Φωτογραφίες: Μιχάλης Κυπριανού


«Είσαι άτυχος διότι τα λέω όλα σε όλους. Ό,τι με ρωτήσουν, απαντώ. Και αυτός ίσως είναι ο λόγος που ακόμα με βρίζουν». Αυτή ήταν η απάντηση που πήρα όταν τον ρώτησα αναφορικά με το τι δεν έχει πει ποτέ και θα το πει σε αυτή συνέντευξη.

Και επειδή όντως ισχύει αυτό, αφού πρόκειται ίσως για τον ποδοσφαιριστή που έχει ακούσει (και ακόμα ακούει) τις περισσότερες βρισιές από οποιονδήποτε άλλο συμπαίκτη του στην Κύπρο, κυρίως γιατί δίχασε του αιωνίους πηγαίνοντας από την Παπανικολή στον Εξώστη, καλό είναι να μη ξεχνάμε μερικά πράγματα για το σπουδαίο αυτό δεκάρι.

Χωρίς διάθεση να αγιοποιήσουμε κανέναν -εξάλλου ο ίδιος λέει «ούτε είμαι άγιος, ούτε θα γίνω ποτέ»-, θυμίζουμε ότι πρόκειται για τον άνθρωπο που μεταξύ άλλων φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού και στις δύο μεγάλες ομάδες της Λευκωσίας, πανηγυρίζοντας τίτλους και με τους δύο, ότι κατάφερε να παίξει και στις δύο μεγάλες ομάδες της Λεμεσού, όπως επίσης και στον Παναθηναϊκό, και τέλος, ότι πρόκειται από τους λίγους που είχαν την τύχη να αγωνιστούν και στα τρία μεγάλα γήπεδα της πόλης (παλιό ΓΣΠ, Μακάρειο και Νέο ΓΣΠ).

Παρά τα σφάλματα που παραδέχεται ότι έκανε, αφού όπως λέει ποτέ δεν εμπιστεύτηκε μάνατζερ με αποτέλεσμα να κάνει αρκετές λάθος συμφωνίες, εντούτοις δηλώνει ότι από τα 17 του ήδη ένιωθε επαγγελματίας. Τι κι αν όντας πιτσιρικάς στη δεύτερη ομάδα της Ομόνοιας δεν έπαιξε περισσότερο από 2-3 μήνες, τι κι αν ποτέ δεν κλήθηκε στις μικρές Εθνικές Ομάδες (μόνο στην Ανδρών έπαιξε)… «Δεν με προωθούσαν να παίξω. Δεν μου έδωσε κανένας τη φανέλα λέγοντάς μου ‘έλα, έγινες ο Μαλέκος’. Αν δεν ήταν ο πατέρας μου να με σπρώχνει και να μη με αφήσει να τα παρατήσω, δεν θα έπαιζα ποδόσφαιρο», παραδέχεται.

Με σκληρή δουλειά και επιμονή, πάντως, ο «Μάλε» κατάφερε να εξελιχθεί σε ένα από τα μεγαλύτερα δεκάρια των κυπριακών γηπέδων.

Και παρόλο που μέσα στο γήπεδο, χάρη στην «κοφτή» ντρίπλα του, ο Κώστας Μαλέκος κατάφερνε να ξεφύγει από κάθε αντίπαλο με σχετική ευκολία, σε αυτή την περίπτωση καθόλου δεν μας ντρίπλαρε, αφού δεν απέφυγε ούτε μισή ερώτηση, απαντώντας με ευθύτητα και χωρίς δισταγμό ακόμα και στις πιο «δύσκολες» από αυτές.

Κώστα, έτυχε να βγεις να πιες τα ποτά σου πριν από σημαντικό ντέρμπι;

Ποτέ.

Υπήρχαν ποδοσφαιριστές που το έκαναν;

Όχι ιδιαίτερα. Πριν από το παιχνίδι όχι. Τώρα, αν το παιχνίδι είναι Σάββατο και η έξοδος γινόταν Τρίτη ή Τετάρτη, αυτό ναι, έτυχε.

