Απ’ όλα όσα αναφέρει ο Στέλιος στο ντοκιμαντέρ, ξεχωρίζουν σίγουρα τα καταληκτικά του λόγια:

«Τα σημαντικότερα πρόσωπα στη ζωή μου είναι οι γονείς μου. Όπως λέω συχνά, αυτοί είναι τα χέρια μου και τα πόδια μου. Όλα αυτά τα χρόνια, από τότε που εμφανίστηκε η ασθένειά μου μέχρι σήμερα, στάθηκαν και στέκονται δίπλα μου με αξιοθαύμαστη αφοσίωση και υπομονή. Με βοήθησαν να αντιμετωπίσω σωστά το πρόβλημά μου γιατί πρώτα εκείνοι το αντιμετώπισαν σωστά και με έμαθαν να βλέπω την όμορφη πλευρά της ζωής. Γενικά, με βοήθησαν σαν προσωπικότητα να αναπτύξω τον χαρακτήρα μου και να ανακαλύψω το πραγματικό νόημα της ζωής, το οποίο δεν βρίσκεται στα εξωτερικά πράγματα ή και στη σωματική υγεία. Για να ανακαλύψεις το πραγματικό νόημα της ζωής, πρέπει πρώτα απ’ όλα να είσαι υγιής εσωτερικά. Να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Το σημαντικότερο όμως απ’ όλα, που με στήριξε και με στηρίζει στη ζωή μου, είναι η πίστη στον Θεό. Όσες δυνάμεις και να κρύβει κάποιος μέσα του, υπάρχουν τα ανθρώπινα όρια. Έρχονται κάποιες στιγμές στη ζωή μας που αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μπορούμε να στηριχτούμε πια στις δικές μας δυνάμεις. Τότε είναι που αρχίζουμε να αναζητούμε μια άλλη, ανώτερη δύναμη, που θα μας βοηθήσει να υπερβούμε ακόμα και τα ανθρώπινα όρια. Γι’ αυτό πάντα λέω ότι το σημαντικότερο πράγμα που μου πρόσφεραν οι γονείς μου είναι η γνωριμία μου με τον Θεό».

Δείτε εδώ τη βραβευμένη ταινία (μεταξύ άλλων με Α΄ Βραβείο Ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας) των Κώστα Κακογιάνη και Πάμπου Κουζάλη:

Πιο κάτω η περιγραφή του ντοκιμαντέρ «ΥΠΕΡΒΑΣΗ», όπως είναι αναρτημένη κάτω από το βίντεο στο youtube (το οποίο δημοσιεύθηκε στον επίσημο λογαριασμό του Parakentro στις 12 Αυγούστου 2019).

ΣΤΕΛΙΟΣ / ΥΠΕΡΒΑΣΗ: Η βραβευμένη ταινία των Κώστα Κακογιάννη και Πάμπου Κουζάλη για τον συνθέτη με μυϊκή δυστροφία Στέλιο Πισή.

Σημείωση Κώστα Κακογιάννη:

Ήταν φθινόπωρο του 1997, λίγους μήνες αφότου είχα επιστρέψει από τις μουσικές σπουδές μου στην Αμερική, όταν μια συνάδελφός μου, η Ντίνα, βάζοντάς μου στο χέρι ένα δισκάκι, μου είπε επιτακτικά “Θέλω την ειλικρινή σου άποψη για τα τραγούδια αυτά”. Μάλιστα, για να διασφαλίσει ότι η γνώμη μου θα είναι όσο το δυνατό πιο αμερόληπτη, φρόντισε να αφαιρέσει το εξώφυλλο από το κουτί του άλμπουμ. Έτσι το μόνο που ήξερα γι’ αυτή τη δουλειά, ήταν ένα όνομα και ένας τίτλος: Στέλιος Πισής “Ψηφίδες”.

Γυρνώντας στο σπίτι από τη δουλειά, έβαλα το δισκάκι στο στερεοφωνικό και έμεινα άφωνος! Πρώτη φορά άκουγα μια τόσο ποιοτική παραγωγή από ντόπιο καλλιτέχνη! Οι σπαρακτικές του ερμηνείες με καθήλωσαν, σε σημείο που αγωνιούσα να τον γνωρίσω.

