Η ιστορία ξεκινάει 33 χρόνια πριν, όταν η Χάρις Αλεξίου ηχογραφεί ένα τραγούδι της ξενιτιάς με αφορμή ένα αφιέρωμα του BBC. Από εκείνο το αφιέρωμα γεννιέται η ιδέα για ένα ολόκληρο album με αυτό ακριβώς το θέμα.

Το άλμπουμ ήταν έτοιμο και θα μπορούσε να κυκλοφόρησει το 1987, αφού είχαν επιλεγεί τα τραγούδια και είχαν ηχογραφηθεί.    Εκείνη την εποχή όμως η Χάρις Αλεξίου δουλεύει, ηχογραφεί και κυκλοφορεί τρία albums. Το «Η Αγάπη είναι ζάλη» στα τέλη του 1986, την άνοιξη του 1987 αποτυπώνεται σε δίσκο η συνεργασία με τον Μάνο Χατζιδάκι και κυκλοφορεί το «Η Χάρις Αλεξίου σε απρόβλεπτα τραγούδια» και την ίδια χρονιά κυκλοφορεί και την ίδια χρονιά κυκλοφορεί η «Λεωφόρος της αγάπης» του Μάριου Τόκα.

«Τα τραγούδια της ξενιτιάς» λοιπόν μένουν στο συρτάρι. Και μένουν εκεί τριάντα τρία ολόκληρα χρόνια. Μέχρι σήμερα. Το 2020 που λόγω συνθηκών όλοι αρχίσαμε να σκαλίζουμε τα συρτάρια μας, τα άλμπουμς μας και τις αναμνήσεις μας. Κάπως έτσι συνέβη και με αυτό το άλμπουμ. Όπως μοιράστηκε και μοιράζεται αυτόν τον καιρό τις φωτογραφίες της και τις αναμνήσεις της η Χάρις Αλεξίου στα social media ανοίγοντας τα συρτάρια της έπεσε πάνω σε αυτές τις ηχογραφήσεις.

Ένας ολόκληρος δίσκος (γιατί στην πραγματικότητα αυτός είναι ένας δίσκος βινυλίου που απλά θα προσαρμοστεί στη νέα εποχή) ήταν εκεί και περίμενε. Ήρθε λοιπόν η ώρα «Τα τραγούδια της ξενιτιάς» να κάνουν το ταξίδι τους.

Προς το παρόν, κυκλοφορούν σε ψηφιακή μορφή.

Δέκα τραγούδια που κουβαλάνε μνήμη και χώμα μπαίνουν στο ψηφιακό πικάπ. Τραγούδια θρύλοι του Θόδωρου Δερβενιώτη και του Κώστα Βίρβου, του Στέλιου Καζαντζίδη και της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, του Παναγιώτη Τούντα, του Βασίλη Τσιτσάνη, του Μίκη Θεοδωράκη και του Δημήτρη Χριστοδούλου, του Μάνου Λοΐζου και του Φώντα Λάδη, του Γιάννη Κυριαζή και του Δημήτρη Ρουμελιώτη, του Γεράσιμου Κλουβάτου και του Χαράλαμπου Βασιλειάδη, του Γιάννη Βασιλόπουλου και του Παύλου Ζεμανίδη και το Παραδοσιακό Τζιβαέρι, βγαίνουν στον αέρα για πρώτη φορά 33 χρόνια μετά την ημέρα που ηχογραφήθηκαν.