Πολύ πριν το Netflix και τα συνδρομητικά κανάλια, υπήρξαν εποχές που η τηλεόραση, τόσο η συσκευή όσο και το πρόγραμμά της, βρισκόταν (κυριολεκτικά) στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και του σαλονιού σε κάθε κυπριακό σπίτι. Ήταν η λεγόμενη «χρυσή» εποχή, που τα νεοεισερχόμενα ιδιωτικά κανάλια επένδυαν πολλά χρήματα, χρόνο και κόπο στη δημιουργία παραγωγών και ένεκα έλλειψης ανταγωνισμού από το εξωτερικό, κατάφερναν να καθηλώνουν το κοινό για ώρες, επί καθημερινής βάσης, μπροστά στην οθόνη.

Τα 90s ήταν ακριβώς αυτή η εποχή, όπου όλοι όσοι μεγάλωναν τότε βίωσαν από πρώτο χέρι τη δύναμη της τηλεόρασης και την επιρροή της, αφού ουσιαστικά ήταν ο μοναδικός οπτικοακουστικός τρόπος ενημέρωσης και ψυχαγωγίας που τα είχε όλα.

Μια εποχή που οι φωσκολιάδες (Καλημέρα Ζωή και Λάμψη) είχαν εφάμιλλη απήχηση όπως το Game of Thrones, οι «Μανώλης και Κατίνα» καθήλωναν το κοινό κάθε σαββατόβραδο στο σπίτι, οι «Ιστορίες του Χωρκού» αποτελούσαν το πιο hot τηλεοπτικό block buster, κάθε απόγευμα σταματούσαν τα πάντα γιατί έπαιζε στην τηλεόραση η «Μαριμάρ», ενώ άκουγες συνεχώς παρατηρήσεις από γονείς και παππούδες να μην κάθεσαι πολύ κοντά στην οθόνη γιατί θα «στραωθείς».

Αυτά και πολλά άλλα, σημάδεψαν την παιδική και εφηβική ηλικία όσων μεγάλωσαν στα 90s, μένοντας χαραγμένα ανεξίτηλα στο μυαλό, τη μνήμη και την καρδιά τους.


Εξ ου και εμείς ζητήσαμε από παιδιά των 90s να θυμούν και να μας διηγηθούν τις πιο δυνατές τηλεοπτικές στιγμές που έζησαν (στην Κύπρο) εκείνη την περίοδο.

Βαλεντίνος, 32

Εύκολο! Κάθε Σαββατοκύριακο πρωί στις 10:00 καθόμουν με αγωνία να δω το Dragon Ball (ή Σον Γκόκου όπως το λέγαμε) στον ΑΝΤ1. Και ελπίζαμε να παίξει τα νέα επεισόδια και όχι πάλι τον «Στρατό της Κόκκινης Κορδέλας». Έπρεπε να περιμένουμε όμως να τελειώσει η Sailor Moon που «αναγκαστικά» βλέπαμε, αλλά σαν αγόρια που ήμασταν, δεν παραδεχόμασταν ποτέ ότι μας άρεσε. Ήταν το guilty pleasure μας, πολύ πριν γίνει γνωστός ο όρος.

Στέλλα, 30

Θυμάμαι σε όλη μου την παιδική ηλικία να είμαι λάτρης της τηλεόρασης (δεν είχαμε Netflix τότε, ούτε και τίποτα παρόμοιο). Αυτό που έχει μείνει στη μνήμη μου και σίγουρα κάθε φορά που είμαι με φίλους μου, αναπολούμε τα παιδικά μας χρόνια, ένα χαμόγελο και ένα αίσθημα νοσταλγικό με κατακλύζει, είναι τα κινούμενα σχέδια που βλέπαμε κάθε Σαββατοκύριακο από τον ΑΝΤ1. Ξυπνούσαμε με τον αδερφό μου από τις 7 το πρωί και ξεκινούσε ένας μαραθώνιος προβολής. Χελωνονιτζάκια, Sailor Moon, Dragon Ball, Tom & Jerry και φυσικά Power Rangers (ήμουν η κίτρινη) στις 12 το μεσημέρι ακριβώς!