Πώς ένοιωθες όταν έβγαινες και διασκέδαζες ανάμεσα στον κόσμο, όταν ήσουν στο πικ της καριέρας σου;

Δεν μπορώ να σου πω ότι ένιωθα κάτι ιδιαίτερο. Ήμουν πάντα ο εαυτός μου. Και αν κάποιες φορές είχε κόσμο που με κατηγορούσε ότι είμαι ψηλομύτης ή κάτι άλλο, αυτό δεν ίσχυε. Είμαι λαϊκός άνθρωπος. Απλώς, επειδή δεν μπορείς να πας πουθενά χωρίς να σε αναγνωρίσουν, και επειδή προφανώς δεν είσαι πάντα στην ίδια ψυχολογική κατάσταση, εύκολα μπορεί να παρεξηγήσει ο άλλος. Η περίοδος όμως που ένιωσα ότι πράγματι κάτι συμβαίνει με το άτομό μου ήταν τον καιρό που πήγα στην ΑΕΛ. Στην Ομόνοια τόσα χρόνια, παρόλο που ήμουν καλός και το ένιωθα κάπως, δεν αντιλαμβανόμουν πολλά πράγματα μέσα στην καθημερινότητά μου. Όταν πήγα στην ΑΕΛ και είδα όλο αυτό τον πανικό, με τον κόσμο στις προπονήσεις, αλλά και όπου πήγαινα στη Λεμεσό, εκεί ένιωσα αστέρι, όπως το έλεγαν τότε.

Ποια κουβέντα που άκουσες για το ταλέντο σου δεν θα τη ξεχάσεις ποτέ;

Αυτά που θυμάμαι να μου λένε οι δημοσιογράφοι ήταν ο χαρακτηρισμός «Πατσιάτσιεφ», λόγω του ομώνυμου προπονητή, αλλά και «Νουρέγιεφ» επειδή τάχα ήμουν χορευτής. Αυτό έγινε τον καιρό που ήρθε ο Γερμανός, ο Πρόκοπ, στην Ομόνοια και μου είχε πει «κάνε ό,τι θέλεις».

Υπήρξε περίοδος που ένοιωθες να είσαι ο Μαραντόνα μέσα στο γήπεδο, μιας και είσαστε και οι δύο 10άρια;

Όταν έπιασα εμπειρίες, μετά τα 28-29, ένιωθα ότι τραβούσα την ομάδα μαζί μου. Αν δεν ήμουν καλά εγώ, δεν πήγαινε καλά ούτε η ομάδα.

Ποιος είναι ο ρόλος ενός 10ριού μέσα στο γήπεδο;

Να κάνει κάτι που δεν υπάρχει σήμερα. Την ώρα που η ομάδα είναι κάτω, το δεκάρι θα την ανεβάσει, την ώρα που δεν πάει καλά η ομάδα, πρέπει να βρει τον τρόπο, ακόμα και με μια αψιμαχία (μιλάμε πάντα σε αθλητοπρεπή και λογικά πλαίσια), να ανυψώσει το ηθικό της ομάδας. Θυμάμαι τον εαυτό μου, άμα περνούσε κανένα λεπτό χωρίς να έχω πάρει μπάλα, φώναζα «δώστε μου τη μπάλα». Γι’ αυτό τα δεκάρια είναι οι μεγαλύτεροι παίκτες, γιατί κάνουν τη διαφορά την ώρα που «κάφκει η μάππα», όπως λέμε μέσα στο γήπεδο. Υπάρχουν παίκτες που φοβούνται να πάρουν τη μπάλα όταν πχ φωνάζει ή βρίζει ο κόσμος.

Θεωρείς ότι ήσουν το καλύτερο δεκάρι που πέρασε από τα κυπριακά γήπεδα;

Όχι. Δεν θα σου πω ότι ήμουν το καλύτερο, αφού υπήρχαν πολλοί τότε, της εποχής μου, που σαν 10ρια έμειναν στην ιστορία, όπως για παράδειγμα ο Γιάννος Ιωάννου και ο Νεντίμ Τούτιτς, που ήταν του ίδιου επιπέδου και μπορεί και καλύτεροι. Απλώς, εγώ μπορεί να ξεχώριζα λόγω του στυλ μου.

