Αφορμή για να θυμηθεί ξανά τα γεγονότα αποτέλεσε μια φωτογραφία που, όπως ο ίδιος λέει, έπεσε στα χέρια του μόλις μια βδομάδα πριν.

Διαβάστε παρακάτω το πολύ συγκινητικό κείμενο, μέσα από το οποίο παρουσιάζεται το δράμα αρκετών συνανθρώπων μας οι οποίοι αποτέλεσαν τα θύματα εκείνο το μαύρο καλοκαίρι.

"

Θα σας πω μια αληθινή ιστορία.

Τα πρώτα ρούχα που μου αγόρασε η οικογένειά μου όταν τους συνάντησα για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο, στη Λεμεσό.

Ήταν νομίζω Οκτώβρης του 1974 και ζήτησα άδεια από τον λοχαγό να πάω να βρω τους δικούς μου.

Μου έδωσε 24 ώρες.

Πήγα στη Λευκωσία χωρίς καμία πληροφορία και γύριζα σαν την άδικη κατάρα με την ελπίδα ότι θα βρω κάποιον γνωστό να μου πει κάτι. Σε κάποια φάση βρήκα κάποιον και μου είπε ‘νομίζω μένουν Ψημολόφου οι δικοί σου’.

Ρώτησα που ήταν αυτό το χωριό και σιγά σιγά με οτοστόπ το βρήκα. Ρώτησα που μένουν πρόσφυγες από το Συγχαρί και μου είπαν. Κτύπησαν την πόρτα και μου άνοιξε ένας χωριανός. Οι δικοί σου, μου είπε, έφυγαν πριν δύο μέρες και πήγαν Λεμεσό. Δεν ήξερε πού ακριβώς στη Λεμεσό. Κάτσε να φάμε, μου είπε, και να σκεφτούμε τι να κάνουμε. Είχε ελιοτές, κάποιοι χωριανοί τους τες πήραν. Μου λέει, σε γύρευαν, όποιον χωριανό έβλεπαν τον ρωτούσαν αν σε είδε. Στην κουβέντα μου είπαν ότι στη Στασίνου ήταν τα ταξί που έκαναν γραμμή για Λεμεσό.

Δεν ήξερα και εγώ τι να κάνω και αποφάσισα να επιστρέψω πίσω στο Νικητάρι που ήταν ο λόχος.

Την άλλη μέρα το είπα του λοχαγού και μου έδωσε άλλη 24ωρη άδεια να πάω Λεμεσό. Πήγα στο ταξί και τους είπα την ιστορία μου, τους είπα δεν έχω ούτε λεφτά. Μου λέει, ‘εντάξει, αλλά που να σε πάρω στη Λεμεσό;’.

Του είπα ‘όπου έχει Ερυθρό Σταυρό’, θα πω τα ονόματα και ίσως φανώ τυχερός και τους βρω.

Με έβαλε σε ένα μερσεντές οκτώ θέσεων με ακόμα τέσσερα άτομα. Θυμάμαι έκατσα τέλεια πίσω και δεν ήρθε να κάτσει κανένας κοντά μου. Στη μεσαία μαξιλάρα τρεις και ένας συνοδηγός. Είχα από τες 13 του Ιούλη να κάνω μπάνιο και να πλύνω τα ρούχα μου. Έλιωσαν σχεδόν πάνω μου. Δεν είχα άλλα. Ούτε ο στρατός είχε να μας δώσει. Στο πραξικόπημα, από τη Μύρτου μάς πήραν μέχρι την Πόλη Χρυσοχούς.

Στον πόλεμο βομβαρδισμό φάλαγγας 20 Ιουλίου το πρωί, στον Κοντεμένο. Από εκεί στο 5 μίλι και μετά Αγριδάκι. Εκεί εγκλωβιστήκαμε από τους Τούρκους και κάποιοι καταφέραμε και περάσαμε τη γραμμή και φτάσαμε στις ελεύθερες περιοχές, αφού περπατήσαμε από τον Πενταδάκτυλο μέχρι τον Αστρομερίτη. Πολλοί πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Ξεκινήσαμε για Λεμεσό. Όταν φτάσαμε έψαχνα με τα μάτια ίσως δω κάτι που να με βοηθήσει.

Σε κάποια στιγμή, κάπου κοντά στον κήπο, περάσαμε ένα φορτηγό και είδα ότι ο οδηγός ήταν χωριανός μου και συγγενής μου. Είπα του ταξιτζή και τον σταμάτησε. Ήταν ο Γιαννάκης του Φανή. Εδώ και αν είχα τύχη. Τον ρώτησα αν ήξερε που μένουν οι δικοί μου και μου είπε έλα μαζί μου να σε πάρω. Ευχαρίστησα τον ταξιτζή και μπήκα στο φορτηγό. Εκεί ηρέμησα. Πήγε η καρδιά μου στη θέση της. Ώσπου να τα πούμε λίγο, φτάσαμε. Χαράλαμπου Μούσκου, απέναντι από τη NAAFI, σε σπίτια που έμεναν Εγγλέζοι και έφυγαν.

Σταμάτησε το φορτηγό έξω από μια πολυκατοικία. Με είδαν και ήρθαν κάτω. Αδελφοί, αδελφές, γονείς, ήταν όλοι καλά. Από τη χαρά τους έκλαιγαν. Μόλις βγήκα πάνω και πέρασε λίγη ώρα θέλησα να κάνω μπάνιο. Έστειλε η μάνα μου την αδερφή μου -απέναντι είχε κατάστημα ρούχων τζετ- και μου αγόρασε ένα παντελόνι, ένα πουκάμισο και ένα τρικό αμάνικο. Έκανα μπάνιο, τα φόρεσα, ξεκουράστηκα και το απόγευμα δώσαμε ένα γύρο της Λεμεσού. Σε έναν φωτογράφο που βρήκαμε, επέμενε η αδελφή μου να βγάλω φωτογραφίες.

Αυτή είναι. Οκτώβρης 1974, Λεμεσός.

Τη φώτο την είχε φυλαγμένη από τότε η αδελφή μου η Ελλού και μου την έδωσε την περασμένη βδομάδα.

* Την ιστορία αναδημοσίευσε η Σούλα Χατζηκυριάκου, αναφέροντας πως το κείμενο είναι από τον φίλο της στο Facebook Ανδρέα Γεωργίου.