Με πιο δημοφιλή πλέον την πλατεία με τα κόκκινα φανάρια του Άμστερνταμ, το κόκκινο φωτάκι εδώ και δεκαετίες θεωρείται σήμα κατατεθέν στα σπίτια του αγοραίου έρωτα. Με μία πρώτη ανάγνωση, η επιλογή του χρώματος μοιάζει λογική, καθότι το κόκκινο είναι το κατεξοχήν χρώμα του έρωτα και του πάθους.

Ωστόσο, η ιστορία πίσω από την καθιέρωση της κόκκινης λάμπας σε σπίτια και οίκους ανοχής απέχει παρασάγγας από την πιο πάνω εκδοχή.

Η επικρατούσα και ίσως η πιο έγκυρη εκδοχή της προέλευσης αυτής της συνήθειας απαντάται στο έκτο βιβλίο του εβραϊκού Τανάκ και της Παλαιάς Διαθήκης, «Ιησούς του Ναυή».

Η Ραχάμπ, σύμφωνα με τις γραφές, ήταν μία διάσημη εταίρα της εποχής που από τος σπίτι της πέρασαν βασιλείς, αυλικοί και όλοι οι επιφανείς άνδρες της περιόδου. Όταν ο διοικητής της Ιεριχούς, διέταξε επίθεση στη πόλη για να καταπνίξει την αντίσταση, προειδοποίησε τη Ραχάμπ να μην δεχτεί αντιστασιακούς στο σπίτι της, αν ήθελε να γλυτώσει. Μάλιστα, τη συμβούλεψε να δέσει μια κόκκινη κορδέλα έξω από το σπίτι της, ούτως ώστε οι στρατιώτες να αναγνωρίσουν το σπίτι και να μην το κάψουν, όπως θα γινόταν με τα υπόλοιπα. Κάπως έτσι φαίνεται πως προέκυψε, πολύ αργότερα, οι γυναίκες που ασχολούνταν με τον αγοραίο έρωτα να βάζουν ένα κόκκινο φωτάκι έξω από το σπίτι τους κάνοντάς το επί της ουσίας σήμα κατατεθέν των οίκων ανοχής.

Πέραν, όμως, από τη λογική του trade mark, το κόκκινο φως εξυπηρετούσε και σε πρακτικά θέματα. Για παράδειγμα, πολλοί οίκοι ανοχής τοποθετούσαν κόκκινο φως και στο εσωτερικό του σπιτιού αφού οι σκιές που δημιουργούσε έκρυβαν τυχόν ατέλειες από τα πρόσωπα. Από την άλλη, το κόκκινο φωτάκι στην εξώπορτα έκανε την παρουσία τους πιο διακριτική και έτσι απέφευγαν τις πιθανές αντιδράσεις από οικογένειες που έμεναν κοντά στην περιοχή.