Θα πίστευε κανείς πως μέσα σε αυτά τα 4 χρόνια, το μεγάλο φιλελεύθερο κόμμα θα μπορούσε να βρει μια άλλη, πιο… σημερινή, πιο «ριζοσπαστική» επιλογή. Ένα πρόσωπο που θα ενέπνεε περισσότερο ενθουσιασμό αλλά… δεν.

Κατανοητό εν μέρει. Προτεραιότητα ήταν και είναι να βγει ο τρελός από τον οίκο, να γίνει αυτό που χρειάζεται να γίνει για να αποκατασταθεί η τάξη, η κοινή λογική, η πολιτική ορθότητα και το κύρος της πλανητάρχουσας χώρας.

Οι Dems το έφεραν από εδώ, το πήραν από εκεί… όμως παντού υπήρχαν αδιέξοδα και τρύπες. Μια πιο progressive επιλογή πιθανότατα να ήταν διχαστική και βούτυρο στο ψωμί του Trump. Το πρόβλημα έτσι κι αλλιώς δεν είναι στο να συγκεντρωθούν οι ψήφοι των αφροαμερικάνων, των λατίνων, των μεταναστών, των LGBTQI, των μειονοτήτων, ειδικά αυτή την στιγμή – αν και πρέπει και αυτοί να ψηφίσουν μιλιούνια. H πιο safe υποψηφιότητα απέναντι στον Trump θα ήταν κάποιος που θα εξασφάλιζε τις ψήφους της λευκής εργατικής τάξης. Τι έμενε λοιπόν; Ένας ηλικιωμένος λευκός άνδρας απέναντι σε έναν ηλικιωμένο λευκό άντρα. Οι ομοιότητες μεταξύ Biden και Trump όμως, τελειώνουν εκεί. Ο Biden, εν αντιθέσει με τον τρελό, εμπνέει σεβασμό, κύρος, ανθρωπιά. Πράγματα για τα οποία διψά αυτή τη στιγμή η αμερικανική πολιτική (και σε πράξεις και σε ανθρώπους).

Κερδίζουν αυτά εκλογές; Στις Η.Π.Α ίσως και όχι, και η υποψηφιότητα Biden είχε εκ γενέσεως της, ένα σοβαρό πρόβλημα. Δεν ενθουσίαζε. Τα σύκα-σύκα να τα λέμε, δε βλέπεις τον Biden και λες «ναι ρε συ, αυτός είναι το μέλλον»! Ακόμη και ο ίδιος ο Obama άργησε να μπει σε αυτό το βαγόνι. Οι κακές γλώσσες λένε επίσης πως ο Biden δεν είναι πνευματικά και φυσικά υγιής -λες και ο Trump είναι στα καλά του- για να υπηρετήσει σε αυτή τη καίρια θέση. Γιατρός δεν είμαι, δεν τον έχω εξετάσει τον άνθρωπο για να δώσω γνωμάτευση, αλλά για κάποιον με τέτοια προβλήματα, φαίνεται από τις επιλογές τους να έχει απέραντα καλύτερη κρίση από τον 45.

Αυτό που καταλαβαίνω είναι πως και ο ίδιος έχει τη διορατικότητα να αντιληφθεί πως μπαίνει σε αυτή την διαδικασία, για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Υπό άλλες συνθήκες δεν θα ήταν η πρώτη επιλογή. Το ξέρει. Ο ίδιος έχει χαρακτηρίσει εαυτόν ως μεταβατικό πρόεδρο, κάποιον που θα δημιουργήσει πρόσφορες συνθήκες για τον/την επόμενο/επόμενη.

Γι’ αυτό και ο Τζο και όλοι γύρω του, έχουν φροντίσει να δημιουργήσουν συγκυρίες τέτοιες, ώστε να «ανάψει η σπίθα», να αναπτυχθεί ενθουσιασμός τέτοιος που θα μεταφραστεί, καλώς εχόντων των πραγμάτων, σε ψήφους. Το έκαναν με όλα τα υπόλοιπα μέσα που έχουν στην φαρέτρα τους, πλην του Biden. Ποια είναι αυτά:

Η επιλογή της Kamala Harris ως υποψήφια αντιπρόεδρος.