Ποιο είναι το καλύτερο «δεκάρι» που είδες τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο;

Υπάρχουν αρκετοί. Δεν μπορώ να πω ότι η Κύπρος στερείται ταλέντου. Το ζήτημα είναι κατά πόσο τους προωθούμε όπως πρέπει -φυσικά, και οι ίδιοι έχουν ευθύνες. Αν θέλεις να σου ονοματίσω, αυτός που έχει το ταλέντο αλλά ακόμα δεν τον είδα να ξεχωρίζει είναι σίγουρα ο Κάστανος, ενώ και ο Λοΐζου της Ομόνοιας δείχνει να έχει τον τσαμπουκά. Και ντρίπλες τον βλέπω να κάνει, παρόλο που είμαι σίγουρος πως ο προπονητής δεν του λέει να κάνει ντρίπλες, και κάθετη μπαλιά έχει που είναι μεγάλη υπόθεση… Επίσης, ο Τζιωνής μού αρέσει!

Μίλησες για ντρίπλες. Εσύ πώς ένοιωθες κάθε φορά που έκανες μια από τις γνωστές «κοφτές» ντρίπλες σου σε αντίπαλο;

Πάντα προσπαθούσα μέσα στο γήπεδο να είμαι άνετος και να χαμογελώ, παρόλο που ήμουν παρεξηγημένος. Γιατί το λέω αυτό; Σε κάθε παιχνίδι είχα ένα με δυο παίκτες πάνω μου, να με μαρκάρουν man to man. Έτρωγα βρισιές και κλωτσιές και ποτέ δεν αντιδρούσα. 17 χρόνια πρωταθλητισμό έφαγα μόνο μία κόκκινη κάρτα. Αν ένας άνθρωπος έπρεπε να παίρνει κάθε χρόνο το βραβείο για το Fair Play, αυτός ήμουν εγώ. Παρά τις πολλές προκλήσεις, και από βρισιές και από κλωτσιές, εντούτοις άντεχα και τις αντιμετώπιζα με χαμόγελο.

Πόσο συχνά βλέπεις στο Youtube το γκολ που έβαλες στην Ανόρθωση το ‘99, ή το γκολ εναντίον της Άρσεναλ, ή το άλλο εναντίον της Ραπίντ Βιέννης, ή τα γκολ ενάντια στην Ομόνοια με τη φανέλα του ΑΠΟΕΛ;

Δεν θα μπω από μόνος μου στο Youtube για να δω τα γκολ που έβαλα. Συνήθως, όμως, μου τα στέλνουν άλλοι.

Τι ήταν αυτό που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην απόφασή σου να φύγεις τότε από την Ομόνοια;

Λέω και πολλά στην αυτοβιογραφία μου για αυτό το κεφάλαιο, οπότε δεν θέλω να επικεντρωθούμε εκεί. Όμως, αν θέλεις να σου πω δυο κουβέντες, βάσει των γεγονότων την τότε εποχή, σίγουρα ήμουν αδικημένος. Τα λεφτά που ήθελαν, που ζητούσε η Ομόνοια για να κάνω μεταγραφή, ήταν δυσανάλογα με τα λεφτά που έπαιρνα. Όταν έφτασα στα 30 και άρχισα πλέον να νιώθω και τη δυναμική και ότι σε 3-4 χρόνια θα σταματήσω το ποδόσφαιρο, και δεν είχα ούτε ένα ευρώ κατάθεση, εκεί έπρεπε να κάνω μια επανάσταση. Αυτό έκανα και είναι εκεί που έγιναν οι οποιεσδήποτε παρεξηγήσεις.

Συγκρίνοντας ΑΠΟΕΛ και Ομόνοια, όπως έζησες εσύ τις ομάδες, τι διαφορές εντόπισες γενικά;

Είναι οι δύο μεγαλύτερες ομάδες της Κύπρου. Κακά τα ψέματα, αν δεν παίξεις σε ΑΠΟΕΛ ή Ομόνοια, σημαίνει ότι κάτι σου λείπει ως ποδοσφαιριστής. Έχουν και οι δύο τις ιδιομορφίες τους, έχουν και οι δύο τους καλύτερους οπαδούς. Όταν δεν πας καλά, το ίδιο θα σε βρίζουν και οι δύο, όταν πας καλά, επίσης το ίδιο θα σε χειροκροτούν.

