Κείμενο Giorgia Cannarella/VICE


Η μεγαλορεξία συνδέεται με τη δυσμορφία του σώματος – μια ψευδαισθητική εμμονή με «ελαττώματα» στο σώμα.

«Στην Ιταλία, μόνο 5-10% των ατόμων με ανορεξία –και 10% των ατόμων με βουλιμία– είναι άνδρες», λέει η διατροφολόγος Viviana Valtucci. Στη Βόρεια Αμερική, τα στατιστικά είναι παρόμοια. «Αλλά δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στα φύλα σε ό,τι αφορά την αδηφαγική διαταραχή. Επίσης υπάρχει η μεγαλορεξία, μια εμμονή με το μυώδες σώμα, που δεν θεωρείται ασθένεια αλλά αφορά κυρίως τους άνδρες».

Όπως η ανορεξία, η μεγαλορεξία συνδέεται με τη δυσμορφία του σώματος – μια ψευδαισθητική εμμονή με «ελαττώματα» στο σώμα. Ενώ η ανορεξία είναι η συνεχής επιθυμία να είσαι αδύνατος, η μεγαλορεξία μπορεί να συνοψιστεί ως μια εμμονή ότι δεν έχεις αρκετούς μυς ή δεν είσαι αρκετά γραμμωμένος.

Σύμφωνα με το NHS (Εθνικό Σύστημα Υγείας της Αγγλίας), η σωματική δυσμορφία μπορεί να οδηγήσει σε κατάθλιψη, στο να κάνεις κακό στον εαυτό σου και στην αυτοκτονία.

Η εμμονή με το fitness είναι ουσιαστικό κομμάτι της κουλτούρας δίαιτας και ευεξίας, όπου ακόμη και οι πιο φαινομενικά υγιείς στόχοι μπορεί να κρύβουν ανθυγιεινές ή μη ρεαλιστικές αισθητικές προσδοκίες. Για παράδειγμα, να φτάσεις ένα συγκεκριμένο ποσοστό σωματικού λίπους. Για τους άνδρες που προσπαθούν να γραμμωθούν ιδανικά, δίαιτες όπως η paleo ή η keto, συχνά θεωρούνται πιο «ανδρικές» για τους συσχετισμούς με τους ανθρώπους των σπηλαίων, παρόλο που δεν είναι βιώσιμες ή μπορεί να είναι και επιβλαβείς μακροπρόθεσμα – δεν συζητάμε καν την περίπτωση να συνδυάζονται με αναβολικά.

Ο Giuseppe Magistrale, από το Centro Pugliese per i Disturbi Alimentari, βασισμένος στην προσωπική του μάχη, περιέγραψε την εμπειρία του με τις κοινότητες bodybuilding και powerlifting, ως έναν κόσμο που του έδινε μεγάλη αίσθηση δύναμης και καταφύγιο, όπου διαχώριζε τα πάντα σε λάθος και σωστό σώμα. «Είχαμε εμμονή με το βάρος και τα ποσοστά λίπους. Θυμάμαι ένας τύπος κάποτε έγραψε σε ένα φόρουμ fitness: Δεν είμαι σίγουρος ότι θέλω να ζητήσω από μια κοπέλα να βγούμε, μέχρι το μπράτσο μου να φτάσει τα 44 εκατοστά - όλα περιστρέφονταν γύρω από το σώμα».

Ενώ η εμπειρία του μπορεί να ακούγεται ακραία για κάποιους, ο Magistrale λέει ότι υπάρχουν προειδοποιητικά σημάδια. «Για παράδειγμα, η δέσμευση να αλλάξεις το σώμα σου καταναλώνει όλο τον χρόνο σου ή αρχίζεις να παραμελείς σχέσεις και αναπτύσσεις ψυχαναγκαστική συμπεριφορά», εξηγεί. «Το πρόβλημα δεν είναι το ίδιο το fitness, το πρόβλημα είναι να νομίζεις ότι είναι η λύση σε όλα τα προβλήματα. Να προσπαθείς να ξεπεράσεις μια ντροπή για το σώμα σου, που στην πραγματικότητα δεν θα φύγει ποτέ».

Έπειτα είναι ότι οι άνδρες δυσκολεύονται να ζητήσουν βοήθεια. «Συνήθως αν πάνε για ψυχοθεραπεία, πηγαίνουν για άλλα ζητήματα και η εμμονή με το fitness εμφανίζεται αργότερα», λέει ο Magistrale. Η Valtucci συμφωνεί: «Οι γυναίκες σήμερα έχουν περισσότερα πρότυπα στη διαδρομή για την αποδοχή του σώματος, ενώ οι άνδρες όχι. Και καταλήγουν να υποφέρουν σιωπηλά. Κραυγές για βοήθεια συχνά προέρχονται από μητέρες ή συντρόφους που ανησυχούν».

Αν μέχρι πριν δυο χρόνια το feed μου ήταν γεμάτο περιεχόμενο #fitspo που μου υπενθύμιζε διαρκώς ότι έπρεπε να κάψω το μπισκότα που μόλις είχα φάει, βασανίζοντας τον εαυτό μου στο γυμναστήριο, τώρα είναι γεμάτο με διαφορετικό περιεχόμενο που εμπνέει: Θεραπεία διατροφικών διαταραχών, αντι-χοντροφοβία και διαθεματικό φεμινισμό. Σχεδόν όλο αυτό το περιεχόμενο προέρχεται από γυναίκες.