Ο ίδιος ο δημιουργός έχει πει για εκείνη τη δύσκολη περίοδο και για το τραγούδι του:

"Στην «Παράγκα» τούς ενοχλούσε «ο χαφιές που μας ακολουθεί», στη «Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ» ο στίχος «στον αγώνα του συντρόφου/ στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή». Μου ζήτησε ο ιδιοκτήτης να μην τα λέω και εγώ δεν είχα καμία όρεξη και παραιτήθηκα, έφυγα. Μάλιστα, το γιατί φεύγω το έστειλα στους «Ωτοβλεψίες» των «Νέων». Στον Σταματίου τότε.

Του `γραψα ότι είχαμε πιέσεις από την Αστυνομία. Θυμάμαι μετά, όταν με συλλάβανε, μέσα στον φάκελό μου είχαν και αυτό το δημοσίευμα. Το θεωρούσαν πολύ επιθετική ενέργεια εκ μέρους μου, διότι βγήκα και τους ξεφώνησα.

Στην Μπουμπουλίνας κρατήθηκα κάπου σαράντα μέρες. Πέρασα από φάλαγγα, πέρασα άσχημα, αλλά όσο περνάν τα χρόνια, όλα αυτά τα θυμάσαι αλλιώς, δεν σε πειράζουν. Όταν βρέθηκα στο Παρίσι μετά, ήταν γιατί πραγματικά δεν άντεχα να ζήσω τότε στην Ελλάδα. Ψυχοσωματικά με ενοχλούσε να βρίσκομαι εδώ πέρα. Όταν πήγα στο Παρίσι, ο μακαρίτης ο Δεσποτίδης μου είπε να πάμε στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αλλά ντρεπόμουνα να πάω, ήθελα να το ξεχάσω αυτό το πράγμα. Στη φυλακή, όμως, για να περνάει η ώρα, έγραψα τη «Δημοσθένους λέξη», τη «Θεία Μάνου», και τη «Θαλασσογραφία». Πολλοί απορούσαν. «Μα πώς βρε παιδί μου μέσα σε `κείνον το ζόφο εσύ έγραφες τραγούδια;». Μα γι` αυτό χρειάζονται τα τραγούδια, για να μπορούμε να ξεπερνάμε τον ζόφο.."

To εν λόγω τραγούδι είχε διαφορετικό τίτλο στην αρχή...

"O πρώτος τίτλος του τραγουδιού ήταν «Εμβατήριο για μετέωρο φυλακισμένο». Ανακάτεψα εκ των υστέρων τον Δημοσθένη για να ξεγελάσω τη λογοκρισία. Τους δούλεψα κανονικά! Δεν με επηρέασε η στενότης ή ο περιορισμός. Πετούσα μέσα μου", εξηγεί με το μοναδικό του χιούμορ ο Διονύσης Σαββόπουλος που υπήρξε οραματιστής της γενιάς του...

Τι σημαίνει όμως "Δημοσθένους Λέξις"

Πρόκειται για τον επικήδειο λόγο που έβγαλε ο Δημοσθένης για τους νεκρούς Αθηναίους μέτα τον πόλεμο στην Όλυνθο και την καταστροφή της Ολύνθου...

Ας το θυμηθούμε...

Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει
οι δρόμοι θα ‘ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη
τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι
αέρας θα με παρασέρνει κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή

Κι ο ήλιος θ’ αποκοιμηθεί μες στα ερείπια της Ολύνθου
θα μοιάζουν πράγματα του μύθου κι οι φίλοι μου και οι εχθροί
μαρμαρωμένοι θα σταθούν οι ρήτορες κι οι λωποδύτες
ζητιάνοι εταίρες και προφήτες μαρμαρωμένοι θα σταθούν