Μια ανάρτηση που ήρθε ξανά στο προσκήνιο, 5 χρόνια μετά, για όλους τους σωστούς λόγους.

Το κακό με τους ανθρώπους είναι που μεγαλώνοντας ξεχνάμε. Ξεχνάμε ν’ αγαπάμε, να συμπονούμε, να συμπαραστεκόμαστε. Πολλές φορές ξεχνάμε όσα οι ίδιοι περάσαμε και συμπεριφερόμαστε αλλιώτικα. Παράταιρα με τη φύση μας. Γινόμαστε κακοί ή ακόμη και αδιάφοροι για τον δίπλα μας. Δεν μας νοιάζει ποιος πονά ή υποφέρει. Αρκεί να μην είμαστε εμείς. Και το περνάμε αυτό και στα παιδιά μας. Τα δηλητηριάζουμε με αδιαφορία για τον κόσμο που μεγαλώνουν και τα φτιάχνουμε σαν αλαβάστρινα αγάλματα που φοβόμαστε μη σπάσουν, μη τσαλακωθούν από την αγριάδα της ζωής.

Ευτυχώς, όχι όλοι. Υπάρχουν κι αυτοί που μεγαλώνουν τα παιδιά τους διαφορετικά γιατί αυτοί οι ίδιοι δεν ξέχασαν. Δεν αδιαφόρησαν, δεν έστρεψαν αλλού το βλέμμα.

Η Ερμιόνη είναι 8 χρονών, μαθήτρια στη Χίο. Το σπίτι της είναι κοντά στη θάλασσα που πολύ συχνά «ξεβράζει» βάρκες με ταλαιπωρημένους ανθρώπους, πρόσφυγες που προσπαθούν να γλυτώσουν τη ζωή τους. Η Ερμιόνη θεωρεί αδιανόητο να βλέπει ανθρώπους βρεγμένους και πεινασμένους και αυτή να μην κάνει τίποτα.

«Είμαι εθελόντρια γιατί δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους βρεγμένους κι εγώ να κάθομαι με σταυρωμένα τα χέρια. Το σπίτι μας είναι πάνω στη θάλασσα και κάθε μέρα φτάνουν πρόσφυγες. Πρόσφατα έφτασε μια βάρκα με 45 άτομα και με πολλά μωρά. Μπήκα κι εγώ μέσα στη θάλασσα, έπιανα τα μωρά και τα έβαζα μέσα στο σπίτι μας. Είχαμε ανάψει τη σόμπα και τους δίναμε γάλα. Τους έβαλα καλτσάκια και τους έδωσα πάνες.

Τις προάλλες έβγαλα έναν αχινό από το πόδι ενός μεγάλου, είχαν φτάσει με τη βάρκα τους πίσω από το σπίτι μας στα βράχια και βγαίνοντας στην ακτή πάτησε τον αχινό. Δεν ξέρουν αυτοί οι άνθρωποι από θάλασσα.

Η δασκάλα μου λέει μπράβο που βοηθάω, αλλά θα πρέπει να κοιτάζω και τα μαθήματά μου. Τ’ άλλα παιδιά στο σχολείο με κοροϊδεύουν. Μου λένε ότι θα κολλήσω αρρώστιες. Αυτό που με θυμώνει είναι που αρκετοί μεγάλοι έρχονται μόνο και μόνο για να κλέψουν τις μηχανές από τις βάρκες και αφήνουν τους ανθρώπους αβοήθητους.

Είμαστε όλοι κι όλοι πέντε άνθρωποι που βοηθάμε εδώ πέρα. Στο σχολείο κάνουμε ιστορία και θρησκευτικά και μας λένε να αγαπάμε και να βοηθάμε τον διπλανό μας.

Εδώ όμως δεν έρχεται να βοηθήσει κανείς».

Ερμιόνη Κουίμανη, 8 χρονών
Μαθήτρια, Χίος

Φωτογραφία: Γιώργος Μουτάφης για το Solidarity Now
Χίος, Δεκέμβριος 2015