Ιωάννα, 38

Κάθε Κυριακή μεσημέρι όλη η οικογένεια να κάθεται στο τραπέζι για το καθιερωμένο ψητό, δεν είχε brunch τότε και στην τηλεόραση να παίζει η Ιζάουρα. Στο σπίτι, τότε, υπήρχε μόνο μία συσκευή και να υπήρχε κουφός παππούς, σίγουρα θα έπαιζε στη διαπασών, έστω και αν δεν ήταν μεταγλωττισμένο. Θυμάμαι να προσπαθώ να προλάβω να διαβάσω τους υποτίτλους, ήμουν δημοτικό τότε ενώ σε κάθε διάλειμμα δεν έπαιζαν περισσότερες από 2 διαφημίσεις, σταθερά η μία για κλιματιστικό.

Ιάσωνας, 33

Ο Άνθρωπος - Σκιά του Φώσκολου που μ' έκαμνε να φοούμαι να τζοιμούμαι τις νύχτες. Η πολλά γκέι Σάντιμπελ, που έβλεπα κάθε Σάββατο πρωί (έπρεπε να ξυπνήσεις πρωί να την προλάβεις εν υπήρχε video on demand). Ούλλες οι ταινίες του Φίνος Φιλμ που εβλέπαμε τελετουργικά με τη γιαγιά, τρώγοντας πορτοκάλια τζαι άλλα φρούτα (πολλά φρούτα) όποτε εφκαίναν οι γονείς έξω. Το Saved by the bell κάθε μεσημέρι, μετά το σχολείο, η Bonanza το απόγευμα τζαι το Baywatch τις νύχτες. Νομίζω ήταν ούλα στο ΡΙΚ. Τζαι φυσικά οι άπειρες βιντεοκασέτες που εβλέπαμε με τον αρφό μου που τον κ. Πανίκο τον βιντεοκασεττά που ήταν 5 λεπτά περπάτημα που το σπίτι τζαι εσυνδυάζετουν πάντα με τσιπς γουρουνίτσα τζαι σοκολάτες.

Ελίζα, 32

Δεν μπορώ να ξεχάσω με τίποτα την «Rosalinda, μία από τις πρώτες και πιο δημοφιλείς μεξικάνικες τηλενουβέλες της τηλεόρασης. Όλη η οικογένεια σταματούσε ό,τι κι αν έκανε και καθηλωνόμασταν μπροστά στην οθόνη για να δούμε το νέο επεισόδιο.

Μαρία, 42

Τότε ζούσαμε οικογενειακώς στη Σαουδική Αραβία, αλλά θυμάμαι έντονα τα καλοκαίρια που ερχόμασταν Κύπρο να παρακολουθώ με μανία το 90210 Beverly Hills στις 5 το απόγευμα. Μέχρι σήμερα εν εξεπέρασα ακόμα το χωρισμό της Μπρέντα με τον Ντίλαν, ή τον εθισμό της Κέλλυ. Μεγάλη αγάπη ήταν και το Baywatch. Αχ, αυτός ο Μιτς!

Γιώργος, 32

Ήμουν και είμαι ακόμη φανατικός τηλεθεατής των κυπριακών σειρών. Το 1996 ήμουν 8 χρονών και δεν υπήρχε περίπτωση να πάω για ύπνο αν δεν έβλεπα «Το Καφενείο». Μάλιστα σε μια εποχή που δεν υπήρχε το YouTube και το Internet, έγραφα στο βίντεο τα επεισόδια, τα οποία έβλεπα όλη τη βδομάδα μέχρι να φτάσει η Παρασκευή που θα πρόβαλλε το ΡΙΚ καινούργιο επεισόδιο! Η σειρά έκανε πέρασμα από διάφορα κανάλια, και δεν έχασα ούτε και ένα επεισόδια, ενώ ομολογώ πως εξακολουθώ να τα βλέπω μέχρι και σήμερα. Μια άλλη σειρά που μας μεγάλωσε όλους ήταν οι «Οι ιστορίες του Χωρκού» και ο «Μανώλης και Κατίνα». Αυτές τις 3, κυρίως, έχω στη μνήμη μου και αναπολώ, χωρίς να ξεχνώ τις «Διπλάρες», τους «Απέναντι», ή το «Κάθε Κατεργάρη στον πάγκο του».

