Με την κασέτα μπορούσες να κάνεις πολλά. Να κουβαλήσεις μαζί σου τη μουσική, να «γράψεις» πάνω τα αγαπημένα σου τραγούδια, να δημιουργήσεις συλλογή -σε μικρότερο μέγεθος πλέον- με τα αγαπημένα σου ακούσματα,να στείλεις ραβασάκια μέσω της μουσικής…

Και παρόλο που η εποχή της έχει περάσει ανεπιστρεπτί, είναι πολλοί ακόμα που νοσταλγούν εκείνη την περίοδο και όλα όσα αφορούν τη φιλοσοφία γύρω από το μικρό αυτό αντικείμενο που όμως χωράει εκτός από τραγούδια και χιλιάδες αναμνήσεις.

Πιο κάτω έξι ιστορίες από άτομα που -με αφορμή την είδηση του θανάτου του Lou Ottens- δέχτηκαν την πρόσκληση να μοιραστούν μαζί μας μια μικρή ιστορία, όπου πρωταγωνιστής φυσικά είναι η κασέτα.

Δημήτρης Μακρής [Μουσικός / Ραδιοφωνικός Παραγωγός]

Κασέτα! Τι όμορφο αντικείμενο! Και όχι απλά ένα αντικείμενο. Ήταν ένας μαγικός κόσμος για εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους, ειδικά σε εκείνες τις περιβόητες δεκαετίες του 70, του 80 και του 90! Μια πύλη που την άνοιγες και έμπαινες στον κόσμο (κυρίως) της μουσικής! Και με μικρά κασετόφωνα έπαιρνες πια, για πρώτη φορά, τη μουσική μαζί σου! Σε λαγκάδια, βουνά, παραλίες! Και πιο σημαντικές οι άδειες κασέτες, που τις γέμιζες εσύ με τη μουσική που γούσταρες! Και ευαίσθητη η κασέτα... όπως τους ανθρώπους τους καλούς. Λίγο στον ήλιο χαλούσε, λίγο στραβά η ταινία και κάναμε μικροχειρουργική για να τη σώσουμε! Και με εκείνα τα δυο «μάτια» σαν χαμογελαστό πρόσωπο! Και με δυο πλευρές η κασέτα, επίσης, όπως τους ανθρώπους!

Ο εφευρέτης της, Λου Ότενς, έφυγε χθες... και σε μια συνέντευξη παλιότερα είπε «δεν μπορώ να καταλάβω τι εξακολουθούν να βλέπουν οι άνθρωποι σε αυτό το ξεπερασμένο ‘πράγμα’ στον 21ο αιώνα"». Μα την απάντηση την ξέρουμε εμείς καλά: την παιδικότητα και την εφηβεία μας βλέπουμε.

Ανδρέας Κυριάκου [Σκηνοθέτης / Σεναριογράφος]

Η άνοδος της ψηφιακής τεχνολογίας λέγεται από πολλούς ότι έφερε την επανάσταση στην προσωπική διαχείριση των μουσικών συλλογών μας. Δεν ήσουν πια υπόδουλος του μεγέθους της βιβλιοθήκης σου. Το αγαπημένο σου άλμπουμ... όχι! Ας διατυπώσω εκ νέου: Όλα τα αγαπημένα σου και όχι άλμπουμ χώραγαν πλέoν σε ένα μικροσκοπικό ipod.

Αλλά, πολλές δεκαετίες πριν την επανάσταση του ipod, κάπου στην Ολλανδία, ένας εφευρέτης έφερε στον κόσμο κάτι πιο σημαντικό για την προσωπική μας δημιουργική ανάπτυξη. Τη δημοκρατία στην ελεύθερη διακίνηση της μουσικής. Με την εφεύρεση της κασέτας, ο Ότενς, έδωσε για πρώτη φορά την ευκαιρία σε εκατομμύρια εφήβους με τρύπιες τσέπες να ηχογραφήσουν από αγαπημένες ραδιοφωνικές εκπομπές, με μηδαμινό κόστος, τα αγαπημένα τους κομμάτια των Beatles, της Ντόλυ Πάρτον ή της Κυριακάτικης Βυζαντινής θείας λειτουργίας που τόσο λάτρευε ο παππούς.

