«Ο Θέμης, ο ήρωάς μου, πέθανε από καρκίνο»

Σαν σήμερα έφυγε ο σπουδαίος Θάνος Ανεστόπουλος.

Article featured image
Article featured image

Πιο κάτω ένα ωραίο κείμενο που αναρτήθηκε στη σελίδα Πρόσωπα, με αποσπάσματα από συνεντεύξεις του σπουδαίου Έλληνα δημιουργού.


Γεννήθηκα στην Αλεξανδρούπολη. Έπειτα μετακομίσαμε στο Περιστέρι,

στη Νέα Ζωή. Εκεί, λάμβανες διαρκώς την υπενθύμιση

πως οι γειτονιές χτίζονταν από τους εσωτερικούς πρόσφυγες,

δίνοντάς τους ονόματα που μέσα τους είχαν κρύψει

τα μύχια όνειρά τους και τις ελπίδες τους για καινούρια ξεκινήματα.

Τα πρώτα βιβλία που άνοιξα

ήταν αυτά που υπήρχαν στα ράφια του πατρικού σπιτιού.


Τα Άπαντα του Ντοστογιέφσκι, το Κεφάλαιο του Μαρξ,

Λέων Τολστόι, Ιούλιος Βερν, Γιώργος Σεφέρης,

τα Άπαντα του Βάρναλη και του Ρίτσου.


Πέρασα στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς,

σημερινό Οικονομικό Πανεπιστήμιο.


Όλοι οι φοιτητές προσπαθούσαν να κερδίσουν μια θέση

στην κρεατομηχανή του μέλλοντος για να γίνουν σκληροί τεχνοκράτες.


Μια μέρα

ήμουν στο Αμφιθέατρο. Χρωστούσα τέσσερα μαθήματα για το πτυχίο.

Από αντίδραση σηκώθηκα κι έφυγα.

Ένας Λέκτορας που με ήξερε, με είδε να φεύγω. Μου λέει:

''Που πας;'', του λέω: ''Σε χαιρετώ, φεύγω, δε μπορώ άλλο πια''.


Δεν το μετάνιωσα,

μετάνιωσα που δεν σπούδασα κάτι που να μη με θλίβει.


Θα ήθελα να κάνω κάτι στη διδασκαλική.


Αυτό θα με βοηθούσε να βγαίνω πιο εύκολα από τον εαυτό μου.


Τελικά κατέληξα στο χώρο της μουσικής.


Τα ταξίδια,

και η ελευθερία που μου πρόσφεραν, υπήρξαν καθοριστικά για μένα.

Μου διαμόρφωσαν την αισθητική του δρόμου,

που δεν έχει μόνο την ανεμελιά και την αλητεία αλλά και την αναζήτηση,

τη δίψα για επικοινωνία και ανταλλαγή πολιτισμικών στοιχείων.


Ο Πόε είναι η μεγαλύτερή μου αγάπη και μία από τις αιτίες

που με έκαναν να αναθεωρήσω τα πάντα γύρω από τα πάντα.


Όπως ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι έτσι και ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε

μίλησε και έγραψε με μοναδικό τρόπο

για τον μύχιο και εσωτερικό ανθρώπινο ψυχισμό,

διεγείροντας και αφυπνίζοντας τα μυαλά και τις ψυχές μας.


Δεν ανήκω σε αυτούς που γράφουν για τους άλλους,

δεν είμαι διασκεδαστής.


Αυτό δε σημαίνει πως δε μπορώ να χαρώ τη ζωή μου

περνώντας μέσα από πολλά και διαφορετικά συναισθήματα.


Όσον αφορά τη μουσική και τη συγγραφή, απλώς, όταν νιώθω καλά,

βγαίνω έξω στο φως και το ζω με όλη του την ένταση ,

χωρίς να νιώθω την ανάγκη να το κάνω τραγούδι.


Αυτό θα το κάνω όταν κάτι θα με θλίβει.


Αυτό, έχω την ανάγκη να το τινάξω από πάνω μου

και ο τρόπος που ξέρω και καταφέρνω να το κάνω

είναι εκφράζοντάς το με μια πένα για το χαρτί

ή με μια πένα για την κιθάρα μου.


Ο παιδικός μου ήρωας ήταν ένας και δεν ήταν φανταστικός.


Τον έλεγαν Θέμη.


Ήρωάς μου έγινε την ημέρα

που ξάπλωσε μπροστά από την μπουλντόζα που είχε έρθει

για να ξεκινήσει τις εργασίες μετατροπής

της τοπικής μας αλάνας σε πολυκατοικία, και όταν ελευθέρωσε

όλα τα αδέσποτα, σαλτάροντας στο φορτηγάκι του μπόγια.


Ο Θέμης, ο ήρωάς μου, πέθανε από καρκίνο.


Πεθαίνουν και οι ήρωες, σκέφτηκα.


Θάνος Ανεστόπουλος

Σαν σήμερα, το 2016, έφυγε από τη ζωή.

...................................................................................................................


Πηγές:

lifo. gr - συνέντευξη στον Φώτη Βαλλάτο

in. gr συνέντευξη στην Τζωρτζίνα Ντούτση

thepressproject. gr


ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