Η εν λόγω αρχιτεκτονική πρόταση υποβλήθηκε από το γραφείο MSSM Associates, ένα διεθνές γραφείο με έδρες σε Κύπρο, Λίβανο, Ινδονησία και Αυστραλία.

Το γραφείο ιδρύθηκε από τέσσερις μεταπτυχιακούς φοιτητές της σχολής Architectural Association στο Λονδίνο και μέχρι σήμερα, πέραν από την τοπική του δραστηριότητα, έχει συμμετάσχει σε διεθνείς διαγωνισμούς, σε οποίους έχει διακριθεί ανάμεσα σε πολυάριθμα γραφεία ανά το παγκόσμιο.

Επιπρόσθετα, στο ενεργητικό του σημειώνει επιτυχίες σε διεθνή αρχιτεκτονικά βραβεία, όπως το International Property Awards, A’ Design Awards (Platinum) και Architecture Masterprize.

Το avant garde του γραφείου είναι η συλλογική προσέγγιση μιας διεθνούς συνεργασίας για κάθε έργο, όπου μέσα από ένα συνονθύλευμα ιδεών, που πηγάζει από τέσσερα γραφεία σε διαφορετικές χώρες, κουλτούρες, πολιτισμούς, δημιουργείται ένα αρχιτεκτονικά άρτιο αποτέλεσμα. Μέσα από αυτό τον πολυεθνικό τρόπο λειτουργίας εφαρμόζονται δυναμικές και καινοτόμες τεχνολογίες σε ένα ευρύ φάσμα των έργων του γραφείου, ένα modus operandi που έχει εξασφαλίσει στην ομάδα όχι μόνο διεθνή βραβεία, αλλά και δημοσιεύσεις σε διεθνή περιοδικά και συνέδρια σε πολλές διαφορετικές πλατφόρμες και ιδρύματα.

Συλλογή των έργων τους μπορείτε να δείτε στην ιστοσελίδα www.mssmassociates.com

Κεντρική Ιδέα διαγώνιου ΤΕΠΑΚ

Ένα Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο, θεωρείται ότι, επιδιώκει τη συνεχή του εξέλιξη και προσαρμογή στις ραγδαία αναπτυσσόμενες τεχνολογίες ανά το παγκόσμιο. Με αντίστοιχο τρόπο, η κεντρική ιδέα βασίζεται στο σχεδιασμό ενός έργου, το οποίο αντικατοπτρίζει τα πιο πάνω χαρακτηριστικά. Οι φοιτητικές εστίες ενός Πανεπιστημιακού Ιδρύματος φανερώνουν την εικόνα και το κύρος του, αλλά παράλληλα αποτελούν και το κτίριο όπου οι ίδιοι οι φοιτητές περνούν τον περισσότερο τους χρόνο.

Το συγκρότημα των φοιτητικών εστιών προορίζεται να είναι η πρώτη κτιριακή μονάδα που θα ανεγερθεί μέσα στην ευρύτερη περιοχή της μελλοντικής Πανεπιστημιούπολης του ΤΕΠΑΚ, με μια ιδιαίτερη χωροθέτηση ως το πρώτο κτίριο που πρόκειται να συναντήσει κανείς κατά την είσοδό του στον ευρύτερο μελλοντικό χώρο ανάπτυξης. Κατά συνέπεια, σκοπός της πρότασης είναι να προσδώσει στο κτίριο ένα χαρακτήρα που θα αντιπροσωπεύει το εξελισσόμενο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο καθιστώντας το ως ορόσημο για ολόκληρο το Πανεπιστήμιο, να προσελκύσει τον επισκέπτη, καθώς και να διεγείρει τις αισθήσεις του μέσα από διαφορετικούς αρχιτεκτονικούς χειρισμούς, ώστε το ίδιο το κτίριο, μαζί με τον περιβάλλοντα χώρο, να αποτελέσει ένα βιωματικό χώρο.

