Από τη σοβαρή πολιτική συζήτηση μεταξύ υποψηφίων που αναλύουν εις βάθος τα σοβαρά θέματα και φέρνουν λύσεις; Όχι. Από τα προγράμματα των πολιτικών που θέλουν να εφαρμόσουν οι υποψήφιοι, μαζί με το προφίλ και τα «πιστεύω» τους, που εύκολα βρίσκεις online; Όχι. Από την ενημέρωση των πολιτών από κόμματα και υποψηφίους, για ζητήματα που τους αφορούν; Όχι. Από την απελπισία που σε πιάνει γιατί, στέλνοντας «8» στο 8998 και μέχρι να φτάσεις από την Παλλουριώτισσα στο Καϊμακλί -literally 2 χλμ. δρόμος- έχεις δει, από φανάρι σε φανάρι, 15-20 άσχημες διαφημιστικές πινακίδες υποψηφίων; Ναι! Και τι διαπιστώνεις σε μια βόλτα; Μια ντουζίνα -παρά κάτι- πράγματα.
Πως όλοι θέλουν να γίνουν βουλευτές. Είναι μάλλον ό,τι πιο κοντινό έχουμε σε «showbiz» και ό,τι πιο ταιριαστό με το νεοαστικό και ντεμέκ κολωνιακώτικο μενταλιτέ μας. Τώρα, το ποιοι εξ’ όλων αυτών είναι «βολευτές» και ποιοι «βουλευταράδες» θα το κρίνει ο χρόνος, αλλά αν ο όγκος της συμμετοχής δεικνύει κάτι, αυτό είναι πως μάλλον τα ελκυστικά «job benefits» είναι το δόλωμα και όχι η φύση της δουλειάς. Ήρεμα παιδιά, υπάρχουν κι άλλα μετερίζια να υπηρετήσει κανείς τον πολίτη, μη συναχτείτε όλοι σε ένα κτίριο. Μακάρι να βγω ψεύτης.
Πως θα θέλουμε bonus χρόνο, μόνο και μόνο για να διαβάσουμε το ρημάδι το ψηφοδέλτιο. Εξαιρετικό το ότι έχουμε αριστίνδην υποψήφιους και χίλιες φορές το 70% του ψηφοδελτίου να αποτελείτο από ανθρώπους που υπηρέτησαν την τέχνη, τον πολιτισμό, την παιδεία, τον ιδιωτικό τομέα, την επικοινωνία, που πέρασαν και υπηρέτησαν από δημοτικές αρχές. Αλλά το «πανέρι» των υποψηφίων φαντάζει σαν αυτό της λαϊκής αγοράς. Πόλα-σέλα και λίγο απ’ όλα. Είπαμε πως απογοητευτήκαμε από τους επαγγελματίες πολιτικούς, πως δεν είδαμε «χαΐρι» από κομματικά φερέφωνα, αλλά το πάμε σε άλλα μονοπάτια.
Πως με τόσες -ναι, θα τολμήσω τον χαρακτηρισμό «επιλογές»- το σενάριο της οριζόντιας ψηφοφορίας δεν είναι και πιο σωστό, και πιο πρέπον και πιο δημοκρατικό; Τι όχι;
Πως η αναλογία υποψηφίων VS διαθέσιμων βουλευτικών θέσεων είναι δυσνόητα δυσανάλογη. 20 κόμματα, πάνω από 500 υποψήφιοι; Μα πού βρίσκομαι; Και μάλλον οι περισσότεροι υποψήφιοι ξέρουν πως οι πιθανότητες τους να εκλεγούν είναι τόσες όσες και αυτές του Γούντι του Τρυποκάρυδου να πιάσει το Κογιότ. Παρά ταύτα… εκεί, στη ρουλέ… στον αγώνα. Κι αν σου κάτσει; Τζογαδόρικες τάσεις διαπιστώνω χμ…
Πως δεν υπήρχε budget για επικοινωνιολόγους και γραφίστες. Δε μπήκε ποτέ brief και πολύ φοβούμαι πως το δημιουργικό το έκανε ο ίδιος ο υποψήφιος για μείωση εξόδων. Άντε ο σύγαμπρος. Δεν εξηγείται το άθλιο τελικό αποτέλεσμα των περισσοτέρων. Πως σε ένα δημιουργικό έχουμε: background «Ευχάριστου Σαββατόβραδου», 384598345 γραμματοσειρές, χρώματα που μάλλον δεν ακολουθούν το κομματικό brand manual, κακό cropping υποψηφίων, αριθμός υποψηφίου στο ψηφοδέλτιο ίσα με τη φάτσα του, αρχές και αξίες υποψηφίου σε bullet points πιο κάτω, τους λόγους που κατεβαίνει ακόμη πιο κάτω επίσης σε (διαφορετικά) bullet points, σλόγκαν-μήνυμα υποψηφίου (που υποψιάζομαι πως είναι μια έμπνευση της κακιάς στιγμής -και μάλλον πολλοί υποψήφιοι είχαν πολλές, κακές στιγμές) το οποίο είναι διαφορετικό από το σλόγκαν του κόμματος και πως όλο αυτό το είδαν 5 άνθρωποι κι είπαν «ναι μωρέ, μια χαρά, πάμε live». Πως δε πέρασε καν ούτε σα σκέψη, για να καταλήξουν σε αυτό, το «τι θέλω να πω, ποιος θέλω να το ακούσει, τι λέει για εμένα το μήνυμα» ως επικοινωνιακή διαδικασία. Στο «ναι μωρέ», ε εκεί με πιάνει μια απελπισία, ένας κόμπος στο διαφημιστικό μου στομάχι.
