Η Δρ Μαριάννα Παφίτη, η οποία μεταξύ άλλων είναι ιδρύτρια του «Σχολείου της Κυριακής», γράφει ένα γράμμα με παραλήπτες τα παιδιά στο Κέντρο Υποδοχής και Φιλοξενίας Προσφύγων στην Κοφίνου, λέγοντάς τους μεταξύ άλλων πως «σας μιλώ και ντρέπομαι».

Αγαπημένα μου παιδιά,

Αυτή την Κυριακή θα έρθουμε να σας διδάξουμε το ρήμα «αγαπώ». Θέλουμε να σας μάθουμε ελληνικά και να σας ενισχύσουμε συναισθηματικά για να μεγαλώσετε και να αγαπήσετε τον τόπο αυτό, όπως τον αγαπώ κι εγώ, μάλλον να τον αγαπήσετε όπως τον αγαπούσα εγώ καθώς μεγάλωνα, τότε που πίστευα σε ιδανικά και νόμιζα τα πίστευε και ο κόσμος όλος.

Δεν σας έχουμε πει λέξη για το έγκλημα που συμβαίνει κοντά σας. Πώς να σας πούμε πως αναπνέετε αέρα που σας μολύνει τα σωθικά και πως κάποιο από σας θα μπορούσε να αρρωστήσει πολύ σοβαρά; Δεν τα λέω εγώ αυτά, αγαπημένα μου παιδιά. Αυτά τα λέει ολόκληρη επιστημονική ομάδα από ολόκληρο πανεπιστήμιο, εκεί που ονειρεύομαι μια μέρα να σπουδάσετε και εσείς. Αυτοί οι επιστήμονες, αγαπημένα μου παιδιά, είναι οι άνθρωποι των οποίων εμπιστευόμαστε πιο πολύ την κρίση, όπως έγινε την περίοδο του εγκλεισμού. Όταν αυτοί εκφέρουν γνώμη, γραπτώς κιόλας, δεν μπορούμε να τους αγνοούμε επειδή δεν μας αρέσει η γνώμη τους. Όταν είπαν πως πρέπει να κλειδωθούμε για το καλό μας, το κάναμε φυσικά, χωρίς αντίρρηση. Στην περίπτωση των ουσιών που διοχετεύονται στον αέρα που αναπνέετε, αυτοί οι πολύ μορφωμένοι άνθρωποι είπαν πως κινδυνεύει η υγεία σας. Μίλησαν για άσχημες ασθένειες, σαν αυτή που έχω εγώ, ή και χειρότερες, είπαν για καρκίνο. Το είπα εγώ στην Επιτροπή Περιβάλλοντος της Βουλής πως θα κάνω ό,τι μπορώ για να μη συμβεί κακό σε κανένα παιδί. Έβαλα και βίντεο να ακούσουν από τα στόματα των γονιών σας, να μην υπάρχει καμία αμφιβολία, να σταματήσει το κακό, να σταματήσει η «οχληρία». Μην νομίσετε, παιδιά μου αγαπημένα, πως υπάρχει πολύς θόρυβος στην περιοχή και μιλώ για αυτόν, όχι. Μιλώ για πράγματα που μόνο εμείς οι μεγάλοι καταλαβαίνουμε. Μιλώ για τον ποινικό κώδικα που ρυθμίζει την έννομη λειτουργία τους κράτους μας, μιλώ για τα κάτωθεν άρθρα:

Μόλυνση νερού

191. Όποιος εκούσια αλλοιώνει ή μολύνει το νερό δημόσιας πηγής ή υδατοδεξαμενής, έτσι ώστε αυτό να γίνεται λιγότερο κατάλληλο για τη συνηθισμένη του χρήση, είναι ένοχος πλημμελήματος.

Μόλυνση της ατμόσφαιρας

192. Όποιος εκούσια μολύνει την ατμόσφαιρα σε οποιοδήποτε χώρο έτσι ώστε αυτή να γίνεται επιβλαβής στην υγεία προσώπων που κατοικούν ή διεξάγουν εργασία στη γειτονική περιοχή ή που χρησιμοποιούν δημόσια διάβαση, είναι ένοχος πλημμελήματος.

Για αυτήν την οχληρία μιλώ και δεν λέω καινούρια πράγματα, όλοι γνωρίζουν.