Η αρχιτεκτονική σύνθεση εξελίσσεται γύρω από μια σύλληψη, καθαρά συνδεδεμένη με τη φιλοσοφία και το όραμα του Πανεπιστημίου, όπου, μέσα από το χαρακτήρα του κτιρίου εκδηλώνεται ξεκάθαρα η τάση προς την υιοθέτηση των νεοσύστατων τεχνολογιών και η ροπή προς μια νέα εξέλιξη. Συνάμα, σκοπός είναι η δημιουργία ενός ιδιαίτερου καταφυγίου διαμονής και συναθροίσεων των φοιτητών, με ένα μοναδικό εμπειρικό τρόπο, έτσι ώστε το κτίριο των εστιών να αποτελέσει ένα κοινωνικό πνεύμονα μέσα στην ευρύτερη περιοχή του πρώην οικισμού Βερεγγάρια, όπου πρόκειται να αναπτυχθεί μελλοντικά η Πανεπιστημιούπολη του ΤΕΠΑΚ.

Συνθετικά Στοιχεία

Η γενικότερη διαμόρφωση του λειτουργικού όγκου διαρθρώνεται σε μια μακρόστενη διάταξη, λόγω του περιγράμματος του οικοπέδου, δημιουργώντας δύο μεγάλα μέτωπα σε Βορρά και Νότο αντίστοιχα. Μέσα από τη σύνθεση του συγκροτήματος εστιών, το κτίριο συνθέτουν οι εξής χειρονομίες:

- Υποβαθμίζεται το επίπεδο του ισογείου περίπου κατά 3.50m από το φυσικό έδαφος, δημιουργώντας έτσι περιθώριο ανύψωσης 5 ορόφων, καθαρά διατιθέμενους για δωμάτια εστιών, ενώ ταυτόχρονα ο όγκος του ισογείου αναπτύσσεται με μια ιδιαίτερη κίνηση κατά μήκος του υποβαθμισμένου χώρου. Με τον τρόπο αυτό, δημιουργείται ένα δευτερεύον πεδίο στο οποίο διαδραματίζονται οι λειτουργίες των ανοικτών υπαίθριων / ημιυπαίθριων χώρων του ισογείου, ως ένα μικρο-περιβάλλον / μικρόκοσμο, που προσδίδει ένα ακόμη πιο οικείο χαρακτήρα ανάμεσα στους χρήστες των χώρων υποδοχής, καφεστιατορίου και χώρων εκγύμνασης.

- Η μακρόστενη διαμόρφωση της βασικής κτιριακής μάζας διασπάται σε τεθλασμένες γωνίες, δημιουργώντας έτσι δυναμικές πρισματικές απολήξεις, μέσω των οποίων ενισχύονται σε μεγάλο βαθμό οι απαιτήσεις που αφορούν αρχές αειφόρου σχεδιασμού, καθώς επίσης μεγιστοποιούνται οι θεάσεις προς τον κεντρικό μελλοντικό χώρο πρασίνου. Επιπρόσθετα, μέσα από την αρχιτεκτονική γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο χειρισμός του φυσικού φωτός, που εισερχόμενο στο χώρο ενισχύει το στοιχείο της αποκάλυψης κατά τη βιωματική εμπειρία του επισκέπτη και ενδεχομένως, αναβαθμίζει την αρχιτεκτονική και αισθητική ποιότητα των χώρων.

- Σε τέτοιου είδους έργα που αφορούν μαζική συναναστροφή ατόμων, θεωρούμε ότι η συμβολή του πρασίνου αναβαθμίζει ιδιαίτερα την ποιότητα των χώρων, τόσο εξωτερικών, όσο και εσωτερικών, ενισχύοντας έτσι την ελκυστικότητητα τους, καθώς επίσης αποτελεί θεμελιώδη αρχή για μια επιτυχή βιοκλιματική προσέγγιση, η οποία, λόγω των ακραίων κλιματολογικών συνθηκών της Κύπρου, καθίσταται απαραίτητη. Συνεπώς, η πρόταση προϋποθέτει το «αγκάλιασμα» του κτιριακού κελύφους από φυσική βλάστηση, καθώς και την διείσδυση της βλάστησης στο εσωτερικό του (μέσω εσωτερικών αιθρίων), δημιουργώντας έτσι την αίσθηση της συνοχής του φυσικού περιβάλλοντος στους εσωτερικούς χώρους. Με αυτό τον τρόπο τα στοιχεία αυτά, τα οποία ενισχύουν το αίσθημα ευεξίας και οικειότητας, εντάσσονται στην καθημερινότητα του χρήστη.