Και μετά ο Παναθηναϊκός. Τι βρήκες στα αποδυτήρια πηγαίνοντας εκεί, που δεν υπήρχε τότε στην Κύπρο;

Τα πάντα. Δεν είχε καμία σχέση με την Κύπρο η εικόνα που αντίκρυσα εκεί. Να σου πω μόνο ότι για να μπεις μέσα στο προπονητικό κέντρο έπρεπε να ανοίξει η πύλη. Και αυτός είναι ο λόγος που τσακωνόμουν με το ΑΠΟΕΛ και την Ομόνοια. Κάντε αθλητικά κέντρα, δεν μπορώ να έρχομαι προπόνηση και να φοβάμαι ότι θα με βρίσουν. Ένα περιστατικό που θυμάμαι, στην πρώτη μου προπόνηση στην Αθήνα είχα δεχτεί κλωτσιά, γύρισε ο αστράγαλός μου και με πήγαν στα αποδυτήρια. Αμέσως, φρόντισαν να φύγει το αιμάτωμά μου. Αυτό έγινε την Πέμπτη και το Σάββατο αγωνίστηκα. Στην Κύπρο, όταν πάθαινα αυτό το πράγμα, έμενα 20 μέρες έξω. Μόνο από αυτό αντιλαμβάνεσαι… Ή το άλλο, στην Κύπρο υπήρχε μόνο ένα κρεβάτι για μασάζ και περιμέναμε 25 άτομα. Στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού είχαμε 15.

Ποιος ευθύνεται που η καριέρα σου στην Ελλάδα τελείωσε άδοξα;

Ο Μαλέκος δεν ευθύνεται. Η διαφορά είναι ότι στην Κύπρο ήμασταν πλήρως ερασιτέχνες, χωρίς συμβόλαια, και πήγα κι εγώ θύμα. Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη μου είναι ότι δεν εμπιστεύτηκα ποτέ μάνατζερ. Και είναι αυτό που λέω σήμερα στους μικρούς, να μη μιλάνε οι ίδιοι για οικονομικά και συμβόλαια. Η δική σας δουλειά είναι να παίζετε ποδόσφαιρο. Αυτό ήταν το δικό μου λάθος. Αν είχα μάνατζερ, δεν θα υπέγραφα στον Παναθηναϊκό ένα συμβόλαιο έξι μηνών. Ξεκίνησα από την Κύπρο για τη Θεσσαλονίκη και απλώς σταμάτησα στην Αθήνα γιατί δεν υπήρχε απ’ ευθείας πτήση. Στην Θεσσαλονίκη θα υπέγραφα κλειστό συμβόλαιο πέντε χρόνια. Για εκατομμύρια.

Αφού τα εκατομμύρια υπήρχαν, ποιος σε δελέασε να μείνεις στην Αθήνα;

Ακούς Παναθηναϊκό και Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Πού θα πας;

Δεν είναι για τα λεφτά που πήγες όμως;

Μας ένοιαζαν τα λεφτά τότε; Είπα στον Παναθηναϊκό ότι θα μείνω εκεί και υπέγραψα ένα 6μηνιαίο συμβόλαιο και ακόμα 4,5 χρόνια. Ήταν τόση η εμπιστοσύνη που είχα τότε στον εαυτό μου που δεν υπολόγισα ότι στους έξι μήνες θα έφευγα. Μεγάλο λάθος, το οποίο δεν ήταν μόνο δικό μου αλλά και της ομάδας μου. Διότι η Ομόνοια θα έπαιρνε 300 χιλιάδες λίρες για να υπογράψω στον Ηρακλή, ενώ όταν ήρθε ο Παναθηναϊκός έδωσε 50 χιλιάδες και τις άλλες 300 θα τις έδινε στο εξάμηνο. Ένας επιχειρηματίας θα δεχόταν να πουλήσει το μεγαλύτερο το ταλέντο του για 50 χιλιάδες και τα υπόλοιπα να τα πάρει εάν και εφόσον μείνει εκεί ο παίχτης; Οπότε, δεν έπρεπε να δεχτεί ούτε η Ομόνοια να υπογράψω έξι μήνες. Το λέω αυτό επειδή την ίδια εποχή που πήγα εγώ στον Παναθηναϊκό πήγε και ο Γκόγκιτς στον Ολυμπιακό. Και ήταν 35 χρονών. Και ήρθε ο Ολυμπιακός να τον πάρει για έξι μήνες, όπως έκανα εγώ. Και όμως, ο Κίκης της Ανόρθωσης τον πούλησε για τρία χρόνια -στα 35 του. Και εγώ, στα 27 μου, πήγα έξι μήνες.