Γιάννα, 31

Εμένα οι μνήμες μου είναι λίγο ακατάλληλες για ανηλίκους, παρότι τις βίωσα ως ανήλικη. Η μητέρα μου έβλεπε φανατικά το «Άγγιγμα Ψυχής» και κατά τη διάρκεια του επεισοδίου μιλούσε με τις φίλες της και σχολίαζαν την υπόθεση. Εννοείται η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από το αν ο Ιερέας θα έκανε σεξ με την Παπαθωμά. Και σχεδόν κάθε φορά ο πατέρας μου φώναζε μέσα από το δωμάτιο «Έπιασεν μας η έννοια να θα γα#%$^%ει ο παπάς ή όι».

Μάρκος, 30

Εντάξει, σίγουρα δεν θα ακουστώ πρωτότυπος, αλλά όπως όλα τα παιδιά της δεκαετίας του 90’ έχουν συνδυάσει πιστεύω τις τηλεοπτικές τους μνήμες με τις τηλεοπτικές σειρές που σάρωναν την τότε εποχή. Θυμάμαι να παρακολουθώ ανελλιπώς -κατά την παιδική ηλικία- παρέα με παππού και τη γιαγιά το show του Κώστα Κώστα στο Σίγμα, την Πόπη και Άντζελα και παρέα με τη μεγαλύτερη αδερφή μου, βραζιλιάνικα τύπου Μαριμάρ. Παράλειψη θα ήταν βεβαίως να μην αναφέρω τους Power Rangers κάθε Σαββατοκύριακο πρωί, σειρά για την οποία γινόταν σφαγή μιας και επειδή δεν υπήρχαν 5 τηλεοράσεις στο σπίτι, όπως σήμερα, κάναμε καυγά για το ποιος θα δει τι. Μετέπειτα σε εφηβική ηλικία πλέον, σειρές όπως «Είσαι το ταίρι μου», «Κωνσταντίνου και Ελένης» και εννοείται βεβαίως «Βουράτε Γειτόνοι» αποτελούν μέρος των τηλεοπτικών μου αναμνήσεων...

Κωνσταντίνα, 37

Φανατική τηλεορασάκιας, τότε, δεν έχανα με τίποτα τα «Παιχνίδια χωρίς Σύνορα», τους «Μεν και Δεν» φυσικά με τη γιαγιά μου το Καλημέρα Ζωή και τη Λάμψη, ενώ Dragon Ball και Sailor Moon ήταν το στανταράκι κάθε πρωινό ΣΚ.

Τάνια, 33 ετών

Ήταν η Ντένη, ήμουν η Νινέτα. Ετών 13 και κάτι. Στην πραγματικότητα ήθελα να ‘μουν εγώ η Ντένη και εκείνη η Νινέτα, αλλά, ρε γαμώτο, με κέρδιζε πάντα στο «χρυσό μου». Καλύτερο, αν το σκεφτείς, από την ατάκα «Μαρούσκα το Evian», που μου πέταγε κάθε φορά που περνούσε από μπροστά της εκείνος και έπειτα σωριαζότανε επιδεικτικά όπου έβρισκε (Γεωργία, θυμάμαι σωστά;). Όπως καταλαβαίνεις, για μας οι Δύο Ξένοι, δεν υπήρξαν ποτέ ένα απλό σήριαλ των εφηβικών μας χρόνων στα zeros. Ήταν το παιχνίδισμα με τις λέξεις και οι σοφιστικέ ατάκες, πάνω στις οποίες κτίσαμε έπειτα το δικό μας χιούμορ. Ήταν η μύησή μας στην Τέχνη, με όρους και ονόματα (Κριστόφ Κισλόφσκι, Εμίρ Κοστουρίτσα, Ερρίκος Ίψεν) που έπρεπε να τα ψάξουμε για να μάθουμε τη σημαντικότητά τους. Ήταν το απόλυτο love story που ονειρευόμασταν να ζήσουμε, αλλά και ο στερεοτυπικός τρόπος πάνω στον οποίο χτίσαμε το αντρικό πρότυπο στη συνείδησή μας. Μα κυρίως, ήταν αυτό που έφερνε την ειρήνη στους εφηβικούς τσακωμούς μας και η ελπίδα πως θα είμαστε μέχρι τα γεράματά μας μαζί. Η Ντένη και η Νινέτα. Ή το αντίθετο. Τι σημασία έχει;

