20 χρόνια μετά, ο Δημήτρης Τοκαρής την εντοπίζει ξανά και αναπολεί μαζί της εκείνα τα (όμορφα) πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης. Τις δυσκολίες, αλλά και τις -πολλές- όμορφες στιγμές. Τους ανθρώπους που έκαναν τη διαφορά, τις εκδρομές αλλά και τις ιδιαιτερότητες του να είσαι μία γυναίκα σε έναν χώρο που εργάζονταν μόνο άντρες.

Γράφει ο Δημήτρης Τοκαρής

Μια Κρητικιά στην Κύπρο. Σε ποια ηλικία το τόλμησες;

Στην Κύπρο έφτασα μόλις τελείωσα τις σπουδές μου στην Αθήνα, στη σχολή Σταυράκου, το 1999, σε ηλικία μόλις 22 χρονών! Έμεινα τέσσερα αξέχαστα χρόνια!

Ήσουν η πρώτη εικονολήπτρια στην Κύπρο;

Για την ακρίβεια ήμουν η δεύτερη, αφού όταν πήγα στο Σίγμα ήταν ήδη εκεί και η Χριστίνα Ευρυπίδου.

Πρώτες εντυπώσεις;

Ήταν Ιούνιος όταν ήρθα. Τότε, στο Σίγμα ξεκινούσε μια καλοκαιρινή καθημερινή εκπομπή της οποίας τα γυρίσματα ήταν μόνο εξωτερικά και απαιτούσαν εκδρομές και διαμονή σε όλη την Κύπρο. Με την πρόσληψή μου μπήκα κατευθείαν σε αυτό το team! Κάθε σαββατοκύριακο εκδρομή! Η πρώτη μου σκέψη ήταν: «Τι τέλεια δουλειά έχω διαλέξει! Και δουλειά και εκδρομές και η καλύτερη ευκαιρία να γνωρίσω την Κύπρο!».

Και η πρώτη αυτή εντύπωση είναι ακόμα αποτυπωμένη στο μυαλό μου. Όταν γνώρισα την υπόλοιπη ομάδα, τα υπόλοιπα παιδιά, γιατί παιδιά ήμασταν όλοι τότε, θυμάμαι ότι με δέχτηκαν και με βοήθησαν να προσαρμοστώ αμέσως.

Τι γούσταρες και τι μισούσες στη δουλειά αυτή;

Στη δουλειά αυτή δεν υπήρχε και δεν υπάρχει κάτι που να μη μου αρέσει! Ειδικά οι πρώτες μου εμπειρίες ήταν αξέχαστες. Σαφώς και η κάθε δουλειά έχει τις δυσκολίες της. Αυτό που μπορεί κάποιος να βρει δυσάρεστο σε αυτό το χώρο -κυρίως όταν ασχολείται με ενημερωτικό ρεπορτάζ- είναι κάποια τραγικά θέματα της καθημερινότητας.

Το να σε ξυπνάνε στις 2 τα ξημερώματα για να καλύψεις ένα τροχαίο, έναν φόνο ή μια πυρκαγιά, δεν είναι ότι καλύτερο. Οι απαιτήσεις της δουλειάς μας και οι συνθήκες δεν είναι πάντα ούτε ιδανικές ούτε ρόδινες. Αν αγαπάς όμως το επάγγελμα που διάλεξες, τότε θα το κάνεις με χαμόγελο ακόμη και στα δύσκολα.

Εμπειρίες και αναμνήσεις από Κύπρο;

Η Κύπρος μου πρόσφερε τόσα πολλά πράγματα και θα είναι πάντα στην καρδιά μου. Οι εμπειρίες αξέχαστες και οι αναμνήσεις μοναδικές. Θυμάμαι πολύ έντονα ότι στην αρχή, αν και Κρητικιά, δεν καταλάβαινα τίποτα όταν σας άκουγα!

Ακουγόντουσαν όλα σαν μια λέξη, ειδικά όταν μιλούσατε γρήγορα. Θυμάμαι τον Θεόδωρο Νικολαΐδη, τον γνωστό σκηνοθέτη, να μας δίνει οδηγίες και κάθε φορά στο τέλος να με κοιτάζει και να με ρωτά αν κατάλαβα τίποτα από όσα είπε. Ευτυχώς που κάναμε αρκετές πρόβες -πριν το τελικό γύρισμα- οπότε δεν έκανα πολλά λάθη.

Θυμάσαι την πρώτη μέρα στη δουλειά;

Πώς να ξεχάσω μια τόσο τραυματική εμπειρία; Τη θυμάμαι και μάλιστα πολύ έντονα. Ήταν η πρώτη φορά που επαγγελματικά έπιασα την camera στα χέρια μου. Ήρθα το πρωί στη δουλειά, ξεκινήσαμε να φορτώνουμε το O.B van με τον εξοπλισμό και αναχωρήσαμε για τον προορισμό μας. Λεμεσός.

Όταν φτάσαμε ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για το γύρισμα. Ξεπακετάραμε τα πάντα και άρχισε το στήσιμο. Τότε έρχεται η αγαπημένη μου Λούκη (Τσάπα) , υπεύθυνη παραγωγής, και μου λέει πάρε μια camera και πάμε να κάνουμε κάτι πλάνα που χρειαζόμαστε.

