Τι θυμάται από τις πρώτες μέρες, τη διακομιδή του πρώτη ασθενούς με κορωνοϊό στο Νοσοκομείο Παραλιμνίου, τον ρόλο των δημοσιογράφων σε δύσκολες περιόδους όπως αυτή, αλλά και για τους πραγματικούς ήρωες σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία.

Τι θα θυμάσαι για πολύ καιρό από τα ρεπορτάζ αυτής της περιόδου;

Καθώς διανύουμε την επόμενη ημέρα κι ενώ είναι νωπές οι πρωτόγνωρες εμπειρίες από τη δύσκολη δοκιμασία, θυμάμαι ιδιαίτερα έντονα όταν μας ανακοινώθηκε πως το Νοσοκομείο μας, το Γενικό Νοσοκομείο Αμμοχώστου, θα λειτουργήσει ως νοσοκομείο αναφοράς, περιθάλπτοντας τα επιβεβαιωμένα κρούσματα.

Πανικός επικράτησε σε ολόκληρη την επαρχία, καθώς ακόμα τα πράγματα γύρω από τον ιό ήταν ακόμα θολά. Οι κάτοικοι πανικοβλήθηκαν. Ανησύχησαν για την υγεία τους, για την φήμη της περιοχής. Η πανδημία ήταν κάτι εντελώς ξένο, αναπάντεχο, τρομακτικό.

Δεν θα ξεχάσω εκείνη την πρώτη νύχτα που διακομίσθηκε ο πρώτος ασθενής στο νοσοκομείο. Η πρώτη διακομιδή έκανε το προαύλιο του νοσοκομείου να μοιάζει κέντρο επιχειρήσεων. Δημοσιογράφοι, κάμερες, ζωντανές συνδέσεις, τα τηλέφωνα να χτυπάνε ασταμάτητα.

Ευτυχώς, χάρη στο σωστό χειρισμό της διεύθυνσης του Νοσοκομείου, γρήγορα εδραιώθηκαν συνθήκες ασφαλούς διαβίωσης των πολιτών της επαρχίας και οι ανησυχίες εξανεμίστηκαν.

Φοβήθηκες κάτι όλο αυτό το διάστημα;

Νομίζω πως θα πει ψέματα οποίος ισχυριστεί ότι δεν φοβήθηκε. Για τον εαυτό του ή για την οικογένειά του όταν επέστρεφε στο σπίτι. Δεν μιλάμε για μια επίσκεψη στο σουπερμάρκετ ή στο φαρμακείο. Μιλάμε για πολλές ώρες σε αεροδρόμια, νοσοκομεία. Σταμάτησα τις επισκέψεις σε γονείς και ευάλωτες ομάδες πολύ πριν από το lockdown. Με επίγνωση της πιθανότητας να προσβληθώ από τον ιό αποφάσισα να μείνω στο σπίτι.

Θεωρείς ότι η δημοσιογραφική κάλυψη ήταν επαρκής;

Ναι, σε μια εποχή που οι ψυχαγωγικές εκπομπές αντικαταστάθηκαν με τις ενημερωτικές, που επιδημιολόγοι και ειδικοί έκαναν παρελάσεις στα κανάλια, θεωρώ πως τα ΜΜΕ εκπλήρωσαν στο έπακρο τις υποχρεώσεις τους για δημοσιογραφική κάλυψη.

Πολλοί συνάδελφοι υπερέβαλαν εαυτόν, μπροστά και πίσω από τις κάμερες για να προσφέρουν στους πολίτες την ενημέρωση που ζητούσαν.

Η έγκυρη ενημέρωση ήταν ασπίδα προστασίας για τους πολίτες.

Τι αίσθηση σου άφησε γενικά η κάλυψη των ρεπορτάζ σε σχέση με τον κορωνοϊό;

Είναι αξιοσημείωτο πως ο απλός κόσμος πίστευε πως εμείς «οι δημοσιογράφοι» ξέρουμε πράγματα που δεν ξέρουν. Μας τηλεφωνούσαν και μας έλεγαν: πείτε μας εσείς που ξέρετε καλύτερα.

