Ο Αντώνης Νικολάου, ολοκλήρωσε το 2ο έτος των σπουδών του, σε ιδιωτικό κυπριακό πανεπιστήμιο, στο πρόγραμμα της Οδοντιατρικής (δεν αναφέρει το πανεπιστήμιο), και μέσα από ένα email ένιωσε την ανάγκη να πει μερικά πράγματα για όσους σπουδάζουν αυτή την περίοδο στην Κύπρο και σε όσους σκέφτονται την Κύπρο για σπουδές.

Όπως αναφέρει ο Αντώνης, στο email που έστειλε στη CITY, όλο αυτό το διάστημα της αναπροσαρμογής με τα νέα δεδομένα παρατήρησε μία έντονη αγωνία ανάμεσα σε γονείς και τελειόφοιτους μαθητές -που ετοιμάζονταν για σπουδές- σε σχέση με το πώς και το αν θα καταφέρουν να σπουδάσουν στο εξωτερικό. «Μια αγωνία, κατανοητή μεν, αλλά λάθος τοποθετημένη», σημειώνει, «αφού το ζητούμενο για τους περισσότερους ήταν το διαφορετικό επίπεδο που διαθέτουν τα πανεπιστήμια του εξωτερικού, σε αντίθεση με την Κύπρο».

«Θεωρώ πως αυτή η άποψη υποβαθμίζει τον τόπο μας, εμάς τους ίδιους, και τις δεκάδες χιλιάδες φοιτητών που επιλέγουν την Κύπρο για σπουδές, τόσο ντόπιους όσο και ξένους. Αυτός είναι και ο λόγος που θέλησα να γράψω κάποια πράγματα βασισμένα στη δική μου εμπειρία αλλά και σε δεδομένα που έχουν ήδη δημοσιευτεί, τα οποία, μάλλον, κάποιοι ενδεχομένως αγνοούν», αναφέρει στο εισαγωγικό του μήνυμα.

Ο Αντώνης, έχοντας αυτά κατά νου, θέλησε να πει τη δική του ιστορία βάσει της εμπειρίας που έχει σπουδάζοντας στον τόπο του, προσπαθώντας να δώσει μια ολοκληρωμένη εικόνα του τι πραγματικά σημαίνει να σπουδάζει κανείς στην Κύπρο.

Ακολουθεί αυτούσιο το κείμενό του:

Από νωρίς είχα ξεκάθαρο στο μυαλό μου αυτό που ήθελα να κάνω και οι σπουδές στην Οδοντιατρική ήταν δεδομένες για μένα. Όπως και δεδομένο ήταν το γεγονός ότι μετά το σχολείο και το στρατό, θα συνέχιζα τις σπουδές μου στην Κύπρο. Με ιντρίγκαρε η ιδέα των σπουδών στο εξωτερικό και ομολογώ πως το είχα ψάξει αρκετά, όπως έψαξα αρκετά και τις επιλογές μου στην Κύπρο, για να έχω μέτρο σύγκρισης. Ωστόσο, ζυγίζοντας τα πράγματα και συζητώντας ώρες ατελείωτες με τους δικούς μου, αντιλήφθηκα πως δεν υπήρχε ουσιαστικός λόγος να φύγω και να αφήσω πίσω μου τόσα πράγματα, αφού αυτό που έψαχνα στο εξωτερικό, σπουδές επιπέδου, δηλαδή, μπορούσα να το έχω στην Κύπρο.

Θυμάμαι κάποιους φίλους και ξαδέρφια, κοντά στην ηλικία μου, να μου λένε πως άλλη χάρη έχει η ζωή στο εξωτερικό και πως δεν θα καταλάβω ποτέ τι σημαίνει φοιτητική ζωή. Όντως, αυτό με προβλημάτισε αλλά σύντομα διαπίστωσα ότι η Λευκωσία είναι πια μια Πανεπιστημιούπολη με πολλούς φοιτητές.

Κατάγομαι από Λευκωσία, οπότε δεν χρειάστηκε να φύγω από το πατρικό μου. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα επί της ουσίας, ότι έχω τις ελευθερίες και τις ανέσεις ενός ενήλικα, έχω, όμως, και τη φροντίδα των δικών μου, ok και την γκρίνια τους, αλλά έχει κι αυτή τη γλύκα της. Παράλληλα, όμως, έχω και μειωμένα έξοδα, οπότε τα χρήματα που γλυτώνω από ενοίκια, ψώνια, μέσα μεταφοράς και άλλα τινά, μέχρι πρόσφατα τα εξαργύρωνα σε αεροπορικά εισιτήρια, ενώ τώρα τα αποταμιεύω για άλλες προσωπικές ανάγκες που έχω στο μυαλό μου. Κάτι που αν σπούδαζα π.χ. στο εξωτερικό, δύσκολα θα πετύχαινα. Μια προοπτική που ειλικρινά δεν είχα φανταστεί, όταν επέλεγα να μείνω Κύπρο για σπουδές.

Βέβαια, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, όταν έτυχε να επισκεφθώ τις εστίες του πανεπιστημίου για να συναντήσω κάτι φίλους, που έμεναν εκεί, ζήλεψα που δεν έμενα κι εγώ μαζί τους. Αφού το κλίμα και το περιβάλλον ομολογώ πως ήταν πολύ ελκυστικό, όπως και η κοινότητα που έχει δημιουργηθεί γύρω από τους χώρους των εστιών, με δεκάδες επιλογές, από φαγάδικα έως και καφετέριες να βρίσκονται κυριολεκτικά στα πόδια τους. Κάτι σαν μια ξεχωριστή μικρό-κοινότητα, μέσα στην ευρύτερη κυπριακή κοινότητα.