Γιατί δεν ανανέωσες τότε;

Δεν ήμουν καλός. Ήταν δράμα η χρονιά ολόκληρη. Ήταν ένα εξάμηνο για τον Παναθηναϊκό που δεν είχε γίνει ποτέ ξανά ως τότε.

Ένιωσες ότι η Ομόνοια έβαζε εμπόδια στην πορεία και την εξέλιξή σου;

Επιστρέφοντας πίσω στην Ομόνοια, στα 27 μου, την ίδια χρονιά παίξαμε στο UEFA με τη Ραπίντ Βιέννης. Και ήρθαν κι αυτοί να με αγοράσουν, και πάλι για τρία χρόνια, δίνοντας στην Ομόνοια άλλες 300 χιλιάδες. Και πάλι δεν μεν άφησαν να φύγω. Και όταν στα 31 μου ήμουν πια ελεύθερος (έτσι ήταν παλιά, υπέγραψα στην Ομόνοια στα 6 μου και έπρεπε να γίνω 31 για να μπορώ να φύγω) πήγα στην ΑΕΛ.

Εκεί ξεκίνησες να κάνεις λεφτά;

Στο ΑΠΟΕΛ, τον επόμενο χρόνο. Έκανα καλό συμβόλαιο!

Ισχύει ότι με τη μεταγραφή σου στον ΑΠΟΕΛ πήρες δώρο και ένα αυτοκίνητο ή είναι αστικός μύθος;

Πελλάρες! Φυσικά και δεν ισχύει αυτό.

Αυτό το αμάξι είχε όμως πολύ ιδιαίτερα νούμερα εγγραφής. Πώς προέκυψαν;

Τα νούμερα έχουν ιστορία. Κυκλοφορούσα αρκετό καιρό (έναν χρόνο) χωρίς πινακίδες, ώσπου να έρθει επιτέλους η σειρά των συγκεκριμένων νουμέρων. Και εννοείται, εκεί είχα άλλες ιστορίες. Συγκεκριμένα, ένας φίλος Ομονοιάτης που με είχε σταματήσει ήδη τρεις φορές για παρατήρηση, τελικά μου έκοψε εξώδικο.

Ας επιστρέψουμε στο γήπεδο. Είχες την τύχη να παίξεις και στα τρία γήπεδα της πρωτεύουσας (παλιό ΓΣΠ, Μακάρειο, Νέο ΓΣΠ). Ποιο είχε την καλύτερη ατμόσφαιρα;

Η μυρωδιά του παλιού ΓΣΠ είναι ακόμα μέσα στα ρουθούνια μας. Άλλες εποχές τότε! Παρόλα αυτά, η κάθε ατμόσφαιρα είχε τη δική της χάρη και είμαι τυχερός γιατί έζησα και τις τρεις εποχές. Έπαιξα και σε βάλτους, έπαιξα και σε πολύ καλά γήπεδα. Σε αυτό το κομμάτι είμαι ένας από τους τυχερούς. Έζησα και τα τρία γήπεδα της Λευκωσίας, όπως και τις δύο μεγάλες ομάδες της Λεμεσού, ΑΕΛ και Απόλλωνα.

Θυμάσαι να έπαιξες σε παιχνίδι με 25-30 χιλιάδες κόσμο;

Βέβαια. Θυμάμαι πολύ έντονα τον πρώτο τελικό κυπέλλου στο νέο ΓΣΠ, που ως αρχηγός της Ομόνοιας κατέκτησα το κύπελλο με αντίπαλο το ΑΠΟΕΛ.

Να φανταστώ ότι είσαι από τους ποδοσφαιριστές που πιστεύουν ότι ο παλμός του κόσμου στο γήπεδο είναι πολύ σημαντικός παράγοντας για την απόδοση μιας ομάδας;

Οπωσδήποτε και δεν ξέρω αν θα μπορούσα να παίξω σήμερα με αυτό το τραγικό θέαμα που βλέπουμε, με τον κορωνοϊό. Παρόλες τις βρισιές και τις όποιες δυσκολίες, εγώ το απολάμβανα.

Ποια περίοδο της καριέρας σου έπαιζες περισσότερο για τη φανέλα;

Όλες. Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να σκέφτομαι κάτι άλλο πέραν των στόχων της ομάδας, πέραν του ότι θα πρέπει να φύγω νικητής από κάθε παιχνίδι.

