Καλοκαίρι του ‘18, κάτω απ’ το δέντρο, διάλειμμα για τσιγάρο, θυμάμαι που μιλάγαμε συνέχεια με στίχους. Όχι ότι σταματήσαμε και ποτέ. Τα γέλια μας εκείνες τις ζεστές μέρες διέκοπτε κάθε φορά το ίδιο ερώτημα και οι αναλύσεις του, που δεν κατέληγαν ποτέ πουθενά. Είχε να κάνει με όλα εκείνα τα μικρά θαύματα που μπορούσαμε να βλέπουμε μόνο από μακριά, κάθε φορά που κάποιος ανέβαζε ένα καινούριο βίντεο στο Youtube από την -χωρίς αμφιβολία- «περιοδεία της χρονιάς» στην Ελλάδα. Με στόμα που γελά, παρακολουθούσαμε χιλιάδες ανθρώπους να τραγουδούν με ενέργεια που τράνταζε το άπειρο στις κατάμεστες συναυλίες του Θανάση και του Σωκράτη. Και το ερώτημα ήταν πάνω-κάτω αυτό: Θα προτιμούσες να ζήσεις όλο αυτό το μεγαλειώδες θέαμα (Θανάση Παπακωνσταντίνου, αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, ζητώ συγγνώμη για το «μεγαλειώδες») με 14 χιλιάδες αγνώστους και εντελώς μόνος σου στην Πλατεία Νερού ή να παρακολουθήσεις το ίδιο live με το -να το θέσω ευγενικά- συγκρατημένο κοινό της Κύπρου, έχοντας, όμως, δίπλα σου όλους σου τους φίλους;

Αυτό το ερώτημα το επαναλαμβάναμε για μέρες, πότε παίρνοντάς το στα σοβαρά και άλλοτε απλά γελώντας σπάζοντάς το με στίχο της στιγμής. Από την ασφάλεια της νιότης και της ελευθερίας μας, ήταν πραγματικά δύσκολο να πάρουμε το κόστος της ευθύνης λέγοντας με σιγουριά αν τελικά η μουσική είναι μια προσωπική υπόθεση ή ένα συναίσθημα που ζεις για να το μοιράζεσαι. Όμως, αλήθεια, έχει πραγματικά σημασία ποιος ενώνει τη φωνή του με τη δική σου όταν τραγουδάτε μαζί το ίδιο ακριβώς κομμάτι;

Μετρώντας ήδη εννιά μέρες σήμερα αναγκαστικής απομόνωσης στο σαλόνι μου και αδυνατώντας να ξέρω με σιγουριά πότε θα συναντήσω ξανά τους αγαπημένους μου, βρήκα δεκάδες αφορμές για να σου πω τελικά πως όχι. Τώρα που οι μέρες κυλούν αργά, τώρα που βγαίνω μόνο για να αγοράσω τα απολύτως απαραίτητα (απαραίτητες δεν είναι και οι ομορφιές της φύσης ή τις υπερεκτιμώ εδώ στην καραντίνα;), το μόνο που με κρατά ακόμα στη ζωή είναι η σκέψη για την ίδια τη ζωή που θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει εκεί έξω. Και που τελικά υπάρχει. Βρίσκεται στα μπαλκόνια των Ιταλών που τραγουδούν το Bella Ciao με τους άγνωστους γείτονές τους. Βρίσκεται στο σαλόνι του Μάλαμα που ξάπλα στον καναπέ (όπως και όλοι εμείς) τραγουδάει με τα δυο παιδιά του το Άσε τα ψέματα, χωρίς να νιώθει την ενέργεια του κοινού που τον παρακολουθεί. Βρίσκεται στη λίστα που ετοίμασε ο Στέλιος για να νιώθουμε όλοι μας συνδεδεμένοι, τώρα που η εκπομπή του προσωρινά αναβάλλεται. Βρίσκεται στο σαλόνι της Μαρίας Παπαγεωργίου, που τη Δευτέρα το βράδυ έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας όταν σε ένα αισθαντικό live με τη συνοδεία του σπουδαίου Σταύρου Ρουμελιώτη παρακολουθήθηκε σε πραγματικό χρόνο από 1,700 ανθρώπους. Όσοι δυνητικά θα ήταν και σε ένα κανονικό live. Όμως αυτή τη «συναυλία», με όσον σουρεαλισμό χαρακτηρίζει τις καταστάσεις που ζούμε, δεν την παρακολούθησα τελικά μόνη, αλλά σε ομαδική προβολή με όλους μου του φίλους αφήνοντας ο καθένας μας το σχόλιό του.

«Δεν πίστευα ότι η μοναχικότητα της φωνής μου, που χτυπούσε στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου, θα έφτιαχνε τέτοιον αντίλαλο, ικανό να μας ενώσει από το Σικάγο ως την Αμβέρσα, από την Ολλανδία ως την Κατερίνη, από το Παγκράτι ως το Εδιμβούργο, αλλά και από την τρίτη πτέρυγα φυλακών Άμφισσας ως την εντατική του ΑΧΕΠΑ. Είδα ζευγάρια να ζουν σε δυο διαφορετικές χώρες και να "αγκαλιάζονται" μέσα από αυτήν τη διαδικτυακή συναυλία. Είδα τον συνεργάτη μου πίσω από την κάμερα να με τραβάει και να κλαίει. Είδα σε όλο το μέγεθος πόσο υπέροχοι άνθρωποι και ακροατές είστε. Είμαι ακόμα συναισθηματικά φορτισμένη, όλα μου μοιάζουν πρωτόγνωρα. Σίγουρα αυτός ο Κόσμος τελειώνει και Ξημερώνει καλύτερος. Θα ανταμώσουμε μέσα του σύντομα», έγραψε την επόμενη μέρα η Μαρία Παπαγεωργίου στον λογαριασμό της στα social media.

Και αφού λοιπόν μέχρι σήμερα δεν καταφέραμε να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο (μας), ας αφήσουμε τα παράθυρα των σπιτιών που #μένουμε ανοιχτά να ξημερώσει ένας άλλος. Έχω μια τρελή ιδέα, πως ίσως, τελικά, προλαβαίνουμε.



Η εξαιρετική ατμόσφαιρα στο live στην Τεχνόπολη, το 2016, μέσα από βίντεο και εικόνες.