Έχω την αίσθηση πως ο κόσμος ζητούσε την ενημέρωση. Μας έβαλε εμάς στην πρώτη γραμμή της έγκυρης ενημέρωσης και τον κόσμο στη θέση του «αποδέκτη» θέλοντας διασταυρωμένες, σωστές ειδήσεις. Ειδήσεις θετικές και αισιόδοξες.

Η ψυχολογία έπαιξε σημαντικό ρόλο, και προσωπικά προσπάθησα να επικεντρωθώ σε όσα εγώ έκρινα θετικά από την «επέλαση» του ιού.

Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος ενός δημοσιογράφου σε περιόδους όπως αυτή; Ή ποιος πρέπει να είναι ρόλος του;

Σε περιόδους κρίσης, η ανάγκη της κοινής γνώμης για ενημέρωση αυξάνεται. Η αξιόπιστη και εξειδικευμένη ενημέρωση είναι το ζητούμενο των πολιτών.

Είναι, λοιπόν, υποχρέωση των δημοσιογράφων να αποστρέψουν εαυτούς και κοινό από τις σειρήνες της παραπληροφόρησης, να επιδείξουν υψηλό αίσθημα ευθύνης στην ενημέρωση των πολιτών τόσο μέσα από τις ειδήσεις και τις πηγές που επιλέγουν, όσο όμως και μέσα από την ουσιαστική έρευνα, έχοντας μπροστά τους μια εν δυνάμει ευκαιρία να επανακτήσουν μια σχέση εμπιστοσύνης με το κοινό.

Είναι μάλιστα ευρέως αποδεκτό πως τα ΜΜΕ, σε περιόδους κρίσης, γίνονται κεφαλαιώδους σημασίας για την κατανόηση και την αντιμετώπισή της, ενώ διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Ποιοι θα έλεγες πως ήταν οι πραγματικοί ήρωες σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία;

Αναμφισβήτητα, οι γιατροί και οι νοσηλευτές. Οι ανώνυμοι ήρωες, οι άνθρωποι που θέτουν καθημερινά την υγεία τους σε κίνδυνο σε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση που βιώνουμε όλοι με την πανδημία του κορωνοϊού, είναι οι γιατροί και οι νοσηλευτές, οι άνθρωποι της πρώτης γραμμής, που δουλεύουν αδιάκοπα και κάνουν ό,τι είναι ανθρωπίνως -και μη- δυνατό για να βοηθήσουν τους ασθενείς.

Φυσικά, δεν πρέπει να παραβλέψουμε τους απλούς πολίτες. Ήρωες, όσοι κλείστηκαν στο σπίτι τους για μέρες. Στερήθηκαν τους δικούς τους ανθρώπους.

Ήρωες οι γονείς μου και οι γονείς σου, που έβλεπαν τα εγγόνια τους σε μια οθόνη κινητού ή στο παράθυρο του αυτοκινήτου από μακριά.

Όσοι έχασαν τις δουλείες τους και παλεύουν να προσφέρουν στην οικογένειά τους. Όσοι έχουν επιχειρήσεις που πλήγηκαν αλλά δεν το βάζουν κάτω.

Οι επιστήμονες που βγάζουν τα μάτια τους πάνω από ένα μικροσκόπιο για να βρουν θεραπείες και το εμβόλιο. Που ζουν με την ελπίδα και το τιτάνιο στρες να σώσουν όσο περισσότερους μπορούν, όσο το δυνατό πιο γρήγορα.

Εύχομαι να μας άλλαξε αυτή η πανδημία. Να μας έκανε να δούμε τη ζωή πιο απλά. Γιατί, τελικά, αν δεν έχουμε την υγεία μας δεν έχουμε τίποτα. Όσο πλούσιοι και αν είμαστε.



*Η συνέντευξη εντάσσεται στο πλαίσιο συνεντεύξεων με άτομα της Πρώτης Γραμμής, από το Νοσοκομείο Αναφοράς.