Λειτουργικό Σκαρίφημα

Η τελική κτιριακή οντότητα διαμορφώνεται, καθ’ ύψος, σε 2 ξεχωριστά μέρη: α) το ισόγειο, ένας ενιαίος ανοικτός χώρος στον οποίο οι λειτουργίες τοποθετούνται περιμετρικά, με αδιάκοπες θεάσεις και παρεμβολή του πρασίνου μέσω τριών αιθρίων, και β) ο όγκος των κλινών· ένα κτιριακό συγκρότημα, το οποίο, παρ’ όλο που μορφολογικά είναι ενοποιημένο, λειτουργικά διαχωρίζεται σε τρεις ανεξάρτητες μονάδες.

Η είσοδος στον εσωτερικό χώρο του κτιρίου επιτυγχάνεται από την Βορινή πλευρά, σε αρκετά κοντινή θέση με τον προτεινόμενο μελλοντικό χώρο πρασίνου της Πανεπιστημιούπολης, όπου θεωρούμε ότι θα διαδραματίζει ίσως το πιο κομβικό σημείο της διακίνησης πεζών στον ευρύτερο χώρο. Όντας σε εσοχή, η είσοδος οδηγεί τον επισκέπτη απ’ ευθείας στο χώρο υποδοχής, του οποίου το οπτικό πεδίο άμεσα διαγράφει τον ενιαίο ανοικτό εσωτερικό χώρο, σε συνδυασμό με τα αίθρια που φαντάζουν σαν «νησίδες» πρασίνου, τα οποία επιτρέπουν σε δέσμες φυσικού φωτισμού να εισχωρούν και να διαχέονται αρμονικά στο χώρο.

Ο όγκος των δωματίων ξεκινά, καθ’ ύψος, από το επίπεδο πάνω από τους χώρους του ισογείου, και εκτείνεται, με φθίνουσες απολήξεις, σε άλλους 5 ορόφους. Σε επίπεδο κατόψεων, η όλη κτιριακή μάζα των δωματίων διαχωρίζεται σε τρεις λειτουργικά ανεξάρτητες οντότητες – πτέρυγες· την ανατολική, κεντρική και δυτική. Κάθε ξεχωριστή πτέρυγα εμπεριέχει από ένα ζεύγος κλιμακοστασίων με σκάλες και ανελκυστήρες, τα οποία συνδέονται, ανά δύο μεταξύ τους σε κάθε όροφο για κάθε πτέρυγα, μέσω εξωτερικής καλυμμένης γέφυρας.

Παρόλο που καθίσταται λειτουργικά ευνοϊκή η ομαδοποίηση του κτιρίου σε τρεις αυτόνομες μονάδες, το κέλυφος και η δομή του αποτελούνται από μια οντότητα. Με τον τρόπο αυτό, η ενιαία μορφή σχεδιασμού πλεονεκτεί σε σχέση με μια διαχωρισμένη μορφή. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αποφυγή δαπάνης στα στοιχεία που αποτελούν το κτίριο (σκελετό, περίβλημα κλπ), καθιστώντας το πιο οικονομικό, τόσο κατασκευαστικά, αλλά και στον τομέα συντήρησης.

Λόγω των μεγάλων μετώπων, όπως προαναφέρθηκε, προς το Βορρά και Νότο, οι κλίνες παρατάσσονται κατά μήκος του άξονα που εκτείνεται από ανατολικά μέχρι δυτικά, με τέτοιο τρόπο ώστε να αποφεύγονται περιττά τετραγωνικά μέτρα στους χώρους διακίνησης, χωρίς βέβαια να υποβαθμίζεται η ποιότητα και η σωστή λειτουργία τους, αλλά αντιθέτως, να εξασφαλίζουν μια οικονομικά ευνοϊκή διαρρύθμιση και παράλληλα τη βέλτιστη αποτελεσματικότητα. Υπάρχουν δύο γραμμικές ζώνες που περιέχουν έκαστη δύο σειρές δωματίων, εκτεινόμενες κατά μήκος του όλου κτιρίου, οι οποίες τοποθετούνται σε απόσταση μεταξύ τους για σκοπούς εξασφάλισης φυσικού αερισμού και φωτισμού σε όλα τα δωμάτια ανεξαιρέτως. Με τον τρόπο αυτό δημιουργείται μεταξύ τους ένας κενός – υπαίθριος χώρος (αίθριο) καθ’ όλο το ύψος του κτιρίου των δωματίων, ο οποίος συμβάλλει ιδιαίτερα στη βελτιστοποίηση των μικροκλιματικών συνθηκών μεταξύ των δωματίων, παρέχοντας επιπλέον την αίσθηση της συνοχής του φυσικού πρασίνου ανάμεσα σε όλα τα δωμάτια. Μέσα στον υπαίθριο αυτό χώρο τοποθετούνται και οι εξωτερικές καλυμμένες γέφυρες που συνδέουν ανά δύο τα κλιμακοστάσια μεταξύ τους σε κάθε πτέρυγα.

