Εδώ και μερικούς μήνες, από τότε δηλαδή που ξεκίνησε η πανδημία και συνεπώς η λήψη μέτρων για τη μείωση της διασποράς του ιού και την προστασία της κοινότητας, η ζωή για τους ανθρώπους της υπαίθρου και ειδικά για τους ηλικιωμένους αλλά και τους πιο ευάλωτους, έχει γίνει ακόμα πιο δύσκολη.

Αν είσαι από χωριό, ξέρεις πώς είναι η ζωή στην ύπαιθρο, ειδικά τον χειμώνα. Ερημιά, εκκωφαντική ησυχία, μοναξιά. Ξέρεις ότι, όντας απομονωμένοι, δυστυχώς κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους (της γενιάς των παππούδων μας) φεύγουν χωρίς να έχουν κοντά τους τους αγαπημένους τους, χωρίς μια κουβέντα που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως βάλσαμο, χωρίς Θεία Κοινωνία.

Γνωρίζεις πολύ καλά πόσο σημαντική είναι η λήψη της Θείας Κοινωνίας για έναν βαθιά θρησκευόμενο άνθρωπο στα τελευταία χρόνια της ζωής του.

Επειδή όμως βρισκόμαστε σε πανδημία, οι περισσότεροι από εμάς αποφεύγουμε όσο γίνεται να συναναστρεφόμαστε με τους ανθρώπους του χωριού, με τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας, αποφεύγουμε τις εκκλησιές και τα μυστήρια, νιώθοντας πως έχουμε ευθύνη απέναντι σε όλους τους ανθρώπους που αγαπάμε, αλλά και απέναντι σε όσους αγωνίζονται στα νοσοκομεία -ασθενείς, νοσηλευτές και γιατρούς.

Την ίδια ώρα όμως που οι ανήμποροι ηλικιωμένοι στα χωριά και στην πόλη (αυτοί δηλαδή που το έχουν ανάγκη περισσότερο από τον καθένα από εμάς) απέχουν -είτε συνειδητά είτε γιατί αδυνατούν να το κάνουν- από την εκκλησία και τη Θεία Κοινωνία, κάποιοι άλλοι επιλέγουν να συνωστίζονται στην ουρά, θέλοντας ενδεχομένως να αποδείξουν ότι η δική τους σχέση με τον Θεό είναι πολύ πιο δυνατή από των υπολοίπων, όπως επίσης και ότι η δική τους «σωτηρία της ψυχής» είναι πρωτευούσης σημασίας.

Δηλαδή, αν κληθούμε να κάνουμε ένα απολογισμό με το που θα τελειώσει αυτό το πράγμα, τι θα έχουμε να πούμε; Ότι η δική μας συμβολή ήταν ο εβδομαδιαίος συνωστισμός σε μια ουρά, χωρίς μάσκα και χωρίς αποστάσεις, έτσι ώστε να «σώσουμε» τον δικό μας εαυτό; Ότι η δική μας συμβολή ήταν τα ειρωνικά σχόλια κάτω από την είδηση για τον θάνατο ενός ηλικιωμένου; Ότι η δική μας συμβολή ήταν οι απειλές έτσι ώστε να εξαιρεθούμε από το διάταγμα απαγόρευσης για να κάμουμε το χόμπι μας;

Η ευθύνη για όσα βλέπουμε στα social media κάθε Κυριακή (με τις εικόνες από κάποιες εκκλησίες) βαραίνει τον καθένα μας ξεχωριστά, κάποιους παπάδες που αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων, την ηγεσία της εκκλησίας, αλλά και το Υπουργείο Υγείας που αδυνατεί να χειριστεί την κατάσταση με αυτές τις εικόνες που γεμίζουν με αισθήματα οργής τους ευσυνείδητους πολίτες, οι οποίοι νιώθουν ότι οι δικές τους θυσίες πάνε στον κάλαθο των αχρήστων.

Και για να προλάβω όσους θα αρχίσουν πάλι να επικαλούνται την πολυκοσμία στο σουπερμάρκετ, έχω την εντύπωση πως και σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να αναζητήσουμε τους ανεύθυνους ανάμεσα σε κόσμο που γενικά έχει αλλεργία στη μάσκα, γενικά έχει αλλεργία στις αποστάσεις, γενικά έχει αλλεργία στα μέτρα προστασίας.

Κάποιος που συμπεριφέρεται υπεύθυνα, το κάνει γενικά. Το ίδιο και αυτός που συμπεριφέρεται ανεύθυνα. Οπότε, ας αφήσουμε τις προφάσεις και τις φτηνές δικαιολογίες.

Δεν μας ζητάνε τίποτε δύσκολο. Μια μάσκα πρέπει να φοράμε, και μια απόσταση πρέπει να κρατάμε, αν θέλουμε να είμαστε μέρος της λύσης (που θα έρθει σύντομα αν είμαστε υπεύθυνοι) και όχι του προβλήματος (που θα συνεχίσει να υπάρχει αν είμαστε ανεύθυνοι).

* Οι πιο πάνω εικόνες που κυκλοφόρησαν σήμερα Κυριακή (29/11) στα social media, αφορούν στη Λειτουργία της οποίας χοροστατούσε ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος, στον Ιερό Ναό Φιλουμένου στο χωριό Ορούντα της επαρχίας Λευκωσίας και η οποία μεταδιδόταν ζωντανά από το ΡΙΚ.