Διαβάσαμε μόλις τώρα την είδηση για το κόστος του εισιτηρίου της ακτοπλοϊκής σύνδεσης Λεμεσού-Πειραιά. Περίπου €130 το άτομο, με επιστροφή και χωρίς όχημα, όπως δήλωσε η Υφυπουργός Ναυτιλίας, η οποία ενημέρωσε σήμερα την Επιτροπή Εμπορίου της Βουλής.

Αν είναι να πληρώσεις περισσότερα για να πας με το πλοίο απ’ ότι με το αεροπλάνο (σε μια γρήγορη αναζήτηση που κάναμε τώρα, οι τιμές αν πετάξουμε για Αθήνα αυτές τις μέρες ξεκινάνε από €71 μετ’ επιστροφής, ενώ για Ιούνιο αρχίζουν από €106), γιατί να το κάνεις αν σημασία για σένα δεν έχει το ταξίδι αλλά ο προορισμός;

Δεν απορρίπτουμε τίποτα, για να μην παρεξηγηθούμε και θεωρηθούμε ισοπεδωτικοί, απλώς προσπαθούμε να σκεφτούμε τη λογική που η τιμή για ένα ταξίδι που διαρκεί μιάμιση μέρα, στην οποία θα πρέπει λογικά να «τη βγάλεις» στο κατάστρωμα, είναι μεγαλύτερη από την τιμή ενός αεροπορικού ταξιδιού, που θα διαρκέσει μόλις δύο ώρες.

Κι αν ο σκοπός που επιλέγεις το πλοίο είναι για να πάρεις μαζί και το όχημά σου, πόσα έξτρα από τα €130 θα πρέπει να πληρώσεις;

Η Οδύσσεια ενός «εγκλωβισμένου» (σε νησί)

Η «σημασία-δεν-έχει-ο-προορισμός-αλλά-το-ταξίδι-λογική» θα μπορούσε να δικαιολογήσει την τιμή των €130 αν όλο το πλήρωμα ήταν ντυμένο με αρχαιοελληνικές χλαμύδες, αν προσφέρονταν κοκτέιλ με βάση τον λωτό, αν η μπάντα Κίρκη διασκέδαζε τον κόσμο με τα τραγούδια της, συμπεριλαμβανομένου του χιτ «Κλείσε τα αυτιά σου στις σειρήνες» και αν ο ξεναγός, ο Κύκλωπας ο περίφημος, μιλούσε στον κόσμο καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, δίνοντάς τους πληροφορίες για το εκάστοτε location.

Λογικά, κάπως έτσι θα (έπρεπε να) είναι το ταξίδι στην ακτοπλοϊκή σύνδεση Λεμεσού-Πειραιά για να αξίζει τον κόπο.

Πάλι, φυσικά, θα έκανε νόημα να πληρώναμε τόσα για ένα τέτοιο ταξίδι αν ζούσαμε στο αλησμόνητο 1960.

Στόχος, πάντως, είναι η ακτοπλοϊκή σύνδεση να λειτουργήσει από το προσεχές καλοκαίρι.