Στο επίπεδο του ισογείου, γύρω από τα κλιμακοστάσια, οργανώνονται οι απαιτούμενοι χώροι κάθε πτέρυγας: το γραφείο του φύλακα σε κοντινή απόσταση από τα κλιμακοστάσια για αυξημένο έλεγχο, οι χώροι πλυντηρίων / στεγνωτηρίων, επίσης πλησίον του κλιμακοστασίου για διακριτικότερη πρόσβαση από τους ενοίκους, καθώς και, σε αρκετά περίοπτες θέσεις, οι χώροι καθιστικών και παιχνιδιών. Οι χώροι αυτοί αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του ενιαίου ανοικτού εσωτερικού χώρου του ισογείου, χωρίς διαχωριστικά στοιχεία, επιτυγχάνοντας την κοινωνική συσσωμάτωση των νέων. Εν ολίγοις, η ενοποίηση των χώρων ενισχύει την κοινωνική επαφή ανάμεσα στους χρήστες. Επιπρόσθετα, η διαρρύθμιση των χρήσεων σε ένα ανοικτό ενιαίο χώρο τους καθιστά αξιοποιήσιμους από όλους τους ενοίκους καθ’ όλη τη διάρκεια λειτουργίας του κτιρίου.

Κατ’ επέκταση, το ισόγειο εμπλουτίζεται ιδιαίτερα με την τοποθέτηση του καφεστιατορίου στο δυτικό μέρος της πρότασης, το οποίο επεκτείνεται σε ένα εξωτερικό υπαίθριο χώρο (μικρή πλατεία) εμπλουτισμένο με κοινωνικές δραστηριότητες. Ο χώρος αυτός, αφ’ ενός αποτελεί ένα κοινωνικό πυρήνα στο έργο και αφ’ εταίρου συνδέεται άμεσα με το μελλοντικό χώρο πρασίνου, απ’ όπου πρόκειται να προσελκύσει επιπλέον άτομα από τον ευρύτερο Πανεπιστημιακό χώρο.

Κεντρικά του ισόγειου εσωτερικού χώρου προτείνεται μια λειτουργία ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, προορισμένη για γενικές χρήσεις και/ή σαν αίθουσα διαλέξεων που είναι ανοικτή προς τους χώρους υποδοχής και τα αίθρια. Πρόκειται για ένα πολυλειτουργικό χώρο, ο οποίος μπορεί να αξιοποιηθεί τόσο για ανάγκες του πανεπιστημίου, όσο και για άλλες εξωτερικές δραστηριότητες.

Στην ανατολική πλευρά του χώρου του ισογείου τοποθετούνται οι χώροι εκγύμνασης, σε εγγύτητα με την είσοδο του χώρου της Πανεπιστημιούπολης, οι οποίοι μέσω της αρχιτεκτονικής έκφρασης με την οποία διαπλάθονται, όπως τα φυτεμένα πρανή, δυναμικές απολήξεις των κτιριακών όγκων, η εφαρμογή υλικών και σχεδιασμού σύγχρονης αρχιτεκτονικής, σηματοδοτούν μια εντυπωσιακή είσοδο στον ευρύτερο χώρο.

Τοπιοτέχνηση

Αντίστοιχα με το δυναμικό χαρακτήρα του κτιρίου, έτσι και ο εξωτερικός του χώρος ακολουθεί παρόμοια αρχιτεκτονική γλώσσα. Περιμετρικά του κτιρίου αναπτύσσεται ένα δίκτυο κλιμακωτών επιπέδων με σκοπό τη μέγιστη δυνατότητα διακίνησης, μεταφέροντας έτσι τον επισκέπτη σταδιακά στο επίπεδο της κεντρικής εισόδου και γενικότερα του ισογείου του κτιρίου.

