Παρότι είναι του 2017, η σειρά ανέβηκε στο Netflix τον Ιανουάριο του 2018, με την Κύπρο να την γνωρίζει την περίοδο του lockdown. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, παρότι μου είχαν πει από πριν να την παρακολουθήσω, υπέκυψα στον πειρασμό κατά την περίοδο του εγκλεισμού, ίσως γιατί ταίριαζε περισσότερο στη ψυχοσύνθεσή μου, τότε.

Το «The End of the F***ing World» σού δίνει από τον τίτλο κιόλας το στίγμα του. Δεν είναι εύκολο, ούτε ελαφρύ. Δεν είναι καν ευχάριστο, αν στο μυαλό σου έχεις μια σειρά-κονσέρβα που απλώς θα ξεκινήσεις για να καλύψεις τις λίγες κενές ώρες που έχεις το βράδυ.

Υγρό και σκοτεινό, σαν τις εργατικές συνοικίες του Ανατολικού Λονδίνου, το σενάριο και η σκηνοθεσία τοποθετούν δύο προβληματικούς εφήβους στο κέντρο ενός ηφαιστείου, έτοιμου να εκραγεί, φτύνοντας, επί της ουσίας, σε κάθε τι συμβατικό και ηθικό.

Ο James είναι πεπεισμένος πως είναι ψυχοπαθής και γι’ αυτό σκοτώνει τα ζώα της γειτονιάς, κάνοντας πρόβα, μέχρι να δολοφονήσει έναν άνθρωπο και η Alyssa που είναι μία δύστροπη 17χρονη, γεμάτη ανασφάλειες και πληγές, αδυναμίες τις οποίες καλύπτει βρίζοντας όποιον βρεθεί στο διάβα της.

Βασισμένη στο ομώνυμο comic του Charles S. Forsman, η σειρά είναι ένα καλοκουρδισμένο road trip, που τρέχει με ρυθμούς Formula 1, με τους πρωταγωνιστές να καταργούν, για χάρη της αγάπης τους, κάθε είδους κοινή λογική και ηθική. Το σενάριο δίνει ρέστα, αναδεικνύοντας όχι μόνο τους ηθοποιούς και τους χαρακτήρες, αλλά μια ολόκληρη γενιά εφήβων που ενώ φαινομενικά τα έχει όλα, επί της ουσίας είναι γεμάτη ελλείψει, ψυχικά τραύματα και κενά.

Η σκηνοθεσία αν και μοιάζει κάπως νωχελική, σου υποβάλλεται με έναν περίεργο και κάπως βίαιο τρόπο, ενώ οι μουσικές επιλογές που ντύνουν τις σκηνές, σε βάζουν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου που οδηγούν ο James και η Alyssa.

Πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν δύο 17χρονοι; Σίγουρα θα αναρωτηθείς, ειδικά εάν ηλικιακά δεν είναι κάπου εκεί κοντά. Αλλά αυτή είναι και η απορία που θα σου μείνει μέχρι το τέλος, όχι του κόσμου, αλλά της σειράς.

Εμβληματικό και ιδιαίτερα σκληρό, το «The End of the F***ing World» γίνεται ενοχλητικό και ακραίο, πολλές φορές, όπως ακριβώς είναι και ο έρωτας μέχρι να γίνει αγάπη. Κι όμως οι δύο πρωταγωνιστές, που πολλές φορές μπορεί και να σε εκνευρίσουν με την υπεροψία τους ή την άγνοια κινδύνου που έχουν, σε οδηγούν (pun intended) στα σκοτεινά μονοπάτια του δικού σου μυαλού που άφησε πίσω μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας.

Όχι σε αυτά της εγκληματικότητας και της παρανομίας, αλλά σε αυτά του παρορμητισμού και του αυθορμητισμού. Άλλωστε όταν ο κόσμος (μας) τελειώνει κάθε λεπτό που περνά, ποιος ο λόγος να κρύβεσαι στα καλούπια και στα πρέπει των άλλων;