Η φοιτήτρια, τότε, Άντρη Χατζηκωστή, επέστρεψε στην Κύπρο από την Αμερική, όπου σπούδαζε φωτογραφία. Μεταξύ ξεκούρασης, φίλων και οικογένειας, η Άντρη «έτρεχε» και ένα project που της είχαν αναθέσει από το πανεπιστήμιο. Ένα φωτογραφικό ντοκιμαντέρ.

«Στην αρχή προβληματίστηκα αρκετά για το περιεχόμενο του project. Στο πανεπιστήμιό μου ελάχιστοι γνώριζαν για την Κύπρο. Ειδικά για την ιστορία της. Ήθελα να ετοιμάσω κάτι που θα τους έδειχνε ποιοι είμαστε, την ουσία μας, γι’ αυτό αποφάσισα να φωτογραφίσω τα απομεινάρια ενός πολέμου. Του δικού μας πολέμου», θυμάται η Άντρη.

Αν και κατάγεται από τη Λευκωσία, μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε περπατήσει ποτέ κατά μήκος της πράσινης γραμμής, δεν είχε ξαναδεί ποτέ από τόσο κοντά τι άφησε πίσω του η λήξη του πολέμου του 74’. «Τα δεδομένα ήταν πολύ διαφορετικά τότε. Πριν ανοίξουν τα οδοφράγματα και πριν την επιστροφή των πρωτευουσιάνων στο κέντρο της πόλης, η περιοχή ήταν ιδιαίτερα υποβαθμισμένη. Κανείς δεν περπατούσε εκεί. Έμοιαζε μια νεκρή περιοχή κοντά στη νεκρή ζώνη», αναφέρει.

«Θυμάμαι η συναισθηματική μου φόρτιση ήταν μεγάλη. Φωτογράφιζα τα σημεία που πριν μερικά χρόνια κάποιοι είχαν πολεμήσει εκεί. Κάποιοι είχαν χάσει τη ζωή τους. Υπήρχε μια περίεργη ενέργεια στο χώρο. Παντού χαλάσματα και ερείπια. Τρύπες από τις σφαίρες και συνθήματα υβριστικά και για την ελευθερία. Βαρέλια, αμμόσακοι, συρματοπλέγματα. Αυτό ήταν το σκηνικό. Θυμάμαι που είχα ανέβει σ’ ένα πολυόροφο χώρο στάθμευση, κοντά στο οδόφραγμα της Λήδρας και προσπάθησα να φωτογραφίσω την Αγία Σοφιά που φαινόταν από μακριά».

Στην παρουσίαση του project, συνεχίζει, οι συμφοιτητές της κοιτούσαν με απορία τις φωτογραφίες και ρωτούσαν πως μπορούμε να ζούμε έτσι, με τον «εχθρό» να καραδοκεί λίγα μέτρα πιο κάτω. «Τους εξήγησα όσα μπορούσα. Τους μετέφερα όσα είδα και όσα ένιωσα. Αυτό το project ήταν και για εμένα μια καλή ευκαιρία να έρθω κοντά στα γεγονότα».