«Πάει μου; Να το πάρω; Θα αρέσει; Εν πολλά στενό; Εν μεγάλο μου; Με τι να το συνδυάσω; Η μάμα μου έδωσε μου 50 ευρώ για ψώνια... Άτε κόρη, πες μου αλήθεια, εν καλό πάνω μου;».

Δεν το κρύβω, είναι από τις αγαπημένες μου συζητήσεις, γιατί είναι οι πιο αθώες, οι πιο χαλαρές. Συνήθως, γίνονται Σάββατο πρωί και συνήθως έχουν ως αφορμή μια βραδινή έξοδο. Εστιάζονται στο αν θα αρέσουν στον φίλο τους ή στη φίλη τους ή και σε κανέναν -παρά μόνο σε αυτές.

Και αυτές οι συζητήσεις, όσα χρόνια κι αν περάσουν, παραμένουν οι ίδιες. Σε εμάς τις κορούες αρέσουν τα ψώνια και μας αρέσει πάντα να αρέσουμε. Και όχι μόνο μας αρέσει να αρέσουμε, αλλά το αναλύουμε κιόλας (ως ένα σημείο φυσικά, γιατί δεν είναι και το μόνο μας θέμα).

Οι κορούες, ασχέτως ηλικίας, μοιράζονται τα όνειρά τους, τις ανησυχίες τους, την αγάπη τους, την πολιτική, τα λάθη τους, τα πιστεύω τους, τα δάκρυά τους, τα μεθύσια τους, τους καβγάδες τους. Οι κορούες που μόλις ανακαλύψουν τη μεταξύ τους φιλία, την κρατούν ως γερή βάση για το μέλλον. Οι κορούες που όταν ερωτευτούν το αναλύουν με τις ώρες μέχρι που και οι πιο μικρές ασήμαντες λεπτομέρειες φαντάζουν σημαντικές. Οι κορούες που συζητούν για την πρώτη φορά που είδαν περίοδο με θαυμασμό η μια προς την άλλη. Οι κορούες που συζητούν με προσοχή την πρώτη φορά που έδωσαν το πρώτο τους φιλί, που έκαναν έρωτα, που χώρισαν, που πληγώθηκαν. Όπως και την φορά που πέτυχαν στις εξετάσεις, που πήραν τον πρώτο τους μισθό, που πήραν προαγωγή. Όπως φυσικά και τις φορές που έμειναν άφραγκες: «σου δίνω εγώ να περάσεις και μου τα δίνεις όταν μπορείς». Οι κορούες που μεγαλώνοντας έπρεπε να αποδεικνύουν διαρκώς και ασταμάτητα ποιες είναι: ότι είναι πολύ καλές επιχειρηματίες, δικηγορίνες, γιατροί, δασκάλες, καλλιτέχνες, επιστήμονες, μάνες, σύζυγοι, εραστές, πετυχημένες, αυτόνομες. Έπρεπε, και δυστυχώς ακόμα πρέπει, να το υπενθυμίζουν και να τα ξαναυπενθυμίζουν. Οι κορούες που είναι τόσο ευαίσθητες αλλά και τόσο δυνατές παράλληλα, που είναι για να τις φοβάσαι. Οι κορούες που στα δυνατά γίνονται μια γροθιά που ξέρει να κτυπά εκεί που πρέπει και όταν πρέπει. Οι κορούες που με το #metoo αναζητούν δικαιοσύνη όχι μόνο για αυτές αλλά για τις επόμενες γενιές. Οι κορούες που ποτέ δεν σταματούν όσα χρόνια και αν περάσουν να είναι απλά… κορούες.

Οι κορούες της ζωής μου είναι πολλές και μάλιστα είναι και πολλά καλές (μερικές από τα παιδικά μου χρόνια). Μπορεί να μη μιλάμε καθημερινά, αλλά ειμαστε εκεί η μια για την άλλη και όταν βρεθούμε γίνεται πανικός. Οι κορούες που αγαπώ γιατί είναι το ουράνιο τόξο της ζωή μου.

Η γιαγιά μου η Ελένη, όταν πήγαινε να πιει καφέ στις φίλες της, μας έλεγε «εν να πεταχτώ λλίο στις κουρούες τζιαι έρκουμαι». Η γιαγιά μου η Ναυσικά, όταν πηγαίναμε να τη δούμε, μας έλεγε πάντα «καλώς τις κορούες μου τις όμορφες».

Αφιερωμένο στις κορούες της ζωής μου και στις γιαγιάδες μου!