ΗΠΑ, 1920.

Με συνταγματική πρόνοια η παρασκευή, διακίνηση, εισαγωγή, εξαγωγή και πώληση αλκοολούχων ποτών κηρύσσεται παράνομη και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κεφάλαια της αμερικανικής ιστορίας αρχίζει να γράφεται.

Οι πρώτοι περιορισμοί είχαν ξεκινήσει ήδη στις αρχές του 19ου αιώνα με πρωτοβουλία θρησκευτικών προτεσταντικών οργανώσεων, κυρίως του Μεθοδιστικού δόγματος. Σύντομα, σχηματίστηκαν δύο πανίσχυρες ομάδες πίεσης, η «Ένωση κατά των Σαλούν» (Anti-Saloon League) και η «Ένωση Γυναικών για τη Χριστιανική Εγκράτεια» (Women's Christian Temperance Union), μέλη των οποίων δημιούργησαν το Κόμμα της Απαγόρευσης (Prohibition Party), το οποίο κατέβηκε στις Προεδρικές Εκλογές του 1872, συγκεντρώνοντας αρχικά μικρό αριθμό ψήφων.

Το Κάνσας με Πρόεδρο τον Σεντ Τζον ήταν πρώτη πολιτεία στην Αμερική, που απαγόρεψε το αλκοόλ το 1883. Λίγο αργότερα, ο φιλόδοξος Τζον θέτει υποψηφιότητα για Πρόεδρος της Αμερικής και λαμβάνει 150.369 ψήφους. Η αρχή έχει ήδη γίνει.

Ξαφνικά, η χρήση δημητριακών για την παραγωγή ποτών θεωρήθηκε αντιπατριωτική πράξη, ενώ οι επιχειρηματίες άρχισαν να υποστηρίζουν πως οι εργαζόμενοι θα είναι πιο παραγωγικοί, εάν απέχουν από το αλκοόλ.

Σαν σήμερα (16 Ιανουαρίου) το 1919 το 75% των πολιτειών απαγόρευε την πώληση ή διακίνηση αλκοολούχων ποτών. Η απόφαση αυτή είχε φυσικά τις συνέπειές της, καθώς η ποτοαπαγόρευση συνδέθηκε με την άνθηση της μαύρης αγοράς και την αύξηση της εγκληματικότητας. Υπολογίζεται πως δημιουργήθηκαν περισσότερα από 30.000 παράνομα σημεία πώλησης αλκοόλ, τα οποία αποτέλεσαν πειρασμό ακόμα και για τους ίδιους τους αστυνομικούς.

Σε προνομιακή θέση βρέθηκαν οι γιατροί, οι οποίοι πλούτιζαν συνταγογραφώντας ουίσκι για ιατρικούς λόγους. Οι παράνομοι διακινητές έγιναν λαϊκοί ήρωες, καθώς πρόσφεραν δουλειά την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης («Κραχ»). Μεγάλες ήταν επίσης οι δημοσιονομικές απώλειες, καθώς η φορολόγηση του αλκοόλ έφερνε «ζεστό» χρήμα στα κρατικά ταμεία. Υπολογίστηκε ότι το κράτος έχανε κάθε χρόνο 500 εκατομμύρια δολάρια από τη φορολογία του αλκοόλ.

Στα θετικά της ποτοαπαγόρευσης συγκαταλέγεται η δραστική μείωση των θανάτων από ασθένειες σχετικές με το αλκοόλ, αλλά και της εγκληματικότητας. Παρόλα αυτά, επτά χρόνια μετά την επιβολή της ποτοαπαγόρευσης, οι θάνατοι άρχισαν να αυξάνονται, ενώ τα ποτά-μπόμπες συνέβαλαν στη σημαντική άνοδο των τυφλώσεων και των παραλύσεων.

Η λύση ήρθε από έναν λάτρη του μαρτίνι. Ο Φραγκλίνος Ρούσβλετ, κατεβαίνει ως υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές του 1932, και συμπεριλαμβάνει στο πρόγραμμά του την άρση της ποτοαπαγόρευσης, η οποία τελικά εφαρμόστηκε στις 5 Δεκεμβρίου του 1933.

Σήμερα, σχεδόν 9 δεκαετίες από την άρση της ποτοαπαγόρευσης, 33 κράτη, γνωστά ως dry countries, έχουν ακόμη νόμους που επιτρέπουν στις τοπικές αρχές να απαγορεύουν την πώληση (και σε ορισμένες περιπτώσεις την κατανάλωση και κατοχή) αλκοόλ. Συγκεκριμένα, το Κάνσας, το Μισισιπή και το Τενεσί είναι εξ ολοκλήρου dry!