Φωτογραφία: Pixabay/ andreas160578
Σε μια ιστορική στιγμή που καίγεται το κέντρο της γης, ο πιο μεγάλος φυσικός πνεύμονας στον κόσμο που αποτελεί το 10% της παγκόσμιας βιοποικιλότητας, αξίζει κανείς να κάνει μια παύση και να εξετάσει λίγο το θέμα φυσική καταστροφή και καταστροφή της φύσης.
Η φύση έχει αποδείξει ανά τους αιώνες ότι χαρακτηρίζεται από νομοτέλεια και κυριαρχία. Τίποτα το ανθρώπινο ή ας πούμε το κοινωνικοπολιτικό δεν μπορεί να αναμετρηθεί με μια φυσική καταστροφή.
Η φύση είναι ζωογόνος, άφθονη, μυστήρια και κυρίαρχη όταν είναι γόνιμη και όταν είναι καταστροφική είναι μαζική, ανελέητη, απρόβλεπτη, αλλά και πάλι κυρίαρχη. Όταν η φύση αποφασίζει να επέμβει στα πράγματα, η επιβλητικότητα της δύναμης της είναι απόλυτη.
Στον αντίποδα των φυσικών δυνάμεων υπάρχει η επεμβατική δύναμη των ανθρώπινων δυνάμεων. Ο άνθρωπος ιστορικά επεμβαίνει στη φύση είτε για να την υποτάξει είτε για να εκμεταλλευτεί τους πόρους και την αφθονία της. Οι πράξεις του κάποιες φορές είναι επιπόλαιες με την έννοια ότι δρα χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες, κάποιες φορές είναι υστερόβουλες με την έννοια ότι δρα για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα και κάποιες φορές είναι κακόβουλες με την έννοια ότι δρα για να καταστρέψει. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το συμπέρασμα είναι ότι ενώ θεωρεί ότι σκαρφίζεται κάτι καινούριο στην ουσία καταστρέφει κάθε προοπτική για το μέλλον.
Η ανθρώπινη φύση όπως και κάθε φυσικό στοιχείο έχει ουσία και νόημα μόνο στην αρμονική συνύπαρξη με το φυσικό περιβάλλον στο οποίο και ανήκει. Αυτός είναι ο φυσικός προορισμός κάθε στοιχείου, να ζει αρμονικά με το περιβάλλον του και εκεί βρίσκεται και η πραγματική εξέλιξη και ακμή του.
Δεν είναι εξέλιξη και ακμή να κτίζει το γόνιμο έδαφος και να φυτεύει κήπους, γιατί ακόμα και να φυτέψει άλλα δέντρα για να αντικαταστήσει αυτά που καίγονται, δεν μπορεί να αντικαταστήσει την βιοποικιλότητα, τη φυσική παραγωγή και την αλυσίδα της ζωής. Με άλλα λόγια κάθε επέμβαση στη φυσική αλυσίδα είναι επέμβαση στην ανθρωπότητα αλλά και στην ίδια την ζωή.
Το τωρινό φλέγον ζήτημα βέβαια είναι ότι φλέγεται το Αμαζόνιος. Κακόβουλη πράξη; Συνέπεια μιας γενικότερης οικολογικής καταστροφής; Επέμβαση της φύσης για να αποκαταστήσει την ύβρη; Το θέμα είναι το μέγεθος της καταστροφής και το πλήγμα που υπόκειται η ζωή και πως θα λήξει αυτή η τραγωδία, γιατί η φύση, η οποία είναι φύσει ανυπότακτη, δεν έχει πει ακόμα την τελευταία της λέξη.
(για τον Η.)
