Έχει και κάποια αυτοβιογραφικά κινήματα σε ύφος ντοκιμαντέρ, όπου ο ντοκιμαντερίστας παθαίνει Παπακαλιάτη και κινηματογραφεί τον εαυτό του σε διάφορες στιγμές της καθημερινότητας ποικίλου ενδιαφέροντος, το οποίο κλίνει δοξασμένα με μια ακόμα συνταγή για βραδινό καραντίνας.

Οι φουτουριστικές επιρροές είναι προφανείς πρωταρχικά στην κυριαρχία των τεχνολογικών μέσων στη δημιουργία, αλλά και στις απανταχού πολύχρωμες μάσκες με ασορτί λατέξ γάντια. Στο ίδιο σκηνικό εμφανίζονται και τα σουρεαλιστικά στοιχεία με τις skype συνδέσεις με παντόφλες που στιγματίζουν τη μόδα, αλλά και στη συνθήκη του καλλιτεχνικού τεκταινόμενου, αφού η τέχνη ενώνει από απόσταση, α-συπτωματικά και με τεχνοτροπία απολύμανσης. Τα δε στοιχεία αντί-τέχνης, πέραν της διαμάχης των «αρνητών» και των «αρνητών των αρνητών», η οποία είναι κατά βάση αντί-δημιουργική, εμφανίζονται στην τάση των κλειστών χώρων θεάματος.

Τα εκφραστικά μέσα της εποχής είναι κυρίως τα τεχνολογικά μέσα επικοινωνίας, ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης και η τέχνη συμβαίνει -όταν συμβαίνει- προσαρμοσμένη σε αυτά. Αυτή η εποχή θα έπρεπε να σήμαινε και το μεγάλο «comeback» της λαίδης τηλεόρασης, η οποία φαίνεται μάλλον να υποτροπιάζει και να οπισθοδρομεί δείχνοντας σε κλεισμένους ανθρώπους πώς περνούν την ώρα τους άλλοι κλεισμένοι άνθρωποι.

Οι εκπρόσωποι της τέχνης στην εποχή του COVID-19 είναι όλοι οι δημιουργοί οι οποίοι είτε ευρηματικά είτε μελαγχολικά προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια εποχή που τους στερεί και την οικονομική ασφάλεια και την πυκνή συγκινησιακή ατμόσφαιρα του ζωντανού θεάματος. Όμως, το ότι η τέχνη ενώνει είναι γεγονός έστω και από απόσταση, γιατί ενωμένοι δεν σημαίνει απαραίτητα χωροταξικά μαζί.

Η τέχνη είναι ζωτική δύναμη, που διαμορφώνει και την εποχή και το κληροδότημά της. Η τέχνη είναι φύσει πολιτικό συμβάν είτε αυτό γίνεται με πρόθεση είτε χωρίς. Όταν συμβαίνει διαμορφώνει πεποιθήσεις σαν εγγενές χαρακτηριστικό της. Η τέχνη έχει τη δύναμη να διαμορφώνει το κοινωνικό φρόνημα με τρόπο άμεσο, αφού απευθύνεται στο συναίσθημα. Συγκινεί χωρίς απαραίτητα να εξηγεί, είναι η απάντηση στον φόβο και είναι απαραίτητο να εκφράζει την εκδοχή της σε σχέση με τα δρώμενα της όποιας εποχής.

Κάπως έτσι η Martha Graham πέταξε τα παπούτσια του μπαλέτου και χόρεψε ξυπόλητη στο πάτωμα, κάπως έτσι ο Andy Warhol πήρε μια κονσέρβα από μια διαφήμιση και την έβαλε σε ένα πίνακα και κάπως έτσι οι καλλιτέχνες του δρόμου πήραν το θέαμα από τα παλάτια και το έφεραν στο ευρύ κοινό. Κάπως έτσι τώρα, μέχρι να μπορέσουμε να συνωστιστούμε ξανά, έρχεται η τέχνη με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο στο σπίτι μας.