Αυτές τις ημέρες είδαμε και διαβάσαμε πολλά, λίγα, όμως, ήταν αυτά που κατάφεραν να μας κάμουν να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος του προβλήματος που βιώνουμε στην Κύπρο, σε σχέση με την κοινωνική ευημερία και την κρατική αναλγησία.

Γράφει η Τατιάνα Ηρακλέους

Διάβαζα για τη ζωή του Στυλιανού… Όσο διάβαζα είχα ένα κόμπο στο στομάχι.

Όλοι οι πιο κάτω άνθρωποι που θα διαβάσετε είναι γείτονες, φίλοι, γνωστοί κάποιου από μας. Κάπου μπορεί να ανταλλάξαμε έστω ένα βλέμμα.

Ζούμε σε αυτό το μικρό νησί που ο ένας λίγο πολύ ξέρει τον άλλο.

Είναι άνθρωποι όμως, των οποίων οι ζωές σταμάτησαν απότομα, επειδή κάποιος δεν νοιάστηκε αρκετά για να κάνει τη δουλειά του.

Ναι, σαν κοινωνία έχουμε όλοι μερίδιο ευθύνης που δεν μιλούμε καταγγέλλοντας περιστατικά στα οποία γινόμαστε μάρτυρες, αλλά αυτό δεν αποτελεί συγχωροχάρτι για τις κρατικές υπηρεσίες που δεν έκαναν τη δουλειά τους όπως θα έπρεπε να την κάνουν. Είτε αυτές ονομάζονται Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας, είτε Αστυνομία Κύπρου, είτε οτιδήποτε άλλο.

Οι πιο κάτω άνθρωποι (και άλλοι τόσοι), μόνο αφότου «έφυγαν», μάθαμε για το δράμα που βίωναν. Κι όμως σχεδόν σε όλες τις πιο κάτω περιπτώσεις οι κρατικές υπηρεσίες ήξεραν! Πότε ανέλαβε κάποιος/α την ευθύνη; Πότε τιμωρήθηκε κάποιος/α που δεν έκανε σωστά τη δουλειά που του/της αναλογούσε;

Ήταν η Μαργαρίτα, θύμα ενδοοικογενειακής βίας και η 9χρονη κόρη της. Είχαν γίνει παράπονα στην Αστυνομία για βίαιη συμπεριφορά του εν διαστάσει συζύγου. Ήξεραν! Τις πυροβόλησε με G3, ο εν διαστάσει σύζυγος και πατέρας μετά από διαπληκτισμό που είχε με τη Μαργαρίτα. Μέχρι που «έφυγαν».

Ήταν η Έλενα Φραντζή, θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. Ήξεραν! Κανένας όμως δεν την στήριξε όπως έπρεπε γιατί στην αντίπερα όχθη ήταν ένας ιερέας και η αξιοπιστία της απέναντί του «έμπαζε νερά». Την παρουσία τους – για να πληγεί η αξιοπιστία της - έδωσαν ορδές «πιστών» να χειροκροτούν επευφημώντας κατά την είσοδο του καταδικασθέντα ιερέα στο χωριό. Μέχρι που «έφυγε».

Ήταν η 40χρονη γυναίκα από τη Ρουμανία και βρέθηκε νεκρή. Ζούσε σε διαμέρισμα στη Λάρνακα που θύμιζε σκουπιδότοπο, μαζί με το πεντάχρονο παιδί της. Όταν πέθανε, το πεντάχρονο αγοράκι περιφερόταν στους διαδρόμους της πολυκατοικίας και ζητούσε βοήθεια για τη μητέρα του. Ήξεραν! Η «δικαιολογία» τους από τις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας ήταν πως δεν την έβρισκαν. Μέχρι που «έφυγε».

Ήταν η Γεωργία, θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Κατήγγειλε τον εν διαστάσει σύζυγό της 2 φορές. Ήξεραν! Η Αστυνομία του πήρε το G3 και μετά του το επέστρεψαν. Την πυροβόλησε μπροστά στα μάτια των 3 παιδιών τους. Μέχρι που «έφυγε».

Ήταν η 9χρονη μαθήτρια της Ε’ τάξης. Την σκότωσε 13χρονος αδελφός της, ο οποίος αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα και είχε εκδιωχθεί από το γυμνάσιο που φοιτούσε. Ήξεραν! Κανένας δεν τους παρείχε την απαιτούμενη στήριξη. Μέχρι που «έφυγε».