Σίγουρα, οι δισκογραφικές δεν πρόβλεψαν ότι αρχικά το εύρημα θα τους στοίχιζε σε πωλήσεις δίσκων. Αυτό όμως που αποδείχτηκε μεταγενέστερα ήταν ότι η «δημοκρατική» εφεύρεση της Compact Cassette βοήθησε στην εξάπλωση της ποπ και ροκ μουσικής όσο τίποτα άλλο. Σε ευχαριστώ κ. Ότενς που με σύστησες στους Pink Floyd, Cure, Blondie, Μωρά στη Φωτιά, Bob Dylan, Cyndi Lauper, Paul Simon, Iron Maiden, Bob Marley, Vangelis, The Police, Genesis, AC/DC, The Band, Nick Cave, Tom.

Καλλιόπη Ασικίδη [Ραδιοφωνική Παραγωγός]

Η εποχή της κασέτας. Τι ωραία εποχή. ήμασταν χωρισμένοι σε μας που μας άρεσε η κασέτα και στους άλλους που θέλανε βινύλιο. Οι κασέτες ήταν για αυτούς που δεν είχαν πολλά λεφτά να αγοράσουν δίσκο και ή έπαιρναν έναν αυθεντικό σε κασέτα ή ηχογραφούσαν. Παίρναμε τηλέφωνο στον ραδιοφωνικό σταθμό να παίξει το αγαπημένο μας τραγούδι και περιμέναμε όταν θα ξεκίναγε για να πατήσουμε το record στο κασετόφωνό μας να ηχογραφήσουμε το τραγούδι στην κασέτα. Και όταν γέμιζε η κασέτα ξαναγράφαμε πάλι από πάνω της. Κάποιες κασέτες είχανε μία τρυπούλα στο πάνω μέρος και εμπόδιζαν την ηχογράφηση, εκεί γεμίζαμε την τρυπούλα με ένα κομματάκι από χαρτοπετσέτα ή με speedfix για να μπορούμε να ηχογραφούμε άνετα. Και το μολύβι που το πας που άμα χάλαγε η κασέτα έβαζες το μολύβι στις τρύπες της κασέτας για να τη γυρίσεις ΜΠΡΟΣ-ΠΙΣΩ… Στην εποχή της κασέτας προνομιούχοι ήταν δύο αυτοί που είχαν διπλό κασετόφωνο και αυτοί που είχαν στην κατοχή τους τις άδειες κασέτες διάρκειας 360 λεπτών, για ατελείωτο recording. Ήταν ο σκληρός δίσκος της εποχής!

Κωνσταντίνος Παντζόγλου [Ραδιοφωνικός Παραγωγός]

Στη μπροστινή θήκη της σχολικής τσάντας είχες πάντα ένα γουόκμαν και δύο τρεις κασέτες. Οι περισσότερες ήταν πάντα γραμμένες με τραγούδια από το ραδιόφωνο που τους έλειπε συνήθως η αρχή και το τέλος. Κάποιες άλλες είχαν φτάσει σε σένα από φίλους και κάποιες είχες γράψει εσύ από τα βινύλια που υπήρχαν στη δισκοθήκη. Όλη η εφηβεία σου ήταν κρυμμένη σε αυτές τις κασέτες. Σχεδόν εμμονικά. Και όλη η διαδικασία της προετοιμασίας μίας κασέτας ήταν τελετουργία. Στο διπλό κασετόφωνο πάντα υπήρχε μία κασέτα κι εσύ ήσουν πάντα έτοιμος να πατήσεις το play μαζί με το rec ταυτόχρονα, για να γραφτεί το αγαπημένο σου τραγούδι. Στο κουτάκι της έγραφες τα περιεχόμενα, κολλούσες αυτοκόλλητα της εποχής, κι έδινες και τίτλους, κάτι σαν συνθήματα ή καλύτερα κρυφά μηνύματα με αποδέκτη είτε την κοπέλα είτε το αγόρι που σου άρεσε τότε, άσχετα εάν θα έφτανε ποτέ στα χέρια του / της αυτή η κασέτα. Όλη η νιότη σου κρύφτηκε μέσα σε κασέτες. Κάπως ταλαιπωρημένες, χιλιογραμμένες, κάποιες μασημένες από τα κασετόφωνα που τις έβαζες. Κι είναι ωραίο που η νοσταλγία τις φέρνει δειλά δειλά στο σήμερα. Θα χρωστάμε πάντα στον Lou Ottens τις πιο ωραίες εφηβικές μας αναμνήσεις. Γι’ αυτό άνοιξε το κουτί που τους έχεις κρύψει, βρες και το παλιό κασετόφωνο και θυμήσου ποιος είσαι και ποιος ήθελες να είσαι. Είναι ωραία η νοσταλγία. Σε κρατάει ζωντανό.

