Για τους Λεμεσιανούς, μέχρι τη δεκαετία του 90’, αποτελούσαν σήμα κατατεθέν της παραλιακής περιοχής, καθώς εκτός από τη χρησιμότητά τους ως χώρος αποθήκευσης προϊόντων και εμπορευμάτων, αποτελούσαν και σημείο αναφοράς για όλη την εγγύτητα της πόλης.
Οι αποθήκες, όταν χτίστηκαν, θεωρούνταν εκτός του αστικού κέντρου της πόλης, 500 μέτρα περίπου ανατολικά της αποβάθρας του Εναερίου και λίγα μέτρα μακριά από την οινοβιομηχανία ΕΤΚΟ.
Στις αρχές του 1980, λίγο μετά την εισβολή και τη μετακίνηση του πληθυσμού στα νότια, η Λεμεσός είχε αρχίσει να αλλάζει σημαντικά. Ο τουρισμός σημείωνε ραγδαία αύξηση και και τον τουρισμό να αυξάνεται ραγδαία (μετά και την απώλεια της τουριστικής βιομηχανίας της Αμμοχώστου).
Κάπου εκεί ξεκίνησαν και οι διαδικασίες απαλλοτρίωσης των αποθηκών Θεοδοσίου με την πορεία της να ολοκληρώνεται 1995, από τον τότε δήμαρχο Αντώνη Χ’Παύλου, εν μέσω αντιδράσεων από μεγάλη μερίδα πολιτών, οι οποίοι δεν συμφωνούσαν με την απόφαση αυτή.