Ποιος προπονητής σου και ποιος ή ποιοι συμπαίχτες σου σε ενέπνευσαν περισσότερο;

Με κάποιους προπονητές που διαφωνούσα ερχόμουν σε ρίξη και έχω να σου πω ότι ποτέ δεν έπεσα έξω –δεν χρειάζεται να ονοματίσουμε. Από την άλλη, υπήρχαν και προπονητές που μας είχαν διδάξει. Να ξεκινήσω με τον Πρόκοπ, να σου πω για τον Αντρέα Μιχαηλίδη όταν πήγαμε στις Εθνικές, με την πολύ προχωρημένη φιλοσοφία, ενώ ήταν και ο Ευγένιος Γκέραρντ που πράγματι ήταν δάσκαλος! Από παίχτες, σίγουρα ο πρώτος είναι ο Γερμανός. Με τον Ράουφμαν ένιωθα πράγματι ότι είμαι δεκάρι, ότι κάνω τη δουλειά μου -που ήταν να του στέλνω τη μπάλα να τη βάζει μέσα. Απίστευτος παίκτης! Δεν υπήρχε άλλος σέντερ φορ της κλάσης του. Αν και έπαιξα με αρκετούς καλούς, αυτός ήταν ο κορυφαίος.

Ποιο από τα λάθη που έκανε διαιτητής σε αγώνα σου σε στοιχειώνει ακόμα;

Θυμάμαι ένα παιχνίδι Ανόρθωση – Ομόνοια, στο Παπαδόπουλος, το οποίο έληξε 15 λεπτά πιο γρήγορα. Σίγουρα ο διαιτητής ήθελε να ευνοηθεί η Ανόρθωση και ο λόγος που δεν δίστασε να το λήξει ήταν επειδή το ΡΙΚ εκείνη τη μέρα (το μοναδικό κανάλι που κάλυπτε τους αγώνες) είχε απεργία και άρα δεν ήταν στο γήπεδο.

Ποια ήταν η πιο δύσκολη ποδοσφαιρική στιγμή σου;

Σίγουρα όταν αποφάσισα να φύγω από την Ομόνοια. Είχα χάσει τον ύπνο μου. Ξεκίνησα από μωρό στην ομάδα και μεγάλωσα εκεί. Σίγουρα δεν ήταν εύκολο να πω «θα φύγω», όμως έπρεπε να γίνει.

Μίλησες προηγουμένως για βρισιές. Σε ενοχλεί όταν σε βρίζουν;

Δεν με ενοχλεί, όπως δεν με ενοχλούσε και όταν έπαιζα. Ξέρεις τι με ενοχλεί όμως; Που στην Κύπρο δεν υπάρχει ο σεβασμός. Δεν μου αρέσει να με βλέπεις και να μου λες είσαι ο καλύτερος και ο πιο όμορφος. Δεν μου αρέσει η κολακεία. Αλλά είναι καλό να σέβεσαι έναν άνθρωπο που έδωσε τα πάντα σε όποιες ομάδες πήγε, κάνοντας πρωταθλητισμό, προπονήσεις κάθε μέρα, εγχειρήσεις… Δεν υπάρχει ο σεβασμός, ούτε καν από τις ομάδες. Να σου πω μόνο ότι με τον Παναθηναϊκό, που αγωνίστηκα μόλις έξι μήνες, μέχρι πρόσφατα πάντα στα γενέθλιά μου μού έστελναν ένα «χρόνια πολλά». Έπαιξα 17 χρόνια σε όλες τις ομάδες της Κύπρου και αυτό το πράγμα δεν υπάρχει.

Πλέον ασχολείσαι με την προπονητική. Δεν θα σε ρωτήσω αν ένας καλός παίκτης μπορεί να γίνει καλός προπονητής, θέλω όμως να μου πεις τι πλεονεκτήματα έχει ένας προπονητής που υπήρξε ποδοσφαιριστής;

Έχει βιώματα μέσα στο γήπεδο. Οπότε, ναι, είναι πιο εύκολο να γίνεις προπονητής, αρκεί φυσικά να ασχοληθείς σοβαρά. Απ’ εκεί και πέρα, είναι και το κομμάτι που εξαρτάται από την ομοσπονδία. Εδώ γίναμε όλοι προπονητές. Κι εσύ, αν πας στην ομοσπονδία και δώσεις €1000 θα γίνεις προπονητής. Πρέπει να μπουν δικλείδες.