Έλενα Μιχαήλ [Business Development Manager]

Όπως και σε κάθε εφευρέτη το λιγότερο που έχουμε να πούμε είναι ένα μεγάλο «ευχαριστώ». Ευχαριστούμε Λου Ότενς. Ευχαριστούμε γιατί σε μια εποχή που κυριαρχούσε το βινύλιο έφερες την κασέτα στη ζωή μας και από τότε ήταν η αρχή που «κλέβαμε» από όπου ακούγαμε μουσική. Η εποχή της κασέτας και του κασετόφωνου. Η εποχή που είναι συνδεδεμένη με τις μουσικές ανακαλύψεις μου. Ευχαριστούμε επίσης γιατί μας έμαθες τη δεύτερη χρήση των μολυβιών. Στο σπίτι είχαμε πάντα πολλές κασέτες όπως και πολλά βινύλια (ο παπάς μου έχει μπαρ άρα μαζεύαμε αρκετά). Ανάμεσα στις πρώτες μου κασέτες ήταν του Keany Rogers, Boney M. και φυσικά του Michael Jackson. Ποτέ δεν έκανα ανταλλαγή των κασετών μου γιατί δεν ήθελα να τις χάσω. Σε κάποια φάση ηχογραφούσα ότι ήθελα να πω σε κασέτα και απλά τα φύλαγα για το μέλλον. Ακόμα στο σπίτι έχω ένα κουτί παπουτσιών γεμάτο κασέτες γιατί απλά δεν μπορώ να τις αποχωριστώ. Δεν θα ξεχάσω επίσης ποτέ τις στιγμές που το κασετόφωνο στο αυτοκίνητό μας μασούσε τις κασέτες στο καλύτερο σημείο.



Άντυ Παναγιώτου [DJ / Ραδιοφωνικός Παραγωγός]

Ασχολούμαι με τη μουσική από τον καιρό που θυμάμαι τον εαυτό μου να εκφράζει το πρώτο ενδιαφέρον για τις κασέτες και τα βινύλια του μπαμπά. Μαγικές στιγμές! Μπορεί να ακούγεται κλισέ αλλά «those were the days». Είμαι από τους τυχερούς που έζησαν την εξέλιξη της μουσικής βιομηχανίας παράλληλα με τη μετεξέλιξη της τεχνολογίας. Στην αρχή ως καταναλωτής και στην πορεία ως DJ και ραδιοφωνικός παραγωγός. Δεν λέω, καλό το spotify και το YouTube, αλλά πιστέψτε με το συναίσθημα όταν αγόραζες μια κασέτα ήταν πραγματικά άπιαστο. Είχες κάτι χειροπιαστό. Κάτι που θα έβαζες στη συλλογή σου. Ήταν η δική σου κασέτα. Για προσωπική χρήση. Και σε συνδυασμό με ένα Walkman, ποιος στη χάρη σου! Τέτοιος ήμουν όταν πήγαινα εκδρομή με το σχολείο, εκείνο το παιδί στις τελευταίες θέσεις του λεωφορείου που χανόταν στη μουσική της κασέτας...