Ως ένας από τους πιο ξεχωριστούς σκηνοθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου, ο Fellini χαρακτηρίστηκε ως «ποιητής της εικόνας» και «μάγος της μεγάλης οθόνης».

Γεννημένος σαν σήμερα (20 Ιανουαρίου) το 1920 στο Ρίμινι της Ιταλίας, ο Fellini αντλώντας έμπνευση από καθημερινές ιστορίες, δημιούργησε τους δικούς του φανταστικούς κινηματογραφικούς κόσμους.

Γιος ενός πλασιέ από το Σαβινιάνο, ο Φεντερίκο στα 10 του θα το σκάσει από το σπίτι για να ακολουθήσει το τσίρκο του Πιερίνο, ταξιδεύοντας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σ’ όλη την Ιταλία, γράφοντας θεατρικά μονόπρακτα.

Η αίσθηση του χιούμορ που τον διέκρινε τον οδήγησε στη Ρώμη, όπου δημιουργούσε σκίτσα για το χιουμοριστικό περιοδικό «Marc Aurelio». Παράλληλα, εκείνη την περίοδο απασχολείται ως εικονογράφος και μεταφραστής σε κόμικς, γράφει θεατρικά έργα για το ραδιόφωνο και γκαγκ για κωμικούς.

Ο έρωτας του χτυπάει την πόρτα το 1943, όταν παντρεύεται την ηθοποιό Τζουλιέτα Μασίνα, με την οποία αποκτά ένα γιό, ο οποίος θα φύγει από τη ζωή λίγες εβδομάδες αργότερα.

Ο Fellini και ο ιταλικός νεορεαλισμός

Παρόλα αυτά δεν έχασε ποτέ τη διάθεσή του για σάτιρα. Με την άφιξη των αμερικανικών δυνάμεων ο Fellini ανοίγει το «Μαγαζί της Αστείας Φάτσας», όπου φτιάχνει γελοιογραφίες και πορτρέτα στους στρατιώτες. Το 1944 θα κάνει μία σημαντική γνωριμία με τον Ρομπέρτο Ροσελίνι, εκπρόσωπο του ιταλικού νεορεαλισμού, με τον οποίο γράφει το σενάριο της ταινίας του «Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη» («Roma città aperta», 1945), η οποία κερδίζει διθυραμβικές κριτικές, χαρίζοντάς του την πρώτη υποψηφιότητα για Όσκαρ σεναρίου το 1947.

Το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη

Ως σκηνοθέτης πια, ο Fellini γυρίζει την πρώτη του ταινία με τίτλο «Τα φώτα του βαριετέ» («Luci del varieta»). Θα ακολουθήσουν, πάντα στο πνεύμα του νεορρεαλισμού, «Ο Λευκός Σεΐχης» («Lo sceicco bianco», 1952), μία σατιρική ματιά στον κόσμο των φωτορομάντζων και «Οι Βιτελόνι» («I vitelloni», 1953), μία ειρωνική ματιά πάνω στα αδιέξοδα και στην ανία της επαρχιακής ζωής, φιλμ το οποίο θα αποσπάσει τον Αργυρό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας. Η καθιέρωση ήρθε με το 1954 με το αριστουργηματικό «Λα στράντα» («La Strada»).

Dolce Vita

Με τη «Ντόλτσε Βίτα ή «Γλυκιά ζωή» («La dolce vita», 1959) ξεκινά το δεύτερο σημαντικότερο κεφάλαιο του κινηματογραφιστή Fellini. Η καταπιεσμένη Ιταλίδα νοικοκυρά βρίσκει χώρο στο κινηματογραφικό σύμπαν του Fellini μέσα από την πρώτη έγχρωμη ταινία του με τίτλο «Ιουλιέτα των Πνευμάτων» («Giulietta degli spiriti», 1965), ενώ με τους «Κλόουν» («I clowns», 1970) μας μεταφέρει στον κόσμο του θεάματος, που πάντοτε αγαπούσε.

Τα θέματα των ταινιών του

Συνολικά, τα θέματα που τον απασχόλησαν ήταν η γυναίκα, η τηλεόραση, οι κλόουν, το σεξ, η εκκλησία, το θέαμα, ο φασισμός, και ο ίδιος ο κινηματογράφος.

Το 1993 βραβεύεται με Όσκαρ για την προσφορά του στον κινηματογράφο και στις 31 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, μία μέρα μετά την επέτειο των πενήντα χρόνων γάμου με την Τζουλιέτα Μασίνα, θα αποχαιρετήσει αυτόν τον κόσμο, έπειτα από καρδιακή προσβολή.

Το τελευταίο αντίο δόθηκε στο Στούντιο 5 της Τσινετσιτά στη Ρώμη με την παρουσία 70.000 κόσμου και υπό τους ήχους του «Improvviso dell’ Angelo».