Ο καλύτερος τρόπος να ξεσηκώσεις κύματα ενθουσιασμού, να φτιάξεις μομέντουμ, είναι δημιουργώντας στιγμές που γράφουν ιστορία. Και η επιλογή της Kamala Harris είναι εξαιρετική και πανέξυπνη σε πολλά επίπεδα. Πρώτον, γιατί δείχνει πως ο Τζο αφουγκράζεται το λαϊκό αίσθημα για συμμετοχή και ίση αντιπροσώπευση. Η Kamala είναι κόρη μεταναστών, από Ινδή μητέρα και Τζαμαϊκανό πατέρα, αυτοδημιούργητη, αυτό-προσδιοριζόμενη, δυναμική, με προϋπηρεσία τόση-όση, σε πολιτειακό επίπεδο. Η ίδια είναι ικανότατη και χωρίς πολλούς-πολλούς σκελετούς στην ντουλάπα της -έτσι αποκαλείται πλέον η πολιτική εμπειρία. Έχει υψηλότερο approval rating και από τους 3 άνδρες συνυποψηφίους της αυτή την στιγμή και αυτό μπορεί να οφείλεται σε πολλά. Στο ότι είναι φρέσκο πρόσωπο στην μεγάλη αρένα; Στο ότι είναι μεν γυναίκα αλλά συνοδεύει, στο «εισιτήριο» για την εξουσία, έναν άνδρα; Στο ότι ξεκίνησε σιγά-σιγά να απενοχοποιείται η λέξη «φιλόδοξη» για τις γυναίκες; Σε πολλά.

Δεύτερον, γιατί η ίδια φαίνεται να συνδυάζει το καλύτερο των 2 κόσμων. Την ρητορική δεινότητα του Ομπάμα, την ευκολία με την οποία μαγνητίζει το πλήθος με την ομιλία του αλλά και τον πραγματισμό, την αφοσίωση στο «getting things done» και την βαθιά κατανόηση στο πώς μπορεί να λειτουργήσει το σύνταγμα για να φτιάξεις πολιτικές που έχουν νόημα, της Κλίντον – των 2 ηγετικών φιγούρων του κόμματος την πρώτη εικοσαετία του 21ου αιώνα. Οι Δημοκρατικοί βλέπουν στο πρόσωπο της, το μέλλον τους.

Το Δημοκρατικό Συνέδριο.

Ένα συνέδριο που ήταν μεν διαφορετικό, λόγω των συνθηκών, από τα άλλα όμως διοργανώθηκε με κάθε social distancing επισημότητα και με ζηλευτή προσοχή στις λεπτομέρειες. Και σε αυτό, τον παλμό και την ενέργεια την έδωσαν όλοι οι υπόλοιποι πλην του Biden. Κυρίως η διευρυμένη παρουσία γυναικών και ειδικότερα αυτών που ο Τραμπ απεχθάνεται και που αρέσκεται στο να τις αποκαλεί «nasty».

Η Michelle Obama συγκίνησε και τόνισε πως αυτός που βλέπουμε να «παίζει τον πρόεδρο» στην οθόνη, δεν μπορεί να αντιπροσωπεύει κανέναν άνθρωπο που εξασκεί την εμπάθεια. Πως ο Τραμπ ήταν κατώτερος όλων των στιγμών. Πως το να είσαι πρόεδρος δεν φτιάχνει χαρακτήρα, φανερώνει χαρακτήρα: «Τα λόγια ενός προέδρου είναι ικανά να αρχίσουν ένα πόλεμο ή να φέρουν ειρήνη» είπε και, αναφέροντας για πρώτη φορά μου φαίνεται, το όνομα του δημόσια, συμπλήρωσε πως: «Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο λάθος πρόεδρος, τη λάθος στιγμή και κάθε φορά που ανατρέχουμε σε αυτόν τον Λευκό Οίκο για ευθύνη, καθοδήγηση ή και στοργή, απογοητευόμαστε».

Ο Bernie Sanders κάλεσε το κίνημα του να ψηφίσει χωρίς δισταγμό και κατά συρροή τον Τζο και την Χαρις, συγκρίνοντας τον Τραμπ με τον Νέρωνα: «Η Ρώμη καιγόταν και ο Νέρωνας αγνάντευε. Ε, ο Τραμπ παίζει γκολφ».

