Τη χρονιά που πέρασε μετρήσαμε πολλά πράγματα. Κρούσματα, αντοχές, δυνάμεις, θύτες και θύματα της έμφυλης βίας. Σε Ελλάδα και Κύπρο ακούσαμε τη λέξη «γυναικοκτονία» πολλές φορές, κάνοντας κάθε φορά την ευχή να είναι η τελευταία και να σπάσει η φρικτή, αλλά στέρεη αλυσίδα. Κάποια στιγμή ο συγκλονισμός μας έπαψε κιόλας να έχει ουσία και πραγματικό νόημα.
Τη χρονιά που πέρασε, 17 γυναίκες στην Ελλάδα δολοφονήθηκαν από τους συντρόφους τους -πρώην ή νυν. Στην Κύπρο, ο φάκελος άνοιξε μετά την πρόσφατη διπλή γυναικοκτονία της Αlraeesi Khaiat και της Mariia Gazibagandova, στην επαρχία Λεμεσού, που «συγκλόνισε» την κοινή γνώμη. Αφού προηγουμένως «συγκλονιστήκαμε» από τις αποτρόπαιες δολοφονίες του Μεταξά. Από το 2018 η Κύπρος μετρά 24 γυναικοκτονίες.
Τη χρονιά που πέρασε, σχεδόν χάσαμε το μέτρημα. Η Αlraeesi και η Mariia στη Λεμεσό, η Τζεβριέ Εδινερλί στην Αλεξανδρούπολη, η Βασιλική στα Χανιά, η Κωνσταντίνα στη Μακρινίτσα, η Καρολάιν στα Γλυκά Νερά, η Ελένη στην Αγία Βαρβάρα, η Γαρυφαλλιά στη Φολέγανδρο, η Αννίσα στη Δάφνη, η Μαρία στη Σωτηρίτσα Λάρισας, η Σταυρούλα στο Ρέθυμνο, η Ελένη στη Θεσσαλονίκη, η Μόνικα στην Κυπαρισσία, η Δώρα στη Ρόδο, η 75χρονη στην Αργολίδα, η Νεκταρία στην Ιεράπετρα, η 48χρονη στη Θεσσαλονίκη, η Ελόνα στη Λακωνία.
Τη χρονιά που πέρασε, φωνάξαμε, όμως, δυνατά τα ονόματα αυτών των γυναικών και επιμείναμε ότι είναι καιρός να πούμε τα πράγματα με το πραγματικό τους όνομα. Το όνομα της ειδεχθούς πράξης και το όνομα των θυμάτων. Τη στιγμή που στην Ελλάδα συζητείται ακόμη η νομική κατοχύρωση του όρου «γυναικοκτονία», η πράξη μόνο ως τέτοια μπορεί να χαρακτηριστεί. Τελεία και παύλα. Στην Κύπρο, ευτυχώς, σε αντίθεση με την ελληνική κυβέρνηση που επιμένει να κωφεύει, οι γυναικοκτονίες αναγνωρίζονται πλέον ως ποινικό αδίκημα και ως τέτοιες θα τιμωρούνται από εδώ και πέρα με την ποινή να ορίζεται σε ισόβια κάθειρξη των ενόχων. Η αναγνώριση του όρου στον Ποινικό Κώδικα της χώρας μας είναι σίγουρα ένα σημαντικό βήμα για να δοθεί επιτέλους νομική υπόσταση σε μια τόσο έντονη μορφή βίας που έχει δυστυχώς λάβει τρομακτικές διαστάσεις. Στις περιπτώσεις των γυναικοκτονιών μιλάμε ξεκάθαρα για ένα έγκλημα υποκινούμενο από τις πατριαρχικές δομές των σύγχρονων κοινωνιών και μόνο αν εκληφθεί ως τέτοιο θα μπορέσει να αντιμετωπισθεί.
Τη χρονιά που πέρασε, ακούσαμε να μιλούν για την καταγωγή των δραστών και δεν ξέραμε πώς να νιώσουμε. Μουσουλμάνος, Ρομά, Σύρος, Αλβανός. Να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος είναι τουλάχιστον αισχρό ειδικά στα εν λόγω συμφραζόμενα. Ο Μπάμπης στα Γλυκά Νερά ήταν σπουδασμένος, πιλότος, όμορφος, επιτυχημένος και κυρίως Έλληνας. Αλλά το ίδιο γυναικοκτόνος. Αυτά, για την επόμενη φορά που θα επιλέξουμε να καταπιούμε την κάμηλο, διυλίζοντας τον κώνωπα.
Τη χρονιά που πέρασε, ακούσαμε γελοίες τοποθετήσεις που αφορούσαν τα θύματα, την αμφίεση και το ποιόν της ζωής τους λες και όλα αυτά στη ζυγαριά της ζωής βάραιναν περισσότερο. Την ίδια στιγμή, ακούσαμε και τις ευτελείς δικαιολογίες των δολοφόνων. «Γιατί μου είπε να χωρίσουμε», «Επειδή μου είπε όχι», «Επειδή ήθελε να φορέσει εκείνη την κοντή φούστα», «Επειδή ήθελε να βγει με τις φίλες της», «Επειδή μού έθιξε τον ανδρισμό», «Επειδή χάλασε η φάση». Επειδή είναι η πατριαρχία, ηλίθιε.
Τη χρονιά που πέρασε, οργιστήκαμε και φοβηθήκαμε που είμαστε γυναίκες, αλλά επιμείναμε να μη χάσουμε την ελπίδα και την πίστη μας στον αγώνα. Ευτυχώς, κάθε φορά που αυτή ωχριούσε, συνέβαινε κάτι καλό. Όπως αυτό το βίντεο με μαθητές και μαθήτριες από το Δημοτικό Σχολείο Αγίου Δημητρίου Επιδαύρου που στέλνουν ένα σπουδαίο μήνυμα, ξεμπροστιάζοντας όλες τις φτηνές δικαιολογίες που επικαλούνται οι φονιάδες και λέγοντας τα πράγματα με το πραγματικό τους όνομα. «Γυναικοκτονία δεν σημαίνει σκοτώνεις μια γυναίκα. Σημαίνει τη σκοτώνεις ΕΠΕΙΔΗ είναι γυναίκα».