- Εγώ;

- Ναι, μου λέει, εσύ! Οπερατέρ δεν είσαι;

Κοιτάζω γύρω μου και αναρωτιέμαι από που μπορώ να φύγω. Δεν ήθελα όμως να δείξω την ταραχή μου. Άλλωστε, είχε δίκιο. Οπερατέρ με είχαν προσλάβει! Πόσο δύσκολο να είναι.

- Πάρε την camera και μην χάνουμε χρόνο, μου λέει.

Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή και ένοιωθα ότι η καριέρα μου τελείωσε πριν καν αρχίσει! Ακολουθούσα τη Λούκη για να μου δώσει την camera και μου δείχνει μια βαλίτσα. Την ανοίγω και βλέπω μέσα μια πραγματικά ολοκαίνουρια camera Betacam SX! Τι ωραία που ήταν!

- Πάρε την, βάλε τη μπαταρία, κασέτα και μικρόφωνο και πάμε να πάρεις μια συνέντευξη, είπε η Λούκη! Και πρόσεχέ την ε; Μόλις την πήραμε και είναι πανάκριβη! (τότε μια επαγγελματική κάμερα κόστιζε δεκάδες χιλιάδες).

Κρύος ιδρώτας με έλουσε, τα χέρια μου έτρεμαν και στο μυαλό μου περνούσαν όλα όσα ήξερα για την camera! Άλλο να τα αντιμετωπίζεις στη θεωρία της σχολής και άλλο στην πράξη. Είχα πανικοβληθεί. «Balance, μη ξεχάσω το balance! Που είναι το zebra; Φίλτρο. Πού θα είμαι, μέσα ή έξω; Το μικρόφωνο πού μπαίνει; Πώς ανοίγει το πορτάκι να βάλω την κασέτα;».

Όλα έγιναν τόσο μηχανικά που δεν άκουσα λέξη από όσα έλεγε ο τύπος του οποίου παίρναμε συνέντευξη! Μέχρι να τελειώσει η συνέντευξη και να πάω στο van να δω τι είχα τραβήξει, και αν είχα τραβήξει κάτι, είχα ήδη στο μυαλό μου ετοιμάσει την παραίτησή μου. Ευτυχώς, όμως, όλα πήγαν καλά και όταν είδα το αποτέλεσμα, το οποίο σαφώς δεν ήταν τέλειο αλλά ήταν αρκετά καλό και ήταν όλο αποτέλεσμα δικής μου προσπάθειας, συνειδητοποίησα ότι αυτή η δουλειά μου αρέσει!

Ένιωσες ποτέ άβολα σε ένα χώρο ανδροκρατούμενο;

Οι άνθρωποι του Σίγμα, με τους οποίους συνεργάστηκα στα πρώτα χρόνια της δουλειάς μου, οι συνάδελφοι οπερατέρ και όχι μόνο, με έκαναν να νιώσω ότι ήμουν μέλος μια ομάδας, μιας οικογένειας και το φύλο μου δεν είχε καμία σημασία. Μου έδειξαν πώς να κάνω σωστά τη δουλειά μου. Με την πάροδο των χρόνων σαφώς και συνάντησα κάποιους κακόβουλους συναδέλφους, αλλά έμαθα να μιλάω με τη δουλειά μου και έτσι δεν άφηνα περιθώρια σε κανέναν να με κάνει να νιώσω άβολα. Αντιθέτως, απέδειξα σε πολλούς ότι μια γυναίκα μπορεί να τα καταφέρει εξίσου καλά.

Κάποια εκπομπή που έμεινε στο μυαλό σου από τότε;

Είχα αναλάβει αποκλειστικά τα εξωτερικά γυρίσματα των ΑΔΙΑΦΘΟΡΩΝ, κάμερα και φωτισμό. Με το team των ΑΔΙΑΦΘΟΡΩΝ, μπροστά και πίσω από τις κάμερες, δεν ήμασταν μόνο συνεργάτες αλλά και φίλοι. Με τους περισσότερους διατηρούμε ακόμα σχέσεις. Αγάπησα τη δουλειά μου μέσω αυτών των ανθρώπων και για αυτό όλοι τους θα είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου.

Νοσταλγείς καθόλου το 1999;

Πάρα πολύ. Στην Κύπρο ένοιωσα σαν να ήμουν σπίτι μου. Όσοι γνώρισα, επαγγελματικά και προσωπικά, με υποδέχτηκαν σαν να ήμουν δικός τους άνθρωπος. Δεν ένιωσα ξένη, αν και πήγαινα με διαβατήριο. Ήμουν η καλαμαρού, όπως μου έλεγαν χαριτολογώντας, αλλά μόλις έλεγα ότι είμαι από Κρήτη αμέσως η υποδοχή γινόταν ακόμα πιο θερμή! Επαγγελματικά δεν μπορώ να συγκρίνω το τότε Σίγμα, 20 χρόνια πριν, με το τώρα Κρήτη TV, γιατί μιλάμε για τεχνολογική διαφορά δύο δεκαετιών. Οι άνθρωποι, οι συνεργάτες, οι φίλοι, η οικογένεια του Σίγμα και η Κύπρος που εγώ γνώρισα το 1999 αποτελούν σταθμό για μένα, επαγγελματικά και προσωπικά, και βεβαίως την καλύτερη περίοδο της ζωής μου. Σας ευχαριστώ όλους και τον καθένα σας ξεχωριστά. Εις το επανειδίν φίλοι μου.