12,500 χιλιάδες άτομα. 12.500 χιλιάδες βρέφη, παιδιά, γυναίκες, άντρες και ηλικιωμένοι που πριν από μερικά χρόνια έφυγαν από μία κόλαση για να βρεθούν σε μία άλλη, λίγο καλύτερη, μέχρι να χάσουν και αυτήν.

Οι ευθύνες είναι εκεί και βαραίνουν πολλούς, πολύ περισσότερους από τους 20-30 που έβαλαν τις φωτιές και έκαψαν το κέντρο φιλοξενίας. Τα αντίσκηνα, δηλαδή, που φιλοξενούσαν οικογένειες ολόκληρες, χωρίς καν τα βασικά. Τα απαραίτητα.

Η φωτιά που κατέκαψε την περασμένη Τετάρτη τον καταυλισμό στη Μόρια, ανάγκασε όλους όσοι διέμεναν εκεί, να κατηφορίσουν προς το νησί για να βρουν κάπου να μείνουν. 12.500 χιλιάδες άνθρωποι με τα λιγοστά τους υπάρχοντα φεύγουν για να γλυτώσουν τη ζωή τους. Να βρουν καταφύγιο. Μαθημένοι άλλωστε. Το έχουν ξανακάνει.

«Πήγαμε στο νεκροταφείο. Ούτε σπιθαμή να σταθείς. Είχανε προλάβει άλλοι, πριν από μας και πήρανε την πρωτοκαθεδρία. Βγάλανε απ’ τους τάφους λιωμένους κι άλιωτους νεκρούς και βάλαν οι ζωντανοί τα στρωσίδια τους και τα παιδιά τους. Γυναίκες γεννούσανε πρόωρα. Είχε διαδοθεί στους γύρω μαχαλάδες: ‘Οποία είναι για γέννα, στο νεκροταφείο. Παραστέκουνε και γιατροί!’. Γερόντισσες βράζανε νερά για τις λεχώνες με προσάναμμα κόκαλα πεθαμένων!», έγραφε η Διδώ Σωτηρίου στο μυθιστόρημά της «Ματωμένα Χώματα».



Στο μυθιστόρημα αυτό που περιέγραφε τη ζωή των Ελλήνων κατά την περίοδο της μικρασιατικής καταστροφής. Των Ελλήνων εκείνων που έγιναν πρόσφυγες και έφυγαν από τον τόπο τους με καράβια για να γλυτώσουν από τον θάνατο και έμειναν σε νεκροταφεία και παραπήγματα. Τον ίδιων Ελλήνων που σήμερα δεν θέλουν τους πρόσφυγες, που απεχθάνονται τους παρείσακτους ξένους, που θέλουν να πάνε απ’ εκεί που ήρθαν.