Στέλλα, 45

Ένα περιστατικό θυμάμαι πιο έντονα και προφανώς με σημάδεψε, μιας και το θυμάμαι 30 χρόνια μετά, ενώ δεν θυμάμαι τι έφαγα χτες. Ήμουν δεν ήμουν 7-8 χρονών, Πάσχα νομίζω και παρακολουθούσα με τη μάνα και το πατέρα μου, την ταινία «Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι». Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι τίποτα από την ταινία, πάρα μόνο τη τελευταία σκηνή, γιατί περίμενα με αγωνία, να δω όντως τη κυριολεκτική μεταμόρφωση της στρίγγλας που έγινε αρνάκι. Ούτε τουαλέτα δεν πήγαινα, μπας και χάσω τη μεταμόρφωση. Η μάνα μου αναγκάστηκε να μου φέρει καθίκη στο χολ, για να μην της κατουρήσω τα χαλιά. Και ενώ κάθομαι αναπαυτικά και ξαλαφρωμένη και περιμένω με αγωνία, τη τελευταία σκηνή, πέφτει The End. Μένω κόκκαλο! Εννοείται ότι δεν είδα τη στρίγγλα να μεταμορφώνεται σε ένα άσπρο, παχουλό, αθώο αρνάκι πριν τους τίτλους τέλους.

Οι γονείς μου, προσπάθησαν πολύ να μου εξηγήσουν ότι ο τίτλος, ήταν μεταφορικός και όχι κυριολεκτικός. Μέσα από τη μεγάλη μου απογοήτευση, έμαθα και το πρώτο μου μάθημα. Η τηλεόραση είναι παραπλανητική. Δεν έπεσα και έξω.

Γιώργος, 35

Σάββατο πρωί, αγαπημένα cartoon, anime και παιδικές σειρές διαδοχικά από κανάλι σε κανάλι. Σαν ιεροτελεστία, από το dragonball στη sailor moon (την οποία σειρά δεν παραδέχονταν οι περισσότεροι συμμαθητές στο δημοτικό ότι το έβλεπαν φανατικά αφού απευθυνόταν σε κοριτσίστικο κοινό. Τουλάχιστο έτσι νόμιζαν), συνεχίζοντας στους Power Rangers, οι οποίοι ήταν του σατανά και λόγω του «morphing» στον τίτλο, παρέπεμπαν σε ναρκωτικά σύμφωνα με γονείς και δασκάλους.

Τις Δευτέρες να συζητάμε το κάθε επεισόδιο του προηγούμενου Σαββάτου, μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι το μεσημέρι και να τρέχουμε να πάμε σπίτι να προλάβουμε το Saved by the Bell με τον Zak Morris και την παρέα του.

Επίσης τα πρωινά του Σαββάτου αν έπεφτες στην ΕΡΤ και πετύχαινες την ονειρεμένη «Φρουτοπία» με τις μαριονέτες έπαιρνες-ώντας μικρό παιδί-μια γεύση από τα συστατικά ενός καλο-μαγειρεμένου εφιάλτη. Ειδικά η σκηνή που τηγάνιζαν τον Βρασίδα το κρεμμύδι σε ένα τεράστιο τηγάνι τα λαχανικά κανίβαλοι, μέχρι σήμερα με ανατριχιάζει.

