Δεν είναι η πρώτη φορά και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία. Παρόλα αυτά, κάθε φορά που συμβαίνει κάτι παρόμοιο, η πικρία και η απογοήτευση είναι ίδια ίσως και μεγαλύτερη. Πώς γίνεται να επικροτείς μια τέτοια πράξη μισανθρωπισμού και να τη χαρακτηρίζεις ως «ελευθερία έκφρασης»;

Σε αυτή την περίπτωση ήταν και πάλι οι γκέι, άλλοτε είναι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες. Κάποιες φορές είναι ο χριστιανισμός και άλλες φορές είναι οι γυναίκες. Κάθε φορά, όμως, οι αντιδρώντες και οι αντιδράσεις τους είναι το ίδιο απεχθείς και κατακριτέες που σου προκαλούν αηδία.

Όχι, δεν είναι υπερβολή. Είναι η σκληρή πραγματικότητα που αφορά μια μερίδα της κοινωνίας η οποία αδυνατεί να κατανοήσει -προφανώς λόγω έλλειψης παιδείας και γνώσεων- πως το να εύχεσαι θάνατο σε συνανθρώπους σου, να βρίζεις με χυδαίο τρόπο όσους δεν συμφωνείς μαζί τους, να καις ομοιώματα γκέι ζευγαριών που θέλουν να υιοθετήσουν παιδιά ή να παρακινείς με τον λόγο σου άλλους να τους κάνουν κακό, δεν είναι ελευθερία έκφρασης. Είναι μίσος. Είναι ρητορική μίσους και διώκεται ποινικά.

Αν δοκιμάσεις να μιλήσεις με κόσμο στο δρόμο και τους ρωτήσεις για τους γκέι, αρκετοί θα σου πουν -ειδικά οι πιο νέοι- πως δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τους γκέι, πως έχουν και φίλους γκέι, αλλά…

Όπου σε αυτό το «αλλά» κρύβονται τόνοι ομοφοβίας, ανασφάλειας και κόμπλεξ, τα οποία με την πρώτη ευκαιρία ξεχύνονται σε αφθονία πάνω σε ένα πληκτρολόγιο σχηματίζοντας συνήθως ανορθόγραφες και ασύντακτες προτάσεις ή άναρθρες κραυγές ζητώντας την παραδειγματική τιμωρία όσων τόλμησαν να παρεκκλίνουν από το «καθωσπρέπει».