Η κύρια είσοδος στον ευρύτερο χώρο, στο νοτιοανατολικό άκρο του γηπέδου, εμπλουτίζεται, πέραν από τη στάση λεωφορείου και κόμβο επαναστροφής, με ράγες στάθμευσης ποδηλάτων. Κοντά στην κεντρική είσοδο του κτιρίου τοποθετείται επίσης ακόμα ένα σημείο στάσης λεωφορείων για περαιτέρω διευκόλυνση των ενοίκων. Τόσο στην ανατολική (κεντρική) είσοδο, όσο και στη δυτική, η οποία διατίθεται αποκλειστικά για οχήματα έκτακτης ανάγκης, προμηθευτών και υπηρεσιακής χρήσης του Πανεπιστημίου, προτείνονται προσβάσεις για πεζούς και ποδηλάτες προς την περιοχή του κτιρίου των εστιών, αλλά και κατ’ επέκταση στην ευρύτερη περιοχή του Πανεπιστημίου. Στη δυτική είσοδο τα οχήματα εισέρχονται προς το υποβαθμισμένο επίπεδο μέσω ελεγχόμενης εισόδου και ράμπας, καταλήγοντας σε ένα χώρο με δυνατότητα επαναστροφής για διέξοδο. Στο δυτικό άκρο του οικοπέδου διαμορφώνεται πεζόδρομος για πεζούς και ποδηλάτες, έχοντας ανεμπόδιστη τη διέλευση τους απ’ ευθείας προς τον χώρο μελλοντικού πρασίνου της Πανεπιστημιούπολης.

Ο εξωτερικός χώρος γύρω από το κτίριο έχει αντιμετωπιστεί ως προέκταση του εσωτερικού χώρου. Το καφεστιατόριο διαχέεται οργανικά προς τον εξωτερικό υπαίθριο του χώρο, συμμετέχοντας στις διάφορες εξωτερικές χρήσεις που διαδραματίζονται γύρω του. Μερικές από αυτές είναι πλατώματα με μαζικές συναθροίσεις, περιοχές εξωτερικών καθιστικών, δυνατότητα οργάνωσης εξωτερικών εκδηλώσεων κ.ά. Οι λειτουργίες αυτές περιβάλλονται από πρανή με φυσική βλάστηση, μια χειρονομία που υιοθετείται και στον κτιριακό όγκο, και εμπλουτίζονται με επιλεγμένες θεάσεις προς το χώρο πρασίνου. Με αυτό τον τρόπο ο εξωτερικός χώρος δεν απομονώνεται από τις υπόλοιπες χρήσεις του πανεπιστημίου, αλλά δημιουργεί ένα μικρο-κλίμα, το οποίο αποτελεί μια διέξοδο ξεκούρασης και χαλάρωσης για τον επισκέπτη.

Η εξωτερική πεζοδρόμηση, σε συνδυασμό με υπαίθρια καθίσματα, ακολουθούν τις δυναμικές γραμμές που κυριαρχούν στο σχεδιασμό. Στη νοτιοδυτική γωνιά του υποβαθμισμένου υπαίθριου χώρου τοποθετείται μια κερκιδωτή διάταξη καθισμάτων στραμμένη προς το χώρο του καφεστιατορίου, όπου κανείς δύναται να παραστεί ως θεατής της όλης εικόνας που διαδραματίζεται στο πλάτωμα του καφεστιατορίου.

Η προτεινόμενη βλάστηση διαχέεται υπό μορφή συστάδων από δείγματα τοπικών φυτών, τόσο στο επίπεδο του υποβαθμισμένου ισογείου και εντός των κλειστών αιθρίων, όσο και στα δώματα των ορόφων. Στο επίπεδο του δρόμου μπορεί ο επισκέπτης να «διαβάσει» την αρχιτεκτονική πρόθεση του έργου, όπου η φυσική βλάστηση αγκαλιάζει τους κτιριακούς όγκους, προσδίδοντας μια μνημειακότητα στο χώρο, ενώ παράλληλα το ίδιο το κτίριο φαντάζει σαν ένας σμιλευμένος όγκος, ο οποίος αναδύεται μέσα από το τοπίο.

