Η απίστευτα σπάνια υπόθεση πιθανής παιδοφιλίας από ενήλικη σε ανήλικη, έκανε κάποιους να αναρωτιούνται «Πού είναι οι γκέι ακτιβιστές να καταδικάσουν;».

Ο εκπαιδευτικός Πέτρος Σαπουντζάκης, με κείμενό του στο Facebook, αναφέρει πως «είναι παντελώς αποπροσανατολιστικό να αναφέρουμε ιδιότητες που έχει το άτομο ως μέλος κοινοτήτων, ειδικά ευάλωτων σε διακρίσεις, με στόχο την ανάδυση του κοινωνικού μίσους και των προκαταλήψεων. Είναι αδιάφορο αν ο θύτης ήταν Κινέζος, Γερμανός, Τσιγγάνος, γκέι, πιστός, άθεος, ΑμεΑ κλπ. Είναι άκυρο να ζητάμε από άτομα της κοινότητάς του να βγάλουν ανακοίνωση καταδίκης για ένα έγκλημα, λες και φέρουν ευθύνη».

Καταλήγει, μάλιστα, πως «είναι ο ρατσισμός που επιτρέπει ελαφρά τη καρδία να φορτώνουμε σε μία κοινότητα το βάρος της πράξης ενός ατόμου».

Διαβάστε αυτούσιο το κείμενό του παρακάτω:

Όχι, δεν είναι καν λεσβία. Ούτε ακτιβίστρια, ούτε ΛΟΑΤΚΙ+, ούτε οτιδήποτε περιμένουν κάποιοι στη γωνία. ΔΕΝ υπάρχουν παιδεραστές ετεροφυλόφιλοι ή ομοφυλόφιλοι, υπάρχουν απλά παιδεραστές. Είναι ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ φαινόμενο. Όποιος συνδέει την παιδική σεξουαλική κακοποίηση με προσανατολισμό δείχνει την βαθιά άγνοια για το ζήτημα και την συνευθύνη του στην αποτυχία πρόληψης.

Διαβάζω με πόση ευκολία κάποια άτομα αναπαράγουν ψεύδη ή δημιουργούν εντυπώσεις. Το «ιδιαιτερότητες» που είπε ο δικηγόρος της το έκαναν «λεσβία», μετά το έκαναν «ακτιβίστρια» και μετά «μέλος ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεων». Γιατί έτσι, στο άκυρο, χωρίς να ισχύει τίποτα από αυτά. Γιατί πουλάει στην αγορά των προκαταλήψεων. Άντε να το μαζέψεις μετά. Και δεν καταλαβαίνουν ότι επανεκινούν την νύχτα των κρυστάλλων.

Λοιπόν, οποιαδήποτε ιδιότητα ενός εγκληματία θέλουμε να αναδείξουμε, πρέπει να σχετίζεται με την διερεύνηση του αδικήματος. Θα αναφέρουμε π.χ. την επαγγελματική του ιδιότητα (παπάς, δάσκαλος, γυμναστής κλπ) επειδή ερευνητικά ενδέχεται να σχετίζεται με την υπόθεση. Γιατί υπάρχουν χώροι που επιτρέπουν συνθήκες ευνοϊκές στην κακοποίηση, χώροι που απαγορεύουν στα παιδιά την ενημέρωση και δεν ευνοούν την αναφορά κακοποίησης. Το ίδιο, θα αναφέρουμε τη σχέση του με το θύμα (πατέρας, θεία, παππούς κλπ). Είναι όμως παντελώς αποπροσανατολιστικό να αναφέρουμε ιδιότητες που έχει το άτομο ως μέλος κοινοτήτων, ειδικά ευάλωτων σε διακρίσεις, με στόχο την ανάδυση του κοινωνικού μίσους και των προκαταλήψεων. Είναι αδιάφορο αν ο θύτης ήταν Κινέζος, Γερμανός, Τσιγγάνος, γκέι, πιστός, άθεος, ΑμεΑ κλπ. Είναι άκυρο να ζητάμε από άτομα της κοινότητάς του να βγάλουν ανακοίνωση καταδίκης για ένα έγκλημα, λες και φέρουν ευθύνη. Είναι διπλή προσβολή να κάνουμε κάτι τέτοιο, τόσο απέναντι στο θύμα γιατί το χρησιμοποιούμε για τα ρατσιστικά παιχνίδια μας, αλλά και απέναντι στην κοινότητα που στοχοποιούμε. Δεν ζούμε στο σκοτάδι, υπάρχουν έρευνες και γνωρίζουμε ποια στοιχεία είναι συναφή και ποια όχι. Γνωρίζουμε ότι οι δράσεις πρόληψης στην χώρα μας είναι εντελώς ανεπαρκείς και γνωρίζουμε τι λείπει. Το μόνο που δεν βοηθάει είναι να αναπαράγουμε ανθρωποφαγικές τακτικές για να περάσουμε την ώρα μας.

Ο ρατσισμός είναι ύπουλος. Οι προκαταλήψεις και οι διακρίσεις ΔΕΝ είναι κάτι μονομπλοκ. Είναι κλίμακες. Ξεκινάνε από μικρές αδιόρατες κινήσεις που μπορεί εύκολα να τις κάνουν ακόμα και προοδευτικά άτομα και φτάνει σε μεγάλες διακρίσεις, θεσμικές και κοινωνικές που κοστίζουν ζωές ανθρώπων. Γιατί πατάει πάνω σε προκαταλήψεις που είναι κυρίαρχες πολιτισμικά και εσωτερικεύονται. Είναι ο ρατσισμός που βοηθάει στην αναπαραγωγή ψευδών ειδήσεων με μεγάλη ταχύτητα. Είναι ο ρατσισμός που οδηγεί σε άκυρες αναγωγές, ταυτίσεις και γενικεύσεις, ώστε να στοχοποιηθεί αυτή η κοινότητα. Είναι ο ρατσισμός που επιτρέπει ελαφρά τη καρδία να φορτώνουμε σε μία κοινότητα το βάρος της πράξης ενός ατόμου.