Του Κίκου Λανίτη [Ζωγράφος]


Το υποχρεωτικό κλείσιμο στο σπίτι για μέρες είναι κάτι πρωτόγνωρο. Η διαχείριση του απεριόριστου χρόνου, προκαλεί αναστάτωση στις συνήθειες του μυαλού. Ακούς μουσική, χορεύεις σε αυτοσχέδιες κινήσεις, παραμιλάς, παίρνεις χαρτί και σχεδιάζεις, γράφεις ποιηματάκια και ιστοριούλες, παίζεις ένα ρόλο που δεν ξέρεις το σενάριο, φαντάζεσαι διάφορα και διερωτάσαι αν έχεις τρελαθεί από την κλεισούρα.

Στην πραγματικότητα, έχεις ανακαλύψει την άλλη πλευρά του εαυτού σου, την καλή. Αυτήν της έκφρασης μέσα από τον πολιτισμό. Βγαίνεις από το σκοτάδι των συνηθειών και σαν παγκόσμιος πολίτης, ανοίγεις φύλλα ψυχής ακατέργαστα και πρωτόγνωρα. Κατανοείς τον Ελύτη, η μουσική διαπερνά την επιφάνεια και απαλύνει την ψύχη, ακατανόητα έργα τέχνης αρχίζουν να έχουν νόημα, το ξεχασμένο βιβλίο έχει αξία και βρίσκεις καινούργια έννοια για όλα αυτά που ήταν γύρο σου αλλά ποτέ δεν είχες χρόνο. Συνειδητοποιείς ότι στη ζωή υπάρχει η ανάγκη από κάτι που δεν είναι άμεσα χρήσιμο, παρά μόνο να βελτιώνει την αισθητική.

Είναι ο πολιτισμός που βρισκόταν πάντα εκεί και μας συνέδεε σαν κοινωνικό σύνολο. Είναι η άλλη γεύση της ελευθερίας και η πνευματική μάχη που κάνουν τη ζωή πιο όμορφη.

Συνειδητοποιείς ότι όλα μπορούν να επιλυθούν μέσω της διανόησης και του πολιτισμικού διαλόγου, η στέρηση της διακίνησης, επιτρέπει την απελευθέρωση από την αταξία των σύγχρονων αξιών όπου κυριαρχεί ο ανταγωνισμός και η ωμότητα.

Ο φόβος, ο ίδιος με αυτόν του καλλιτέχνη στο αντίκρισμα του λευκού καμβά λίγο πριν τον αγγίξει. Βάζει μια τελεία, με το πινέλο τη σέρνει και γίνεται γραμμή. Ο φόβος της πρώτης νότας σε ένα κομμάτι χαρτί, ο φόβος του ποιητή γράφοντας την πρώτη λέξη. Ο ίδιος φόβος στο άκουσμα των θανάτων που θα ξεπεραστεί μέσα από τις διάφορες μορφές τέχνης που αισθάνεσαι ή εκφράζεσαι. Θες να βγεις στο μπαλκόνι να τραγουδήσεις, στην ταράτσα να χορέψεις, στο τοίχο να ζωγραφίσεις, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να φωνάξεις, να παίξεις, να αστειευτείς, να γίνεις ένας θεατρίνος, ένας σοφός, να ξαναγίνεις παιδί και να εκφράσεις τον προσωπικό σου πολιτισμό. Αυτόν που ποτέ δεν είχες χρόνο να δεις. Τον πολιτισμό που περιστρέφεται γύρω από την ομορφιά και βρισκόταν σε αδράνεια.

Στο τέλος της πανδημίας ο πλανήτης θα είναι ο ίδιος, ίσως εμείς να βγούμε διαφορετικοί.

*Η CITY ζήτησε από ανθρώπους του Πολιτισμού να γράψουν ένα κείμενο για τη σημαντικότητα των Τεχνών, γενικότερα αλλά και ειδικά σε περιόδους δύσκολες όπως αυτή που διανύουμε τις τελευταίες βδομάδες.

>>Διάβασε επίσης:

Το κείμενο του Ηθοποιού Βαλεντίνου Κόκκινου

Το κείμενο του Σκηνοθέτη, Θεατρικού Συγγραφέα και Σεναριογράφου Άδωνη Φλωρίδη

Το κείμενο της Γενικής Διευθύντριας του Θεάτρου ΡΙΑΛΤΟ Γεωργίας Ντέτσερ