Πως υπήρχε όμως budget για να γεμίσουμε τον τόπο κακογουστιά και αφίσες σχεδιασμένες στο Microsoft Word. Διαπιστώνω πως η ΟΟΗ διαφήμιση θα έχει ένα spike αυτήν την τριμηνία κι αυτό επιβεβαιώνει μεν τις προβλέψεις για άνοδο του μέσου αλλά όχι για τον λόγο που φανταζόμασταν. Δεν επανήλθαμε στην κανονικότητα ούτε προχώρησε το εμβολιαστικό πρόγραμμα. Απλώς δουλευόμαστε και μεταξύ μας πκια.
Πως αν η αισθητική είναι ο καθρέφτης του χαρακτήρα, τότε δεν μπορώ να εμπιστευτώ το 99% των υποψηφίων που κατεβαίνουν, όχι για τις θεσμικές αλλαγές νοοτροπίας που χρειάζονται σε παιδεία, τέχνες και πολιτισμό αλλά ούτε καν για να την αγορά λευκών ειδών από το ΙΚΕΑ. Αντίληψη κοντά στο μηδέν.
Πως αν αυτοί οι υποψήφιοι, που τώρα κάνουν ένα βήμα για να συστηθούν στο ευρύ κοινό, αποφάσισαν πως είναι σωστό να βγει σε πινακίδα δημιουργικό που θα έπρεπε να ήταν το storyboard ενός master banner τότε, όχι για τον προϋπολογισμό του κράτους, ούτε για να μείνουμε on budget στη λίστα του σουπερμαρκετ δε το έχουμε.
Πως τα κόμματα μας δεν έχουν brand manual. Αλλιώς πως να δικαιολογήσεις αυτόν τον αχταρμά; Ένας οδηγός που να λέει «εδώ κύριος μπαίνει το λογότυπο του κόμματος, αυτά είναι τα χρώματα μας, αυτό το μήνυμα μας, εδώ κι εδώ μπορείς να διαφοροποιηθείς χρησιμοποιώντας αυτές τις γραμματοσειρές». Κι άντε εσύ μετά να νιώθεις ασφάλεια πως αυτά τα κόμματα θα διαχειριστούν πανδημία, οικονομία, κυπριακό ενώ καλά-καλά δεν έχουν ένα εγχειρίδιο δημιουργικής ταυτότητας.
Τέλος, διαπιστώνω και κάτι καλό, μια τόση δα σπιθαμή ελπίδας. Αυτό που μπορώ να τους το «δώσω» με απλοχεριά, είναι πως οι υποψήφιοί μας βλέπουν μπροστά. Όχι στην κατεύθυνση που θέλουμε εμείς ή που ταιριάζει με το ύφος μιας εκλογικής μάχης αλλά το έχουν σκεφτεί, το έχουν δει στρατηγικά. Αν δεν τους βγούνε οι εκλογές, θα το πάνε στο πάλκο, στο σανίδι, στο μπαρ. Τα σλόγκαν τους, αν δε τους βοηθήσουν στην εκλογή τους, θα μπορούσαν εύκολα να γίνουν τα επόμενα λαϊκά σουξεδάκια ή γιατί όχι, και trappιες του Snik και του Mente Fuerte με το κατάλληλο retouch. Κι επίσης, αν αφαιρέσεις το λογότυπο του κόμματος και γράψεις «Αστέρια Γλυφάδας»… ε; Δε το βλέπεις κι εσύ;
Άντε, και καλή προεκλογική. Ψήφισε. Ό,τι κι αν κάνεις, ψήφισε. Μελέτα και ψήφισε. Κι αν σε μπερδεύουν τα πολλά ονόματα στο τραπέζι, ξεκίνα αφαιρώντας αυτούς με το κακό γούστο. Ευκολάκι.