Μια κοινότητα πολυπολιτισμική, αφού πλέον τα κυπριακά πανεπιστήμια, με τα αγγλόφωνα μαθήματα που προσφέρουν, δέχονται φοιτητές από διάφορες χώρες του κόσμου είτε μέσω των ευρωπαϊκών προγραμμάτων του Erasmus είτε full time σπουδαστές που επιλέγουν την Κύπρο και τα κυπριακά πανεπιστήμια για τις σπουδές τους. Βασικά, αυτή τη στιγμή έχω φίλους που μπορούν να με φιλοξενήσουν στο Δουβλίνο, το Μόναχο και τη Λισσαβόνα. Ούτε που φανταζόμουν πως όταν θα έμενα στον τόπο μου για σπουδές, θα είχα για συμφοιτητές μου παιδιά από Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. Για να σας δώσω μια εικόνα, το 1/3 των Ευρωπαίων φοιτητών στη σχολή μου είναι Γερμανοί. Αυτό, αν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου, δεν θα το πίστευα. Γερμανοί επιλέγουν να γίνουν γιατροί ή οδοντίατροι στην Κύπρο και όχι στη χώρα τους. Αυτό σίγουρα λέει κάτι.

Όπως και τα σχόλια των φοιτητών Erasmus (και πλέον φίλων μου), όταν τους ρώτησα να μου πουν, πώς τους φάνηκε η φοίτηση σε κυπριακό πανεπιστήμιο. Αυτό που όλοι συμφώνησαν, πέραν από το πολύ καλό επίπεδο σπουδών, ήταν το γεγονός πως η βασική διαφορά με άλλα πανεπιστήμια του εξωτερικού είναι στους καθηγητές. Εδώ, όπως μου είχαν πει, η συμπεριφορά των καθηγητών είναι πιο ανθρώπινη, δεν σε βλέπουν μόνο ως έναν αριθμό. Σου μιλάνε στα ίσα και σε βοηθούν, εάν δυσκολεύεσαι ή έχεις κάποιο πρόβλημα. Δεν κρατούν αποστάσεις ούτε σε κοιτάνε αφ’ υψηλού. Είναι ζεστοί και εγκάρδιοι και εντός της τάξης και εκτός.

Κάποια στιγμή, πριν λίγο καιρό, θυμάμαι έναν συμφοιτητή μου από Στουτγκάρδη να μου σχολιάζει τις εγκαταστάσεις που διαθέτει το πανεπιστήμιο. Το πόσο προηγμένες και τεχνολογικά ανεπτυγμένες είναι με τα εργαστήρια προσομοίωσης αλλά και τη δυνατότητα που έχουμε να συνδιαλεγόμαστε με καθηγητές διεθνούς εμβέλειας και κύρους, μαθαίνοντας πράγματα στην πράξη, από αναγνωρισμένους επαγγελματίες. Τον κοιτούσα με ένα αμήχανο χαμόγελο και κουνούσα τα κεφάλι μου. Τι να του έλεγα, πως ούτε εγώ είχα ιδέα ότι γίνονται τέτοια πράγματα στον ίδιο μου τον τόπο, απ’ όπου πολλοί φεύγουν εξωτερικό για σπουδές γιατί νομίζουν πως κάνουμε μαθήματα σκαλίζοντας πάπυρους;

Έπειτα από μια περίεργη περίοδο, λόγω της πανδημίας, μπαίνω αισίως στο 3ο έτος των σπουδών μου και χωρίς υπερβολή, αγωνιώ για τα καινούργια πράγματα που θα συναντήσω και θα μάθω. Δεν είναι μόνο ότι σπουδάζω αυτό που αγαπώ και το μαθαίνω με τον πιο ολοκληρωμένο τρόπο, είναι και που καθημερινά ανακαλύπτω και διαπιστώνω πως ο τόπος μου έχει προχωρήσει, έχει προοδεύσει, έχει εξελιχθεί και δεν είναι μόνο καλοκαίρι, ήλιος και θάλασσα. Αντίθετα, πλέον στο κομμάτι των Πανεπιστημίων ανταγωνιζόμαστε στα ίσα πολλά από τα πανεπιστήμια του εξωτερικού. Και αυτό επιβεβαιώνεται και από τις κατά καιρούς αξιολογήσεις των κυπριακών πανεπιστημίων, τα οποία κατέχουν πολύ υψηλές θέσεις αξιολόγησης σε παγκόσμιους και ευρωπαϊκούς εκπαιδευτικούς χάρτες.

Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι που διάβασα πρόσφατα και με χαροποίησε ιδιαίτερα, αφού χρησιμοποιώ κυρίως το ποδήλατο για τις μετακινήσεις μου. Ενημερώθηκα για τον κρατικό σχεδιασμό που αφορά κατασκευή ποδηλατοδρόμων οι οποίοι θα συνδέουν τα Πανεπιστήμια της Λευκωσίας με το κέντρο της πόλης, αλλά και την πρόθεση του Υπουργού Συγκοινωνιών για νομοθεσία που θα επιχορηγεί την αγορά ή την επισκευή ποδηλάτου. Εύχομαι, μόνο, να το προλάβω όσο είμαι ακόμα φοιτητής. Όχι πως αργότερα δεν θα μπορώ να εκμεταλλεύομαι αυτή τη δυνατότητα...

Σπουδάζω στην Κύπρο, λοιπόν, και έχω πολλά να πω για τα οποία είμαι υπερήφανος!