Ποτέ δεν πρόκειται να συνηθίσει ο οργανισμός μου αυτές τις περιπτώσεις «ατόμων» που η μόνη τους ευχαρίστηση είναι να σχολιάζουν με μίσος και κακία όποιον δεν συνάδει με τα δικά τους στενά καλούπια.

Ουκ ολίγες φορές γίναμε μάρτυρες «ατόμων» οι οποίοι εκφράζοντας μάλλον βαθύτερα απωθημένα και συμπλέγματα, θέλησαν να εκτονώσουν την καταπιεσμένη τους φύση μέσα από ένα πληκτρολόγιο, βρίζοντας και στολίζοντας με ευχολόγια τύπου «καρκίνο», «ψόφο» και άλλα κοσμητικά επίθετα, ό,τι δεν τους έκανε κλικ.

Πολλές φορές προσπάθησα να το αναλύσω και να καταλάβω το γιατί ένας, ο οποιασδήποτε ένας, μπαίνει στη διαδικασία να σχολιάσει μια είδηση που θεωρητικά δεν τον αφορά. Γιατί κάποιος μπαίνει στη διαδικασία να ευχηθεί θάνατο σε κάποιον άλλο, που δεν γνωρίζει; Ποια ανάγκη του ικανοποιεί αυτή η διαδικασία; Του προσφέρει, ίσως, ικανοποίηση ότι εκπλήρωσε το καθήκον του στην κοινωνία; Θεωρεί πως με το σχόλιό του, έβαλε ένα λιθαράκι στο να γίνουμε καλύτεροι ή σοφότεροι. Ή πιστεύει πως ο Θεός του θα ακούσει την ευχή του και θα βοηθήσει να υλοποιηθεί;

Χθες το βράδυ, ένας συνάνθρωπός μας –Αιγυπτιακής καταγωγής- ανέβηκε πάνω στην ταράτσα ανεγειρόμενης οικοδομής στη Λεμεσό απειλώντας να πέσει στο κενό. Αίτημά του, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, ήταν να δει τον ΠτΔ. Έπειτα από 4ωρες διαβουλεύσεων με την Αστυνομία, ο άνδρας πείστηκε να κατέβει και να παραδοθεί στις Αρχές. Στο σημείο, εκτός από την Αστυνομία και τις διαπραγματευτικές Αρχές ήταν, ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις, ασθενοφόρο του Γενικού Νοσοκομείου Λεμεσού.

Διαβάζοντας όλα τα πιο πάνω, κάποιοι έγραψαν τα όσα ακολουθούν.