Γράφει ο Νίκος Κωνσταντίνου

Πριν τέσσερα χρόνια, περίπου έτσι εποχή, μια ομάδα Ε/κ μαθητών είχαν συλληφθεί για βία έναντι Τ/κ. Και τότε θυμήθηκα τα δικά μου. Με αφορμή τον μαθητή που κατέβασε την τ/κ σημαία, τα ξαναθυμήθηκα.

Στα 16 μου σταυροκοπιόμουν - καλύτερα από τη γιαγιά μου - κάθε φορά που περνούσα έξω από εκκλησία. Και απορούσα γιατί να μην είναι πρόεδρος της δημοκρατίας ο Βάσος Λυσσαρίδης. Ένιωθα και ήμουν Έλληνας.

Στα 17 μου αποφάσισα να λάβω δράση.

Οργάνωσα και εκτέλεσα μαζί με φίλους επίθεση με βανδαλισμούς σε μουσουλμανικό τζαμί στη Λεμεσό. Ένιωθα και ήμουν Έλληνας Χριστιανός.

Στα 18 μου ανέβηκα στο βάθρο.

Σε αποστολή της εθνικής ομάδας στίβου στο Ισραήλ για διεθνή συνάντηση, έκανα επίθεση και χτύπησα Τούρκο συναθλητή μου επειδή τόλμησε να είναι Τούρκος. Ένιωθα και ήμουν ήρωας (Έλληνας Χριστιανός).

Στα 20 μου όμως ταξίδεψα.

Έφτιαξα σχέσεις, έκανα παρέα, έτρεχα μαζί και δούλευα με Αφρικανούς, Ευρωπαίους, Ασιάτες, Αμερικανούς. Με Γήινους. Άρχισα επίσης να διαβάζω. Έμαθα για τη θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου.

Στα 24 μου διάβασα για πρώτη φορά την ιστορία του τόπου μου. Ήταν Νοέμβριος του 2002. Αφορμή το σχέδιο Ανάν. Ήταν τότε που συνειδητοποίησα στην πράξη πως ο ρατσισμός θεραπεύεται με το ταξίδι. Και ο φασισμός με το διάβασμα.

Και τότε άρχισα να αναρωτιέμαι για δυο πράγματα. Από την μία, πόσο διαφορετική θα ήταν η πορεία της ζωής μου αν με είχε συλλάβει η αστυνομία στα 17 ή με είχε διώξει η εθνική στα 18. Από την άλλη, πόσο ρόλο είχε παίξει η παιδεία που είχα πάρει από το κυπριακό δημόσιο σχολείο σε όλα αυτά.

Σήμερα όμως δεν αναρωτιέμαι πλέον για μένα. Αναρωτιέμαι για τους σημερινούς μαθητές. Αυτούς που νιώθουν ήρωες, που κάνουν επιθέσεις σε τζαμιά και που χτυπούν Τουρκοκύπριους. Τελικά ποιος είναι πραγματικά αυτός που κτυπά Τουρκοκύπριους, που αναγιώνει «ήρωες», και που θρέφει τον ρατσισμό; Οι μαθητές; Ή μήπως μέσα από τους μαθητές μιλά η κοινωνία; Και τότε ποιος ευθύνεται; Και ποιος πρέπει να τιμωρηθεί;

Φωτογραφία: Jace & Afsoon/Unsplash