Πώς θα ένιωθες άραγε ένα αύριο ξυπνούσες και κάποιος σου επέβαλλε να μην εκφράζεσαι όπως θέλει ή όπως νιώθεις; Να μη γελάς έντονα, να μη μιλάς δυνατά, να φορά συγκεκριμένα ρούχα, να περπατάς με συγκεκριμένο τρόπο. Να τρως και να κοιμάσαι όπως αυτός θα σου πει, χωρίς να έχεις δικαίωμα να πράξεις όπως εσύ θέλεις, γιατί πολύ απλά δεν σε αφήνουν;

Σίγουρα θα ήταν δύσκολο έως και ακατόρθωτο. Σκέψου τώρα να είναι ένα ΛΟΑΤΚΙ άτομο σε μία κοινωνία όπως η κυπριακή που σου «επιβάλλει» να ακολουθείς συγκεκριμένους κανόνες και στην ουσία να κρύβεσαι για να μην προκαλέσεις σχόλια και ηθικές.

Ένας «διαφορετικός» άνθρωπος, όπως υπογράφει, έστειλε στη CITY μερικές παραγράφους από αυτό που βιώνει και ζει ο ίδιος, αλλά και πολλοί άλλοι που αναγκάζονται να κρύβουν τον εαυτό τους γιατί έτσι θέλει η κοινωνία.

«Διαφορετικότητα. Μια λέξη που, ακόμη και μετά από τόσα χρόνια, εξακολουθεί να κλονίζει την κυπριακή κοινωνία. Πολλοί έχουν σαν ‘αυτόματο μηχανισμό’ την άρνηση και την επιθετικότητα όταν η συζήτηση πάει σε ΛΟΑΤΚΙ θέματα.

Αναρωτιέμαι ακόμα το γιατί! Σας ζητώ να βάλετε για λίγο στην άκρη τα πιστεύω σας και να σκεφτείτε καθαρά. Ας πάρουμε ως δεδομένο πως ένα άτομο δεν είναι διαφορετικό από επιλογή, αλλά επειδή γεννιέται με αυτά τα θέλω (κάτι που μπορώ να σας εγγυηθώ). Αυτός ο άνθρωπος, που δεν το επέλεξε, αλλά είναι, βρίσκεται σε έναν διαρκή αγώνα να αλλάξει αυτό που είναι εξ αιτίας των λάθος αντιλήψεων της κοινωνίας που ζει. Εδώ θέλω να υπενθυμίσω πως μέχρι πρόσφατα η θέση της γυναίκας στην κοινωνία ήταν σε παρόμοια ή και σε χειρότερη κατάσταση πολλές φορές, αφού οι ανδροκρατούμενες κοινωνίες την θεωρούσαν κατώτερο ον.

Στην εποχή μας αυτό θεωρείται παράλογο και ανεπίτρεπτο, ευτυχώς, στο παρελθόν, όμως, ήταν ο κανόνας. Όπως και πολλές άλλες περιπτώσεις.

Μπείτε, έστω και για λίγο, στη θέση ενός ‘διαφορετικού’ από εσάς ατόμου το οποίο συνεχώς πρέπει να υποκρίνεται, να σκέφτεται τι θα πει, τι θα κάνει, πώς θα κινηθεί, μόνο και μόνο διότι κάποιοι αποφάσισαν, χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο ότι αυτό που είναι δεν είναι φυσιολογικό.

Αν δεν το βιώσεις, δεν μπορείς να καταλάβεις ούτε στο ελάχιστο τι σημαίνει να κρύβεσαι, να μη χορεύεις, να μην εκφράζεσαι και να μη λειτουργείς όπως εσύ θέλεις, για να μην σε κρίνει η κοινωνία. Λένε πως η ελευθερία του ενός, σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Μέχρι σήμερα λαμβάναμε υπόψη μόνο τις ελευθερίες όσων εμπίπταν σε αυτό που αποκαλούμε «φυσιολογικό», είναι, όμως, καιρός να υπάρχει μία ισορροπία και ένας σεβασμός στα δικαιώματα όλων των ανθρώπων».