Ο Μπαράκ Ομπάμα έπλεξε το εγκώμιο του Τζο, «καρβουνιάζοντας» παράλληλα τον Τραμπ για τις (ανύπαρκτες) πολιτικές του και για την απουσία κάθε σοβαρότητας στα πεπραγμένα του. H σιδηρά κυρία του κοινοβουλίου, Nancy Pelosi, θέλησε να χειροκροτήσει την κατά πολύ διευρυμένη συμμετοχή των γυναικών στα κοινά. H Ocasio Cortez, η Elizabeth Warren, η Dr. Jill Biden, ήταν όλες εκεί και έστειλαν ξεκάθαρο μήνυμα για ενότητα και κάθαρση.

Τέλος, εκεί ήταν και η Χίλαρι και ήταν η πιο στωική. Η παρουσία της θύμισε σε όλους πως θα μπορούσε σήμερα να ήταν «Madame President». Αντί για ένα μπούφο, θα μπορούσε αυτή την στιγμή να ήταν πρόεδρος ο ικανότερος ίσως άνθρωπος για τη θέση (ακόμη και σήμερα είναι, ανεξαρτήτως επιλογής Τζο). Πως αυτή η στιγμή θα μπορούσε να ήταν δική της, η δεύτερη αποδοχή της υποψηφιότητας της για την προεδρία. Και πως το διακύβευμα είναι ακόμη μεγαλύτερο από αυτό του 16. «Εύχομαι να ήξερε ο Τραμπ τι σημαίνει να είσαι πρόεδρος. Δεν ξέρει».

Και όπως συνηθίζεται, μετά από κάθε κομματικό συνέδριο, αναμένεται πως ο Biden θα καρπωθεί των «άρτων και των θεαμάτων» του -άλλωστε αυτά τα συνέδρια είναι ο ορισμός του πατριωτικού, πολιτικού τηλεοπτικού σόου- και θα λάβει το πολυπόθητο «convention bounce». Ο σκοπός αυτών των συνεδρίων άλλωστε είναι να συσπειρώσουν τη βάση και να την διευρύνουν, «προσηλυτίζοντας» αναποφάσιστους. Αυτό αναμένεται να αποτυπωθεί στις δημοσκοπήσεις την επόμενη εβδομάδα αλλά και να μην, ο Biden διατηρεί καλό δημοσκοπικό lead άνω των 7 μονάδων (και πάνω από το όριο του στατιστικού λάθους), μήνες τώρα.

Οι παλινδρομήσεις, η αμηχανία και οι… επαναλήψεις του Trump.

Ο τρελός δεν έχει σε ποιον να μιλήσει, σε ποιον να τα πει. Κάτω από συνθήκες πανδημίας, οι συγκεντρώσεις και τα rally σε στάδια και μεγάλους κλειστούς χώρους είναι «περασμένα μεγαλεία». Οι στιγμές που το πλήθος παραληρούσε σε κάθε -αφηρημένης γραμματικής- ανυπόστατο ξέσπασμα του, σε κάθε χυδαίο του σχόλιο και σε κάθε φασιστική του έξαρση, βρίζοντας ανθυποψηφίους του, μας έχουν αφήσει χρόνους. Και την πληρώνει το Twitter.

Θεωρούσε, προ κορωνοϊου, πως είχε τη δεύτερη θητεία στο τσεπάκι αλλά, με το χειρότερο σενάριο να εξελίσσεται σε χειριστή πραγματικότητα “on his watch”, παλινδρομεί. Λέει πως μιλάει με το Θεό και πως ο ύψιστος σε συνομιλία τους, του είπε πως έστειλε τον ιό για να τον δοκιμάσει (ναι, πέθαναν 800 000 άνθρωποι για να δοκιμαστεί ο εγωκεντρικός ανίδεος). Τα βάζει με το Tik Tok – ασχολίαστο. Κάνει τα πάντα για να αποτρέψει την ψήφο μέσω ταχυδρομείου, που στην Αμερική είναι δια νόμου κατοχυρωμένη. «Αν μπορούν να διαμαρτυρηθούν τότε μπορούν και να ψηφίσουν», οργίλως δήλωσε πρόσφατα, παραδεχόμενος πως ούτε λίγο ούτε πολύ, ο λόγος που έκοψε τη χρηματοδότηση του USPS είναι για να πετύχει μεγαλύτερη αποχή.

