Λίγες ώρες μετά που το πολύ όμορφο βίντεο του Δημήτρη Τοκαρή ανέβηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τόσο από τον υπουργό της Υγείας όσο και από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο ίδιος μας εξηγεί πώς γεννήθηκε η ιδέα και παράλληλα μας δίνει λεπτομέρειες για το πώς υλοποιήθηκε το όλο πρότζεκτ.

Τον τελευταίο καιρό, αφού προμηθεύτηκα τα απαραίτητα μηχανήματα -και φυσικά ένα καλό drone που παρολίγο να γκρεμοτσακίσω αρκετές φορές μέχρι να το μάθω- είχα αρχίσει να δραστηριοποιούμαι και πάλι στον χώρο των παραγωγών, αλλά αυτή τη φορά ως freelancer και σε συνεργασία με την Redwolf του φίλου Κώστα Ντάλτα.

Η καραντίνα έβαλε στον πάγο αρκετές από τις παραγωγές μας και φυσικά αδημονούσαμε για την άρση των μέτρων για να επανέλθουμε στη δουλειά. Όμως, δεν σας κρύβω πως, μόλις άκουσα το διάγγελμα για την άρση των μέτρων, ένιωσα ταυτόχρονα χαρά μα και αγωνία.

Φοβήθηκα πως η ανάγκη όλων μας να κάνουμε πράγματα που τόσο στερηθήκαμε για δύο σχεδόν μήνες, εγκυμονούσε κινδύνους για υποτροπή και νέα έξαρση των κρουσμάτων, που θα ήταν αυτή τη φορά ανεπανόρθωτα καταστροφική τόσο για την οικονομία μας όσο και για τη ψυχολογία μας.

Έστειλα ένα μήνυμα στον υπουργό Υγείας -τον οποίο τυγχάνει να εκτιμώ ιδιαίτερα, αφού τον γνωρίζω προσωπικά πολύ πριν γίνει «διάσημος»- εκφράζοντάς του τη σκέψη πως ίσως έπρεπε να γίνει ένα φιλμάκι που να έδινε ένα μήνυμα αισιοδοξίας, παράλληλα με το να είμαστε όλοι προσεκτικοί «για λίγο ακόμη». Συμφώνησε, αλλά μου ξεκαθάρισε πως δεν υπήρχε εγκεκριμένο κονδύλι για κάτι τέτοιο, οπότε απάντησα πως θα μπορούσα να φτιάξω κάτι αφιλοκερδώς, εξάλλου θα ήταν το λιγότερο που μπορούσα να προσφέρω αν αναλογιστεί κάποιος πόσο μεγαλύτερες θυσίες και προσφορά έχουν άλλοι στα νοσοκομεία και αλλού.

Ήρθα σε επαφή με τον φίλο Ανδρέα Κολοκοτρώνη, γιατί γουστάρω πολύ το μεράκι που βάζει στη δουλειά του ως διευθυντής φωτογραφίας, αλλά και ως μοντέρ. Μας πήρε σύνολο τρεις μέρες. Την πρώτη μέρα -αφού γράφαμε και σβήναμε για ώρες- καταλήξαμε στο σενάριο, επιλέγοντας για φινάλε τον στίχο του Σεφέρη «λίγο ακόμη, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα»! Ένιωσα πως δεν υπήρχαν πιο δυνατά λόγια για να αποδώσουν αυτό που θέλαμε.

Τη δεύτερη μέρα πήγαμε για γύρισμα στον μαγικό καταρράκτη του Μιλλομέρη στις Πλάτρες και στην παραλία Ασώματου στη Λεμεσό, με τους πολύ ασυνήθιστους αμμόλοφους. Πήγα να πάρω την Ελευθερία από το σπίτι της και κατέβηκε με μάσκα. Έτσι, έβαλα κι εγώ τη δική μου, για όσες ώρες ήμασταν μαζί στο αυτοκίνητο. Η Ελευθερία έβγαζε τη μάσκα μόνο την ώρα που γράφαμε πλάνο. Μου άρεσε που ήταν τόσο προσεκτική, νομίζω όλοι μας πρέπει να είμαστε προσεκτικοί «για λίγο ακόμη».

Την τρίτη μέρα έγινε το μοντάζ και ο Ανδρέας δεν με απογοήτευσε αφού το αποτέλεσμα ήταν όντως μαγικό. Ναι, έχει όμορφες εικόνες ο τόπος μας και με λίγη ακόμη προσοχή θα μπορέσουμε σύντομα να τις χαιρόμαστε ελεύθερα. Ο πόλεμος δεν τέλειωσε, αντίθετα τώρα μπαίνει στην πιο κρίσιμή του φάση. Θα ακολουθήσουν στιγμές δύσκολες, πολύ. Είμαι, όμως, σίγουρος πως αν παλέψουμε μεθοδικά, με πίστη και αισιοδοξία δεν είναι μακριά η μέρα που θα βλέπουμε πίσω όσα περάσαμε σαν μια άσχημη παρένθεση. Λίγο ακόμη, όπως λέει και ο ποιητής, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.