Θεωρείς ότι είσαι καλός προπονητής;

Ας μου αποδείξουν το αντίθετο. Αλλά για να γίνει αυτό, θα πρέπει πρώτα να μου δώσουν ευκαιρίες.

Ποια είναι τα μεγαλύτερα ψέματα που κυκλοφορούν σε σχέση με το όνομά σου;

Από τα δέκα που ακούς, μόνο τα δύο είναι αλήθειες. Θυμάμαι μια φορά που είχαμε βγει και ήμασταν σε ένα πάρτι και είχαν γράψει οι εφημερίδες ότι ήμουν μεθυσμένος. Σου μιλώ ειλικρινά, ειδικά εκείνη τη φορά, είχα τρία χρόνια να βγω από το σπίτι. Ή λένε ότι στον Παναθηναϊκό έκανα κακή ζωή. Βάζω το χέρι στο Ευαγγέλιο ότι μετά τις 10:01 το βράδυ δεν είχα φύγει ποτέ από το σπίτι. Δεν σου λέω ότι είμαι άγιος και ούτε θα γίνω ποτέ. Και έξω θα βγω και την πελλάρα μου θα την κάνω και θα περάσω ωραία. Τώρα, άμα θέλει κάποιος να σε υποσκάψει, αυτό είναι άλλο. Εξάλλου, δεν είναι εύκολο να βάλεις τη μισή Κύπρο εναντίον σου. Όταν οι μισοί είναι εναντίον σου, και καλά να κάνεις, για αυτούς είναι άσχημα.

Τι ζηλεύεις από το σημερινό ποδόσφαιρο;

Την ελευθερία. Υπάρχει ελευθερία, κάτι που εγώ δεν πρόλαβα. Είχα συνεχώς έναν παίκτη πάνω μου να με μαρκάρει και να με κλωτσά ασταμάτησα. Εξ ου και σε όλα τα παιχνίδια στο εξωτερικό ήμουν ο κορυφαίος, επειδή δεν με ήξεραν, άρα δεν είχα man to man μαρκάρισμα και ήμουν ελεύθερος στο γήπεδο. Αυτό μου λείπει, αυτό ζηλεύω. Μόνο.

Θεωρείς ότι οι ποδοσφαιριστές σήμερα έχουν περισσότερη έγνοια για την εικόνα τους ή για την βελτίωση των ικανοτήτων τους;

Εξαρτάται ποιους έχουν δίπλα τους. Γι’ αυτό σου είπα για μάνατζερ. Δεν μπορεί ένας μικρός να διαχειριστεί αυτό το πράγμα. Πρέπει να έχει κάποιον μάνατζερ ή έστω τους γονείς του. Και όλα να γίνουν με σωστό τρόπο. Δεν μπορείς πχ να στερήσεις τα social media από έναν 17χρονο, χρειάζεται όμως το μέτρο. Δεν είσαι όπως τους άλλους συμμαθητές σου, έχεις τα φώτα πάνω σου, η δουλειά σου είναι το ποδόσφαιρο και άρα πρέπει να διαχειρίζεσαι σωστά τη δημόσια εικόνα σου. Είναι όλα αυτά που στερηθήκαμε κι εμείς. Φυσικά, ούτε στο άλλο άκρο πρέπει να φτάσουμε, να σου λέω εγώ συνέχεια, ως μάνατζερ, τι πρέπει να κάνεις. Οι μικροί πρέπει να είναι ελεύθεροι, να δείξουν το ταλέντο τους. Κι αν υπερβούν το μέτρο, εκεί πρέπει να τους σταματήσεις.

Τι θυμάσαι από την περίοδο που ήσουν εσύ μικρός στην Ομόνοια; Τι είναι αυτό που σε βοήθησε να παίξεις μπάλα;

Δεν έχει βοήθεια από κανέναν. Αν είσαι δυνατός χαρακτήρας, θα παίξεις. Κάποια ταλέντα που μπορεί να χαθούν, θεωρώ ότι κατά 90% ευθύνονται οι ίδιοι. Αυτά που σίγουρα μπορώ να θυμηθώ είναι ότι δεν με προωθούσαν να παίξω. Δεν μου έδωσε κανένας τη φανέλα λέγοντάς μου «έλα, έγινες ο Μαλέκος». Δεν έχω αγωνιστεί σε εθνικές ομάδες, μόνο στην Αντρών έπαιξα. Δεν έχω παίξει στη δεύτερη ομάδα της Ομόνοιας, εκτός από 2-3 μήνες. Αν δεν ήταν ο πατέρας μου να με σπρώχνει και να μη με αφήσει να τα παρατήσω, δεν θα έπαιζα ποδόσφαιρο. Είναι πολλές οι απογοητεύσεις ώσπου να παίξεις τελικά. Δεν είναι εύκολο. Και πρέπει να φανείς δυνατός.