Δεν έχει επίσης καμία πρόθεση να εγκαταλείψει την καρέκλα. Ισχυρίζεται πως αν χάσει τις εκλογές αυτό θα γίνει επειδή αυτές θα είναι νοθευμένες, 2 μήνες πριν αυτές καν διεξαχθούν. Ο ίδιος άνθρωπος που εξελέγη στις πιο συγκυριακές, και αμφιλεγόμενου κατά την άποψη μου αποτελέσματος, όλων των εποχών. Το είπε και το 2016 αλλά τότε ήταν ο underdog υποψήφιος, όχι ο 45. Αυτή τη φορά πέφτει ο ίδιος στην παγίδα του.

Και τέλος, επαναλαμβάνεται. Αν ήταν σε ένα πράγμα καλός, αυτό ήταν στο να προσδίδει στους ανθυποψηφίους του κοροϊδευτικά προσωνύμια. Πάει κι αυτό. Κολλήσαμε στο “nasty”. Ντόναλντ, απογοητεύεις κι εδώ.

Οι εκλογές του 2016 και η συσπείρωση.

Όταν κάνεις κάτι και αποδίδει, δεν προσπαθείς να το διορθώσεις, νομίζεις πως δεν υπάρχει τίποτα που χρειάζεται φτιάξιμο. Όταν όμως κάνεις λάθη, τότε προσπαθώντας να τα διορθώσεις, τότε γίνεσαι καλύτερος. Οι Δημοκρατικοί δεν είναι ακόμη στα καλύτερα τους, όμως τουλάχιστον αναγνώρισαν 2 πράγματα που τους στέρησαν το 16 την προεδρία,και είναι αυτά που αναφέρει ο Nate Silver (ιδρυτής του fivethirtyeight) ως identity politics. Πριν 4 χρόνια, στην προσπάθεια τους να «αγκαλιάσουν» στο μήνυμα τους όσες περισσότερες κοινότητες και μειονότητες μπορούσαν, άφησαν στην απέξω την λευκή εργατική τάξη. Αυτή η τάξη λοιπόν ήταν που τους «τιμώρησε» και δημιούργησε την, τόσο μικρή αλλά εξ αποτελέσματος τόσο σημαντική, διαφορά ψήφων εν τελεί μεταξύ Χίλαρι και Τραμπ στις πολιτείες-κλειδιά.

Η γεωγραφική κατανομή των ψήφων αυτό δείχνει. Ο καθένας μπορεί να σου πει 1002 λόγους γιατί έχασε η Χίλαρι, την άποψή του γι’ αυτήν –είναι άλλωστε ίσως η πιο πολωτική φιγούρα της αμερικάνικης πολιτικής- αλλά αυτά θα παραμείνουν απόψεις για μια γυναίκα που πήρε 3 000 000 περισσότερες ψήφους. Επίσης, θεώρησαν την εκλογή της Κλίντον τόσο δεδομένη, ειδικά απέναντι σε έναν τέτοιον ανθυποψήφιο, που και οι ίδιοι εσωτερικά είχαν τόσες διαμάχες, τόσα πήγαινε-έλα γιατί πίστεψαν πως… τους έπαιρνε. Τη συσπείρωση σε αυτό τον βαθμό, με αυτή την ταχύτητα και αυτή την προστασία που απολαμβάνει σήμερα ο Biden, η Clinton δεν την είχε ποτέ. Aν τα είχε, σήμερα πιθανότατα ο Trump θα ήταν μόνος στον πύργο του.

Εν κατακλείδι, ναι, ο Τζό είναι μια λύση ανάγκης. Δεν ήταν ο πιο αγαπητός ούτε ο καλύτερος στα debates των Dems. Πολλές φορές έχανε τα λόγια του, δε μπορούσε να βρει τα πατήματα του και τις σωστές απαντήσεις, δεν είχε (και δεν έχει) τη φλόγα, τη σπιρτάδα. Δε πεθαίνει κιόλας να γίνει πρόεδρος και αν δεν το έφερναν οι περιστάσεις, δύσκολα θα έβγαινε μπροστά. Πήρε το χρίσμα όμως γιατί, παρά τα πιο πάνω, συντριπτικά το DNC τον θεωρεί τον πιο εκλέξιμο. Αυτό έδειχναν και αυτό δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Θα δικαιωθούν αυτή τη φορά; Σε δύο και κάτι μήνες θα μάθουμε. Προς το παρόν, fingers crossed που λένε και στο δίπλα χωριό.

Kεντρική Φωτογραφία: NY Times