Πιο κάτω η ιστορία της Άνθιας όπως την περιγράφει στη CITY. «Θέλω να μάθουν όλες οι γυναίκες ότι εάν το επιθυμούν να γεννήσουν φυσιολογικά, μετά από καισαρική, ΜΠΟΡΟΥΝ να το κάνουν», αναφέρει χαρακτηριστικά στην πρώτη επικοινωνία που είχαμε, αφού προηγουμένως μας είχε πει ότι πριν λίγες μέρες γέννησε με φυσιολογικό τοκετό, άσχετα αν το πρώτο της παιδί το έφερε στον κόσμο με καισαρική. Από τη στιγμή που «στην Κύπρο ακούγεται πολύ έντονα το ‘μια φορά καισαρική πάντα καισαρική’», όπως χαρακτηριστικά λέει, ένοιωσε έντονα την ανάγκη να μοιραστεί την ιστορία της με όλες τις γυναίκες.

''

Μαθαίνω τον Απρίλη του 2020 ότι περιμένουμε το δεύτερο μωράκι μας. Η χαρά μας απερίγραπτη. Το θέλαμε πολύ και η αλήθεια ήρθε πολύ γρήγορα. Από τον πρώτο μήνα που προσπαθήσαμε. Ήξερα ότι ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά αυτή τη φορά. Το ήξερα πριν μείνω έγκυος. Το ήθελα πάρα πολύ. Στον γιο μου είχα μια τραυματική εγκυμοσύνη λόγω διαφόρων προβλημάτων και μετά έναν τραυματικό τοκετό με καισαρική.

Μετά από αυτό ονειρευόμουν πολύ καιρό τον επόμενο μου τοκετό, ο οποίος ήθελα να είναι φυσιολογικός. Μόλις έμαθα ότι είμαι έγκυος όμως άρχισα να κάνω πίσω σε αυτό το θέμα. Δεν ξέρω γιατί. Μάλλον φοβόμουν. Αδίκως όμως. Ήμουν αρκετά ενημερωμένη και γνώριζα μέσα μου ότι αυτό έπρεπε να κάνω. Τουλάχιστον να προσπαθήσω.

Ο γιατρός μου πολύ υποστηρικτικός από την πρώτη μέρα, όμως μου είπε ότι θα δούμε τον τελευταίο μήνα πώς θα πάει και να αποφασίσουμε. Στις 30 βδομάδες αποφάσισα να αλλάξω γιατρό για άλλους λόγους που δεν είχαν σχέση με το vbac. Πήγα σε άλλο γιατρό που ήξερα ότι κι αυτός είναι υποστηρικτικός του vbac. Το ένστικτό μου με οδήγησε στην απόφαση μου να μείνω με αυτόν τον γιατρό. Επίσης, βρίσκω τη μαία μου μέσω του γιατρού, μια καταπληκτική μαία που έκανε σε μένα και τον σύζυγο δύο ατομικά μαθήματα ανώδυνου τοκετού. Αποφασίζω ότι θα την έχω αποκλειστικά εκείνη τη μέρα στον τοκετό μου. Η φιγούρα της εμπνέει σε εμένα και στο σύζυγό μου μια εμπιστοσύνη.

Όσο κοντεύω στις 40 βδομάδες αρχίζω και αγχώνομαι. Θέλω να γεννήσω διότι κουραζόμουν πάρα πολύ τις τελευταίες μέρες. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. 39+1 πάω στον γιατρό και ο καρδιοτοκογραφος δεν ήταν πολύ καλός. Το μωρό ήταν πολύ ήσυχο. Μου λέει ο γιατρός έλα ξανά σε 2-3 ώρες να το δούμε . Πάω ξανά, ευτυχώς ήταν καλύτερα τα πράγματα. Την επόμενη μέρα όμως πάλι το μωρό δεν το ένιωθα. Από τη μια δεν ήθελα παρεμβάσεις. Ήθελα έναν τοκετό χωρίς πρόκληση, ήξερα ότι είναι νωρίς ακόμη όμως από την άλλη άρχισα να αγχώνομαι και να φοβάμαι.

Ο γιατρός μου μού πρότεινε εάν το ήθελα να πάω στις 40 βδομάδες για πρόκληση ή να κάνουμε sweep και να περιμένουμε κι άλλο. Το σκέφτηκα καλά και τελικά είπα να πάμε για πρόκληση στις 40 βδομάδες, παρόλο που ήμουν κατά της πρόκλησης, ειδικά σε vbac -και ακόμη είμαι κατά. Όμως τώρα το ζητούσα διότι φοβήθηκα για το μωρό.