Ήταν ο 16χρονος Παναγιώτης, θύμα εκφοβισμού. Ήξεραν! Κανένας όμως δεν σταμάτησε τον συνεχή βασανισμό αυτού του παιδιού από συνομήλικούς του. Σε ένα πάρτι θεώρησαν αστείο να τον αναγκάσουν να καταναλώσει τόσο πολύ αλκοόλ, που λιποθύμησε…χωρίς και πάλι κανένας να «συγκινηθεί». Μέχρι που «έφυγε».

Ήταν η Μarry Rose και η 6χρονη κόρη της Sierra, η Arian Palanas Lozano,η Livia Florentina Bunea και η 8χρονη κόρη της Elena Natalia Bunea, η Maricar Valdez Arquila και μια γυναίκα αγνώστων στοιχείων θύματα δολοφονίας. Ήξεραν! Κανένας όμως δεν νοιάστηκε πραγματικά, αφού παρά τις καταγγελίες που έγιναν στην Αστυνομία για την εξαφάνισή τους, δεν δόθηκε η δέουσα σημασία. Μέχρι που «έφυγαν». Κατ΄ ακρίβεια εδώ το σωστό τέλος είναι…μέχρι που «βρέθηκαν».

Ήταν η Σοφία. Ο πρώην σύντροφός της είχε κάνει στο παρελθόν απόπειρα αυτοκτονίας. Είχε κυνηγετικό. Ήξεραν! Την πυροβόλησε στο κεφάλι. Μέχρι που «έφυγε».

Ήταν η Μαρούλα, θύμα της κρατικής αναλγησίας. Βασανιζόταν τα τελευταία χρόνια από καρκίνο, άνοια και άλλες σοβαρές ασθένειες και μπαινόβγαινε σε γηροκομεία και νοσοκομεία. Η μια κόρη της κυρίας Μαρούλας βρίσκεται στο ψυχιατρείο ενώ η άλλη συνεχίζει να διαμένει στο σπίτι κάτω από άθλιες συνθήκες. Ο σύζυγος της άφησε την τελευταία του πνοή σε γηροκομείο, όταν η αλλοδαπή που τον φρόντιζε τον τράβηξε από το πουλόβερ και τον έσερνε, με αποτέλεσμα να τον πνίξει. Ήξεραν! Την μέρα που χάθηκε επισκέφτηκε το ΓΝΛ και τις έδωσαν εξιτήριο. Λίγο αργότερα βρέθηκε αναίσθητη στο κέντρο της πόλης όπου ξανά την πήγανε στο νοσοκομείο και για δεύτερη φορά, της έδωσαν δεύτερο εξιτήριο. Μέχρι που «έφυγε».

Ήταν το 12χρονο παιδί στο Γέρι. Ζούσε με τη ψυχικά διαταραγμένη μητέρα του, η οποία εξέφρασε σκέψεις ζωής και θανάτου για το 12χρονο παιδί της. Ήξεραν! Δεν έγινε κάποια ουσιαστική ενέργεια για να προστατευτεί η ζωή του 12χρονου. Μέχρι που «έφυγε».

Ήταν ο 14χρονος Στυλιανός, θύμα της κρατικής και κοινωνικής αναλγησίας. Ζούσε με τον κακοποιητικό πατέρα του και τα 2 μικρότερα αδέλφια του σε άθλιες συνθήκες. Ήξεραν! Δεν έγιναν ποτέ οι απαραίτητες διαδικασίες για να αποκτήσει αυτό το παιδί αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Μέχρι που «έφυγε».

Πόσους ανθρώπους πρέπει να θρηνήσουμε πρόωρα μέχρι να γίνει κάτι με τις κρατικές υπηρεσίες; Μέχρι να καταλάβουν πως πρέπει να επιτελούν έργο, να νοιάζονται για τον άνθρωπο που έχουν απέναντί τους και να δίνουν τη δέουσα σημασία.

Σημείωση:

Επειδή και η αθώωση του γεμάτου μίσους λόγου του Μόρφου σχετίζεται άμεσα με τα πιο πάνω, θα ρωτήσω: Αν στο εγγύς μέλλον ένας υποστηρικτής του υποκινούμενος από τον λόγο του ξεκινήσει να κοροϊδεύει ένα έφηβο πως «βρωμά» λόγω των σεξουαλικών του προτιμήσεων και ο έφηβος αυτοκτονήσει, ποια θα είναι η θέση της Αστυνομίας και του Γενικού Εισαγγελέα;



Η ανάρτηση της Τατιάνας Ηρακλέους