Βιοκλιματική προσέγγιση

Λόγω των ακραίων κλιματολογικών συνθηκών της Κύπρου, εξαρχής ενσωματώνονται στοιχεία αειφόρου σχεδιασμού στην κεντρική ιδέα, με τη χρήση παθολογικών και ηλεκτρομηχανολογικών συστημάτων. Η πρόταση προϋποθέτει την τοποθέτηση ενός δευτερεύοντος περιβλήματος, πιθανότατα από ημιδιάτρητο υλικό, το οποίο πρόκειται να συμβάλει θετικά στη βελτιστοποίηση των μικροκλιματικών συνθηκών, κυρίως στους ευάλωτους χώρους των κλινών, όπου τα επιθυμητά επίπεδα θερμικής άνεσης είναι εξαιρετικά απαιτητικά. Το περίβλημα αυτό αποτελείται από ένα πανελοποιημένο σύστημα επενδυμένο με επιφάνειες διάτρητου GRC (glassfibre reinforced concrete), ένα υλικό με υψηλό συντελεστή θερμοπερατότητας, υποστηριζόμενο από μεταλλικό σκελετό. Για τον προσδιορισμό των πανέλων και ανοιγμάτων (οπών) στο περίβλημα αυτό, έχει χρησιμοποιηθεί ειδικός αλγόριθμος, ο οποίος εκμεταλλευόμενος την κατεύθυνση του ήλιου κατά τη διάρκεια του έτους, ορίζει τις θέσεις και μεγέθη των οπών, σε συνδυασμό με τις κατευθύνσεις των επιθυμητών θεάσεων και του εισερχόμενου φυσικού φωτός. Επιπρόσθετα, το πέτασμα αυτό λειτουργεί σαν μια επιπλέον στρώση προστασίας του κυρίως περιβλήματος του κτιρίου από την άμεση ηλιακή ακτινοβολία, δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα κανάλι μεταξύ των πανέλων GRC και του κελύφους του κτιρίου, από όπου επιτυγχάνεται φυσικός αερισμός. Κατ’ επέκταση, αυτό αποτελεί μια μορφή «ομπρέλας» για το μεγαλύτερο μέρος της μάζας του κτιρίου, αυξάνοντας αφ’ ενός αισθητά τα θερμικά κέρδη κατά τους χειμερινούς μήνες, και αντίστοιχα μειώνει την ανεπιθύμητη ηλιακή ακτινοβολία κατά το καλοκαίρι.

Μέρος του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού αποτελεί ένα κεντρικό αίθριο το οποίο εξασφαλίζει φυσικό φωτισμό και αερισμό σε κάθε δωμάτιο και ταυτόχρονα συμβάλλει στην εξασφάλιση θερμικής άνεσης εσωτερικά και εξωτερικά του κελύφους του κτιρίου, λόγω της κυκλοφορίας του αέρα που δημιουργείται. Με τον τρόπο αυτό, σε συνδυασμό με το στοιχείο της φυσικής βλάστησης στο αίθριο, εξασφαλίζεται φυσικός δροσισμός του εισερχόμενου προς το χώρο αέρα, περιορίζοντας έτσι τις ανεπιθύμητες ψηλές θερμοκρασίες.

Η χρήση φυτεμένων δωμάτων, μια μέθοδος εμπνευσμένη από παραδοσιακές αρχές σχεδιασμού, ενισχύει σε μεγάλο βαθμό την επιθυμητή διατήρηση της θερμοκρασίας των οριζόντιων επιφανειών του κτιρίου, επιτυγχάνοντας περισσότερη εξοικονόμηση ενέργειας. Τέλος, έχει προβλεφθεί η τοποθέτηση φωτοβολταϊκών πανέλων στην οροφή για κάλυψη πέραν του 25% των ενεργειακών αναγκών του κτιρίου, ενισχύοντας την αειφόρο λειτουργία του κτιρίου σε ένα διαχρονικό πλαίσιο.

Ομάδα μελέτης εκ μέρους ΜSSM Associates

Παύλος Σχίζας

Χριστόφορος Ζαχαρόπουλος

Ζωή Γεωργίου

Michel Moukarzel

Mohammed Makki

Leah Moukarzel

Revano Satria