Πάνε 14 χρόνια από τότε που σταμάτησες το ποδόσφαιρο. Τόσα χρόνια μετά, σε κουράζει να μιλάς για τα παλιά;

Δεν έχω θέμα. Αγαπώ το ποδόσφαιρο, γι’ αυτό και δεν έφυγα από αυτό. Η ζωή μου είναι το ποδόσφαιρο. Με όλη τη σημασία της λέξης. Γι’ αυτό και δεν έκανα άλλη δουλειά, γι’ αυτό και δεν ακολούθησα το κλισέ που ήθελε τους ποδοσφαιριστές τότε να δουλεύουν το πρωί και να παίζουν μπάλα το απόγευμα.

Τι δεν έχεις πει ποτέ σε συνέντευξή σου και θα το πεις σήμερα;

Είσαι άτυχος διότι τα λέω όλα σε όλους. Ό,τι με ρωτήσουν, απαντώ. Και αυτός ίσως είναι ο λόγος που ακόμα με βρίζουν. Αυτός είναι ο Μαλέκος και αυτές είναι οι απόψεις μου για το ποδόσφαιρο, με τις οποίες δεν ταυτίζονται οι περισσότεροι αφού προφανώς διαφέρει η σκέψη μας. Δεν θα σου πω ότι είμαι ο πιο σοφός και άλλα τέτοια, πλην όμως δεν μπορώ καθόλου τις προχειρότητες.

Πώς αποφάσισες να γράψεις το βιβλίο και τι θα διαβάσω που δεν είπαμε σήμερα;

Η ιδέα ήταν του Μιχάλη Παπαγεωργίου, τότε που έκανα την εκπομπή «Όλα Μάλε» στο ραδιόφωνο. Στο βιβλίο τα αναφέρω όλα, θετικά και αρνητικά. Μιλώ για μια άλλη εποχή που παίζαμε ποδόσφαιρο χωρίς συμβόλαια, με ότι αυτό συνεπάγεται. Κάθε σελίδα του έχει ένα κομμάτι από την ιστορία μου, την κούραση, τις ατυχίες, τις εγχειρήσεις, τις θυσίες για το ποδόσφαιρο…

Είσαι ικανοποιημένος από όλα όσα σου έδωσε το ποδόσφαιρο;

Τις τότε εποχές, ναι. Θα μπορούσε σίγουρα με τα ποσά που έπαιζαν να ήταν διαφορετικά τα πράγματα, όμως εγώ έκανα μια επανάσταση στα 31 μου για να πω ότι πήρα κάποια χρήματα. Παρόλα αυτά, η περιουσία του ποδοσφαιριστή είναι τα βιώματα και η αναγνώριση. Αυτό δεν μπορεί τίποτα να το αναπληρώσει. Εδώ, οποιαδήποτε εταιρία πληρώνει για να κάνει brand name, εδώ «πληρώνουν» για να γίνουν βουλευτές… Καμιά φορά σκέφτομαι ότι θα ήθελα να πάω έστω σε ένα τόπο και να μη με καταλάβουν. Αυτή είναι η κληρονομιά η δική μας και είναι ωραία!

Νιώθεις λίγο περισσότερο Ομονοιάτης ή Αποελίστας;

Η μόνιμη ερώτηση. Παντρεύεσαι στα 20 σου και χωρίζεις στα 30 σου. Θα συνεχίσεις να είσαι με την ίδια γυναίκα που χώρισες;




*Σκαναρισμένες εικόνες από το πολύ πλούσιο λεύκωμα-βιβλίο με τίτλο «Κώστας Μαλέκος - Από την Παπανικολή στον Εξώστη», και το πέρασμα του Μάλε από Ομόνοια, Παναθηναϊκό, ΑΕΛ, ΑΠΟΕΛ, Απόλλωνα, αλλά και από την Εθνική Κύπρου.