Γράφει η Κλινική Ψυχολόγος, Νευρολόγος Μαρίνα Σταυρινού

Από πολύ μικρή ηλικία ο οικογενειακός μας κλοιός προσπαθεί να γεμίσει τα μυαλά μας ούτως ώστε να βρούμε έναν άντρα δίπλα μας, ο οποίος θα μας στηρίζει οικονομικά, συναισθηματικά αλλά και γενικότερα θα μας «αναλάβει», αφού εμείς θα αφεθούμε νομίζοντας ότι βρήκαμε αυτό που ψάχναμε.

Προσπάθησα να ανατρέξω λίγο πίσω ,στην παιδική μου ηλικία, και τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι αυτή η πλύση εγκεφάλου ξεκίνησε από πολύ νωρίς. Πριν καλά-καλά καταλάβουμε τι ήταν αυτό που βλέπαμε καθώς παρακολουθούσαμε τις πριγκίπισσες σε διάφορα κινούμενα σχέδια. Φυσικά γνωρίζαμε από πριν πως αυτές οι ιστορίες πάντα έχουν μια όμορφη και αναμενόμενη εξέλιξη, αλλά ποιο είναι το βαθύτερο νόημα;

Η Μικρή Γοργόνα, έδωσε ό,τι πολυτιμότερο είχε (στην προκειμένη περίπτωση τη φωνή της) στην κακία μάγισσα η οποία θα της έδινε πόδια για να βρει τον εκλεκτό της καρδίας της στην στεριά. Τι έγινε όμως όταν τον αντίκρισε με μια άλλη σύντροφο;

Αφού ο πρίγκιπας της είδε όλα όσα έκανε για αυτόν, τότε σκέφτηκε να την αποκαταστήσει και έτσι όλοι ήταν ευτυχισμένοι. Και αυτό με κάνει να σκέφτομαι, έτυχε ποτέ να χάσουμε τον εαυτό μας απλά για να έρθουμε πιο κοντά σε κάποιον; Ήταν όλοι τόσο ευτυχισμένοι όσο έδειχναν, ή η προσπάθεια μας να εξυπηρετήσουμε τον εγωισμό μας με το να καταφέρνουμε ότι μας μπει στο νου, μας κάνει να χάνουμε το νόημα.

Η Σταχτοπούτα, η οποία εργαζόταν για τη μητριά της και τις ετεροθαλείς αδερφές της, περίμενε να ανταμώσει και να ερωτευτεί τον πρίγκιπά της ο οποίος θα την έβγαζε από τη μιζέρια και θα αναλάμβανε να της παρέχει τα πάντα εξ ολοκλήρου.

Η μοντέρνα «σκλάβα» της εποχής μας που εργάζεται για πολύ λίγα λεφτά κάτω από εξευτελιστικές συνθήκες περιμένει και πάλι (όπως της είπαν οι γονείς της) να βρει κάποιον εύπορο και από καλή οικογένεια άντρα για να την αναλάβει και να την φροντίζει, ούτως ώστε η ίδια να μην χρειάζεται να κουράζεται και να ταλαιπωρείται.

Στο παραμύθι η «Ωραία και το Τέρας», η πρωταγωνίστρια για να σώσει τον πατέρα της, προθυμοποιήθηκε να μείνει όμηρος του τέρατος. Αποτέλεσμα, αυτή να τον ερωτευτεί παρότι αυτός ήταν επιθετικός, άγριος και χωρίς καθόλου ενσυναίσθηση.

Μια ξεκάθαρη επεξήγηση του συνδρόμου της Στοκχόλμης όπου η όμηρος ερωτεύεται και ωραιοποιεί τον απαγωγέα ή γενικότερα έναν κακό σύντροφο αφού θεωρεί ότι δεν έχει καλύτερη επιλογή. Ειδικότερα η πιο παλαιά γενιά όπου πολλές γυναίκες έμπαιναν σε γάμους επειδή τους το πρότειναν οι γονείς τους μετά από συνοικέσια. Γυναίκες που ένιωθαν αλυσοδεμένες σε μία κατάσταση, με τους συντρόφους τους να τους παρουσιάζουν τις κακές συμπεριφορές τους με τέτοιο τρόπο, ούτως ώστε να νιώθουν πως αυτό είναι που «αξίζουν».

Η Ωραία Κοιμωμένη, η οποία χρειάστηκε να κοιμάται για 100 ολόκληρα χρόνια μέχρι να έρθει ο πρίγκιπας της για να την ξυπνήσει. Τι κι αν αυτός, όμως, δεν ήταν ο ένας; Ή τι κι αν δεν ερχόταν ποτέ;

Πολλές φορές υπεραναλύουμε καταστάσεις και συμπεριφορές, ψάχνουμε σε βάθος να βρούμε το γιατί, με αποτέλεσμα να βάζουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας περιορισμούς και παρωπίδες χωρίς να βλέπουμε πιο είναι το πραγματικό νόημα σε μια σχέση, μια συμβίωση ή ένα γάμο.

Τελικά κατέληξα στο ότι εμείς δίνουμε τις ερμηνείες στα παραμύθια αλλά και στις δικές μας ιστορίες. Τι είναι όμως αυτό που πραγματικά θέλουμε; Θέλουμε την πραγματική συντροφικότητα ή απλά ψάχνουμε κάτι που θα εξυπηρετήσει τα θέλω τα δικά μας και της οικογένειας μας; Ή ακόμα βαθύτερα, εξυπηρετούμαστε ή εξυπηρετούμε;