Τους ονόμασαν ήρωες και την ίδια στιγμή καταχραστές του συστήματος και επαίτες. Τους αποθέωσαν για τη στάση τους την περίοδο της πανδημίας, ενώ λίγο πριν τους κατακεραύνωναν που απαιτούσαν αυτά που δικαιούνται. Άνθρωποι-επαγγελματίες που με τα καλά και τα στραβά τους τον τελευταίο χρόνο δίνουν μια άνιση μάχη, χωρίς τα απαραίτητα πολεμοφόδια και καλούνται να συγκρατήσουν μία κατάσταση στην οποία οι αρμόδιοι φαίνεται να έχουν αποτύχει.

Η νοσηλεύτρια στη ΜΕΘ του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας, έκανε μια ανάρτηση στην οποία διηγείται μία προσωπική της ιστορία.

Η ανάρτηση της:

6.30 π.μ. Κυριακή

Ψες ήρθαν και άλλοι συμπολίτες μας διασωληνομένοι. Γεμίζουν οι εντατικές μας. Πρέπει σήμερα να ανοίξουμε τη ΜΕΘ αριθμός 4. Είναι Κυριακή σήμερα, φεύγω... σκέφτομαι τα παιδιά μου... κοιμούνται ακόμα. Θα ξυπνήσει ο Χαράλαμπος και θα κάνει μούτρα που έφυγα και σήμερα και πήγα στο Νοσοκομείο. Ο Μιχάλης με κοιτάζει με ανησυχία τις τελευταίες μέρες αλλά δεν παραπονιέται. Ούτε χθες φάγαμε μαζί.

Δεν μπορώ όμως να μην πάω. Σκέφτομαι τους ασθενείς, άρχισαν και έρχονται ασθενείς με ηλικία κοντά στη δική μου σκέφτομαι..... Πρέπει να πάω να βοηθάω τους συναδέλφους μου.

Τα παιδιά μου όμως; Σκέφτομαι ξανά. Ποιος θα τα προσέχει; Όλες οι σκέψεις ένα κουβάρι στο μυαλό μου.... Βγαίνοντας από το γκαράζ κοιτάζω ψηλά στη στέγη, ένα περιστέρι! Εκεί ακριβώς στο κέντρο της στέγης. Σαν να μου λέει ‘Πήγαινε, εγώ θα προσέχω τα παιδιά σου που κοιμούνται’. Και σκέφτομαι «Θεέ μου κανόνισε σε παρακαλώ, τουλάχιστον όλη αυτή η απουσία της μάνας, να μην μου κοστίσει τα παιδιά μου.... Στο ζητώ σαν χάρη, σαν αντάλλαγμα.’».