Μιχάλης, 37

Δεν θα ξεχάσω στα mid 90s μια μέρα που είχαμε μαζευτεί στο σπίτι μιας συμμαθήτριάς μου για τα γενέθλιά της. Καθώς τρώγαμε τα μπέργκερ μας «έπεσε σύρμα» ότι ξεκίνησε στην τηλεόραση ο Θεοχάρης -ένας είναι ο Θεοχάρης στη σύγχρονη ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης. Ποιο μπέργκερ, ποια ποπ κορν και ποια γενέθλια. Τα ξεχάσαμε όλα. 20 άτομα στους καναπέδες βλέπαμε «Καλημέρα Ζωή». Καληνύχτα Κεμάλ, βασικά! Επίσης, θυμάμαι που πιο μικροί κάναμε διάλειμμα από το ποδόσφαιρο και το κρυφτό για να δούμε «Captain Planet» και επιστρέφαμε μετά στον δρόμο. Θυμάμαι επίσης και κάτι «Ευχάριστα Σαββατόβραδα», αλλά και πιο αμυδρά κάτι συνάξεις για ταινία και κυρίως για Spaghetti Western.

Ελισάβετ, 37

Κάθε μεσημέρι ακριβώς μετά τις 1:05 που με έπιανε που το δημοτικό η μάνα μου, έρχονταν εναλλάξ δύο γειτόνισσες σπίτι μας και κάθονταν και έβλεπαν βραζιλιανοισπανικές σειρές με τον καφέ τους. Από τις σειρές έμαθα τις λέξεις ζιος μίος, μι ίχο, λα ουσουρπαδόρα και τε κιέρο μούτσσιο. Την τελευταία λέξη επίασαν την αλόπως που τα κυπριακά οι βραζιλιάνοι (not).

Δημήτρης, 45

Η σειρά που θυμάμαι να έβλεπα με μανία στα εφηβικά μου χρόνια ήταν το Dukes of Hazard! Τα κυνηγητά με τα τεράστια και εντυπωσιακά αμερικανικά αυτοκίνητα, ο τρόπος που οι πρωταγωνιστές έμπαιναν στο θρυλικό πορτοκαλί αμάξι μόνο από το παράθυρο και ποτέ από την πόρτα, αλλά και η σέξι καλλονή Κάθριν Μπαχ, ήταν οι βασικοί λόγοι που η συγκεκριμένη σειρά είχε τόσο φανατικούς τηλεθεατές, ειδικά αναμεσά στις νεαρές ηλικίες! Τέλειωσε το 1985 και πραγματικά, αν και οι ιστορίες ήταν υπερβολικά ανάλαφρες, υπήρξε μια από τις σειρές που θυμόμουν πάντα με νοσταλγία.

Κυριάκος, 37

Με διαφορά το Τμήμα Ηθών, σε σκηνοθεσία του Μανούσου Μανουσάκη. Η πλοκή κάθε επεισοδίου ήταν τόσο πρωτόγνωρη, εντυπωσιακή και με πολλή suspence. Αξέχαστη η μουσική του Χατζηνάσιου. Με εξαιρετικούς ηθοποιούς (τους μόνιμους ηθοποιούς) και ακόμα 2.500 guest star (πολύ γνωστοί ηθοποιοί που εμφανίζονται στα διάφορα επεισόδια των τριών κύκλων της σειράς, πολλοί εξ αυτών σε πρωταγωνιστικό ρόλο στο εκάστοτε επεισόδιο). Το 2500 το ανέφερε σε μια συνέντευξη του ο Μανούσος Μανουσάκης. Μια νυχτερινή Αθήνα άλλης εποχής.

Μιχάλης, 31

Νομίζω η λίστα είναι ατελείωτη και δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Saved by the Bell, Power Rangers, Dragon Ball, Sailor Moon και φυσικά κυπριακές παραγωγές όπως «Μανώλης και Κατίνα» και «Πόπη και Άντζελα» (Ευχάριστο Σαββατόβραδο με την Ειρήνη Χαραλαμπίδου).