Μικρός είχα πολλά αγαπημένα παιχνίδια. Όχι σε κονσόλα ούτε σε καμιά έξυπνη οθόνη. Όχι (είπαμε είμαστε millennial αλλά late, πολύ late -άλλο να είσαι millennial και να θυμάσαι πότε βγήκε η Britney με κλιπ στα θρανία και άλλο να τη θυμάσαι με κεφάλι-λάμπα).
Παιχνίδι κανονικό, σε μια typical συνοικιακή γειτονιά των 90s. Στο δρόμο, στο «χωραφούι» με τους φίλους, στην αυλή ενός γείτονα, στο αδιέξοδο της γειτονιάς -είχαμε και αυτήν την τύχη βλέπεις- το οποίο και η παρέα μεταμόρφωσε σε παιχνιδότοπο... Να «χωρκοϋρίζεις» μέρα-νύχτα, ειδικά κάτι ανέμελα καλοκαίρια, που το παιχνίδι και η θάλασσα ήταν η μόνη σου έγνοια, ώσπου να σου φωνάζει η μάνα σου, που ένα μίλι τόπο, πως είναι ώρα να σε δει και λίγο το σπίτι σου…
Έπεσα σ’ έναν «Βασιλέα», σε ένα σοκάκι της παλιάς πόλης. Χαμήλωσα, στα μέτρα του «τότε», πήρα μια πέτρα και την έριξα στο πρώτο κουτί. Κάπως έτσι ξεκίνησα να τον «αποκωδικοποιώ», για να καταλήξω τελικά σε κάποια συμπεράσματα, που μικρός δε τα ’χα βάλει με το νου μου.
Ένα πολύ αγαπημένο μου, ήταν ο «Βασιλέας». Θυμάσαι, με τα κουτάκια, από το 1 έως το 8; Μια όχι και τόσο μακρινή Κυριακή, λοιπόν, θα ‘χει δε θα ‘χει περάσει ένας μήνας, έπεσα σ’ έναν «Βασιλέα», σε ένα σοκάκι της παλιάς πόλης. Δε ξέρω γιατί, μάλλον θα έχει να κάνει με τις μνήμες της παιδικής μου δόξας που σου περιγράφω πιο πάνω, σταμάτησα και στάθηκα να τον περιεργαστώ. Λίγο στεναχωρήθηκα και λίγο συγκινήθηκα. Πολύ πιο μικρός μου φάνηκε, δεν έφταιγε αυτός, εγώ πήρα μπόι και τον είδα από άλλο μάτι. Χαμήλωσα, στα μέτρα του «τότε», κάθισα στην άκρη του δρόμου, πήρα μια πέτρα και την έριξα στο πρώτο κουτί. Κάπως έτσι ξεκίνησα να τον «αποκωδικοποιώ», για να καταλήξω τελικά σε κάποια συμπεράσματα, που μικρός δε τα ’χα βάλει με το νου μου.
Πως θα βγεις νικητής; Για να κερδίσεις στον Βασιλέα, λοιπόν, πρέπει να έχεις υπομονή και στρατηγική.
Ξέρεις, πως ξεκινάς πάντα από το 1.
Η πορεία σου στο παιχνίδι βασίζεται σε 3 πράγματα. Στην πέτρα που θα διαλέξεις, στον τρόπο που θα τη ρίξεις και στο πού και πώς αυτή θα προσγειωθεί.
Το τελευταίο είναι θέμα τύχης. Για τα πρώτα 2, έχεις τον έλεγχο. Αν διαλέξεις καλή πέτρα και όσο περισσότερο ρίχνεις και «προπονείσαι» στο πέταμα της πέτρας, τόσο καλύτερες πιθανότητες έχεις να έχεις καλύτερη… «προσγείωσή» της, στο κουτί που θες -άρα ακόμη και τον παράγοντα τύχη μπορείς μέχρι ενός σημείου, να τον φέρεις στα μέτρα σου.
Να ξέρεις, όσο πιο μακριά στοχεύεις, τόσο μεγαλύτερο το ρίσκο να χάσεις. Όμως δεν μπορείς και να μη στοχεύσεις μακριά, αν θες να κερδίσεις.
Για να πας μακριά, πρέπει να φροντίζεις να κρατάς την ισορροπία σου. Αν δεν το καταφέρεις αυτό, τότε ποτέ δε θα πας παρακάτω γιατί πάντα, θα ξεπερνάς τα όρια.
Άρα εν τέλει, αν γίνεις καλύτερος «παίκτης», έχεις αυξημένες πιθανότητες νίκης. Πώς το κάνεις αυτό; Είπαμε, τέσσερα πράγματα είναι. Ισορροπία, επιλογές, εξάσκηση και τύχη. Αν ισορροπείς, αν βελτιώνεις τον τρόπο που ρίχνεις, αν έχεις επιλέξει μια... σωστή πέτρα με καλές γωνίες κι αν έχεις την τύχη με το μέρος σου, τότε ναι, φτάνεις στο τέρμα.
Και τώρα που έφτασες εκεί; Τώρα τι; Δεν είναι λίγο απότομο το τέλος του παιχνιδιού; Πάντα αναρωτιόμουν γιατί ο Βασιλέας δε πήγαινε παρακάτω, γιατί δε σχεδιάζαμε το 9,10,11 και το τερματίζαμε απότομα στο 8.
Συνειδητοποιώ, πως όποιο και να ήταν το τέρμα, απότομο θα ήταν. Δεν υπάρχει πιο ψηλά να φτάσεις, αυτό είναι, εκεί είσαι. Κάποτε, είτε το θες είτε όχι, το παιχνίδι θα τελειώσει και εσύ, θα ψάχνεις το νόημα όλης της προσπάθειας που έκανες να φτάσεις μέχρι εκεί. Στο 8.
«Oh well, ένα παιχνίδι δεν είναι κι αυτό», σκέφτηκα και άφησα τον Βασιλέα μου, για να συνεχίσω την κυριακάτικη βόλτα.