Πότε δεν θα μάθω αν έκανα σωστά τελικά. Από την Τρίτη προσπαθούσα να ξεκινήσω τον τοκετό μου με διάφορες ασκήσεις και τρώγοντας χουρμάδες, αλλά κανένα σημάδι. Ξυπνάμε το πρωί της Παρασκευής, ακριβώς 40 βδομάδες, ξυπνάω και τον γιο μου, τον πάμε στη γιαγιά του, τον αποχαιρετώ φουλ φορτισμένη. Πάμε στην κλινική στις 9:00, γίνεται το κλίσμα, μπαίνει ο ορός με πολύ μικρή δόση ωκυτοκίνης, έρχεται και η μαία μου την οποία ενημέρωσα από τη προηγούμενη μέρα και σε καμία ώρα αρχίζω να έχω λίγους πόνους. Κάτι σαν πόνους περιόδου, αλλά πολύ συχνούς.

Με ελέγχει η μαία μου. Διαστολή 2. Δοκιμάσαμε αρκετές στάσεις με τη μαία μου. Τελικά, κατέληξα στην στάση οκλαδόν. Με ανακούφιζε πολύ αυτή η στάση. Οι πόνοι συνεχίζουν, αλλά πολύ ελαφριοί. Γύρω στη 1 μ.μ. αρχίζουν λίγο να δυναμώνουν, αλλά και πάλι ανεκτοί. Διαστολή 5. Δεν το πίστευα ότι ο τοκετός μου ήταν τόσο ανώδυνος μέχρι εκείνη τη στιγμή. Σε κάθε σύσπαση ο σύζυγός μου μου έκανε μασάζ στη λεκάνη. Ήταν υπέροχος σε όλη τη διάρκεια, ήρεμος. Υποστηρικτικός. Ποτέ του δεν με άγχωσε στην απόφαση να γεννήσω φυσιολογικά, την οποία απόφαση την πήραμε μαζί.

Η μαία μου με έβαλε να κάνω βαθιά καθίσματα στη μπάλα και μου έκανε μασάζ με αμυγδαλέλαιο μαζί με τον σύζυγό μου. Έρχεται και ο γιατρός. Όλα καλά, προχωράμε μια χαρά. Οι παλμοί του μωρού πέφτουν λίγο σε κάθε σύσπαση και μετά ξανά ανεβαίνουν, αλλά ο γιατρός δεν ανησυχεί. Υπήρχε μια περιτύλιξη του ομφάλιου λώρου στον λαιμό του μωρού και ίσως είναι αυτός ο λόγος που έπεφταν λίγο οι παλμοί. Γιατρός και μαία ήταν καθησυχαστικοί.

Γύρω στις 3μ.μ. σπάνε και τα νερά. Με ελέγχει η μαία, διαστολή 8. Στις 3:30 νιώθω ότι θέλω να σπρώξω. Νιώθω ότι το μωρό θα πεταχτεί κυριολεκτικά έξω. Εκεί με πιάνει λίγο ο πανικός. Πάμε στο δωμάτιο τοκετού, έρχεται και ο γιατρός. Δύο σπρωξίματα χρειάστηκαν.

Ο γιατρός μού είπε «πιάσε το μωρό σου». Το τράβηξα πάνω μου. 4:05 το μωρό γεννήθηκε, εγώ λυτρώθηκα. Δεν πίστευα ότι γέννησα τόσο εύκολα. Ο άντρας μου έκλαιγε. Το μωρό μπήκε αμέσως στο στήθος μου και μετά από λίγα λεπτά θήλαζε. Απίστευτο πράγμα η φύση μας. Το μωρό μόλις γεννήθηκε, αλλά ήξερε πολύ καλά να κάνει τη θηλαστική κίνηση. Ο ομφάλιος λώρος έμεινε πάνω της μέχρι να σταματήσει να πάλλεται. Μετά τον έκοψε ο σύζυγος.

Όλες οι επιθυμίες μου εισακούστηκαν, όπως τις ζήτησα στο πλάνο τοκετού που έφτιαξα από πριν. Σε λίγο ήμασταν στο δωμάτιο μου με το μωρό, τον σύζυγό μου και τη μαία μου, η οποία δεν έφυγε στιγμή από δίπλα μου. Εγώ ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο.

Συμπέρασμα, από όλη αυτή την εμπειρία είναι ότι το μωρό μου γεννήθηκε φυσιολογικά, 2,5 χρόνια μετά την προηγούμενη μου καισαρική.

Το μωρό είχε μια περιτύλιξη του ομφάλιου λώρου γύρω από τον λαιμό, όμως γεννήθηκε φυσιολογικά.

Έπεφταν οι παλμοί του, όμως γεννήθηκε φυσιολογικά.

Μαία και γιατρός δεν με άγχωσαν καθόλου.

Η απόφαση μου να γεννήσω φυσιολογικά ήταν η πιο σοφή απόφαση που πήρα στη ζωή μου. Βλέπω συχνά τις φωτογραφίες του τοκετού μου, που μας έβγαζε η μαία μου, και προσπαθώ να φέρω πίσω στο μυαλό μου λίγο τη μαγεία εκείνων των στιγμών. Να νιώσω ξανά τα ίδια συναισθήματα. Αυτές οι μνήμες θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό μου. Θα το έκανα ξανά και ξανά!

Κεντρική φωτογραφία: Christian Bowen / Unsplash