Την επομένη, όσο κι αν ρωτούσα την Ντίνα να μου μιλήσει γι’ αυτόν τον άγνωστο (σε εμένα) ταλαντούχο συνθέτη και ερμηνευτή, η απάντησή της ήταν ξεκάθαρη και αποστομωτική: «Δεν θα σου πω τίποτα. Θα μάθεις, όταν τον επισκεφθούμε».

Ήταν 2 του Δεκέμβρη, όταν με έβαλε στο αυτοκίνητό της και με οδήγησε στη γωνία Κασταλίας και Σειρήνων, στο σπίτι του… μυστήριου αυτού συνθέτη από τη Λεμεσό.

Με την αγωνία μου να κορυφώνεται, χτυπήσαμε το κουδούνι. Την πόρτα άνοιξε η κυρία Αγλαΐα, η μητέρα του, μια γλυκύτατη, γεμάτη αρχοντιά γυναίκα, φιλόλογος στο επάγγελμα.

«Καλωσορίσατε», είπε και αγκαλιάζοντάς με, μου έκανε νόημα να την ακολουθήσω στο βάθος του διαδρόμου, εκεί όπου βρισκόταν το δωμάτιο του Στέλιου.

Μπήκα στο δωμάτιο και πάγωσα!

Ο σπουδαίος αυτός συνθέτης ήταν ένα εικοσάχρονο αγόρι καθηλωμένο σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Και όσο αδύναμα και ανήμπορα ήταν τα χέρια και τα πόδια του, τόσο φωτεινό και διαπεραστικό ήταν το βλέμμα και το πρόσωπό του. Οι πρωτόγνωρες για την ηλικία του γνώσεις και απόψεις για τη μουσική, την τεχνολογία, την ιστορία, τη θρησκεία και την ίδια τη ζωή με καθήλωσαν. Από εκείνη τη μέρα γίναμε αχώριστοι. Δεν ξέρω αν θα τον αποκαλούσα φίλο, μέντορα ή δάσκαλο, γιατί μέσα στα χρόνια που πέρασαν υπήρξε όλα αυτά για εμένα!

Σκηνοθέτης δεν είμαι, ούτε εγώ ούτε ο Κουζάλης. Γίναμε για χάρη του Στέλιου, αφού θέλαμε τόσο πολύ να μοιραστούμε το θαύμα που βιώναμε κάθε φορά που τον επισκεπτόμασταν. Έτσι επενδύσαμε σε 2 πολύ καλές κάμερες, τριπόδια και φώτα. Χρειαζόμασταν όμως και γερανό για να έχουμε γυρίσματα από ψηλά τόσο στο λιβάδι όσο και στο δωμάτιο του Στέλιου. Δυστυχώς οι γερανοί στοιχίζαν πολύ, έτσι έφτιαξα έναν αυτοσχέδιο με αλουμινένιες σωλήνες και βάρη γυμναστηρίου :) Δούλεψε μια χαρά!

Για να μην ταλαιπωρούμε τον Στέλιο με τα καυτά φώτα τα γυρίσματα κράτησαν κάποια Σαββατοκύριακα του 2004, το μοντάζ όμως λόγω… «καθηγητηλικιού» και άλλων υποχρεώσεων δεν το ολοκληρώσαμε μέχρι το 2007. Η ταινία προβλήθηκε το 2008 και απέσπασε μια σειρά από βραβεία, όπως αυτό της καλύτερης μουσικής για τον Στέλιο και του σημαντικού Α΄ Βραβείου ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας.

Σήμερα, 15 χρόνια μετά, ο Στέλιος είναι σοφότερος από ποτέ, έχει κάνει δεκάδες νέες και πολύ πιο σημαντικές δημιουργίες και συνεργασίες και έχει ξεφορτωθεί τη ...."διαστημική" του μάσκα.