Το πρόβλημα της έντονης οχληρίας και δυσωδίας λόγω καύσης και επεξεργασίας ζωικών αποβλήτων από εργοστάσια στην Κοφίνου καταγράφει σε έκθεση της η Επίτροπος Διοικήσεως, η κυρία Μαρία Στυλιανού-Λοττίδη, η οποία είναι και Επίτροπος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ο λόγος της έχει διπλή βαρύτητα. Η Επίτροπος ζήτησε την άμεση επίλυση του προβλήματος με την εμπλοκή και τον συντονισμό όλων των αρμόδιων αρχών. Μα να σας πω την αλήθεια, αγαπημένα μου παιδιά, αυτές οι αρμόδιες υπηρεσίες είναι πάρα πολλές και δεν έχω καταλάβει ακόμη πόσοι και ποιοι δημόσιοι υπάλληλοι θα έπρεπε να είχαν πράξει αλλιώς και δεν έπραξαν, ούτε γνωρίζω πόσοι και ποιοι δημόσιοι υπάλληλοι έπρεπε να μιλήσουν και σώπασαν.

Πάντως η Επίτροπος είχε ειδοποιήσει με σχετικές επιστολές, τον Έπαρχο Λάρνακας, την Πρόεδρο του Κοινοτικού Συμβουλίου Κοφίνου καθώς και τον Διευθυντή Τμήματος Επιθεώρησης Εργασίας για να την πληροφορήσουν σχετικά με τις ενέργειες στις οποίες είχαν προβεί για το συγκεκριμένο ζήτημα, ή θα προβούν.

Έγιναν ενέργειες αγαπημένα μου παιδιά:

«Ο περί της εκτίμησης των επιπτώσεων στο περιβάλλον από ορισμένα έργα (τροποποιητικός) νόμος του 2020».

Αν το γράμμα μου αναλωνόταν στο νομικό σκέλος, αγαπημένα μου παιδιά, ίσως να είχα πιο πολλά να πω από το να υπογραμμίσω την εκ των υστέρων παραχώρηση Πολεοδομικής Άδειας από την Πολεοδομική Αρχή. Αυτό το «εκ των υστέρων» με πληγώνει πολύ, παιδιά μου ταλαιπωρημένα. Εκ των υστέρων μπορούμε, επίσης, να κάνουμε επιδημιολογική μελέτη για να ανιχνεύσουμε τα αίτια του κακού υποκρινόμενοι πως δεν γνωρίζαμε εκ των προτέρων. Εκ των υστέρων μπορούμε, επίσης, να ξεκινήσουμε τις αλληλοκατηγορίες και την επίρριψη των ευθυνών μέχρι να ξεφουσκώσει η είδηση και να ξεχαστεί. Εκ των υστέρων μπορούμε, επίσης, να φτάσουμε το μαχαίρι στο κόκκαλο. Εκ των υστέρων ομολογώ πως μάταια προσπάθησα να με πείσω πως θα νοιαστούνε όσοι πρέπει να νοιαστούνε.

Και το Σχέδιο Διαχείρισης Αποβλήτων;

Και η Αρχή «ο Ρυπαίνων Πληρώνει», η οποία διατυπώνεται στο άρθρο 191 §2 της Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ);

Και η Κοινοτική Νομοθεσία;

Και οι υποσχέσεις;

Και οι επερχόμενες εκλογές;

Και ο ρατσισμός;

Και ο τόπος μου ο φιλόξενος;

Και τα ήθη του τόπου μου;

Και η θρησκεία μου που θα με κρίνει από την στάση μου απέναντι στον Ξένο;

Δεν ξέρω τι άλλο μπορούν οι άνθρωποι σαν ο ήλιος της δικαιοσύνης σκοτεινιάζει και εξαφανίζεται.

Σας μιλώ με λόγια απλά, αγαπημένα μου παιδιά. Σας μιλώ και ντρέπομαι. Είθε να μην χρειαζόταν ποτέ να μπείτε στη βάρκα την καταραμένη που σας έφερε στο νησί τούτο.

Θα κλείσω το γράμμα μου με τους δύο τελευταίους στίχους από το ποίημα του Σεφέρη, «Les anges sont blancs»:

«…κι όταν γυρεύεις το θαύμα πρέπει να σπείρεις το αίμα σου στις οχτώ γωνιές των ανέμων

γιατί το θαύμα δεν είναι πουθενά παρά κυκλοφορεί μέσα στις φλέβες του ανθρώπου».

Θυμάσαι ποιητή που κάποτε συνάντησες το θαύμα στο νησί τούτο; Δεν υπάρχει κανένα θαύμα να αντικρίσεις πια, το νησί είναι ολόμαυρο.

Μαριάννα Παφίτη,

Άνθρωπος, Πολίτης.