Ήθελε να φύγει, τη σκότωσε. Γυναικοκτονία…

Η πλειονότητα των εγκλημάτων είναι εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας. Τέτοιο είναι εν πολλοίς και η γυναικοκτονία. Ο άνδρας θεωρεί τη γυναίκα κτήμα του και δεν αντέχει στη σκέψη να το χάσει.

Όχι, δεν είναι ο έρωτας που τον οδηγεί στο φόνο. Τι έρωτας μπορεί να υπάρξει όταν η άλλη μένει με τη βία; Εκείνος που αντιλαμβάνεται τη γυναίκα ως κτήμα του δεν είναι ερωτευμένος με το πρόσωπο, αλλά με την ιδιοκτησία του προσώπου.

Για αυτό και προτιμά να σκοτώσει αυτή που πάει να του την «κλέψει». Και ας είναι, υποτίθεται, ο έρωτάς του.

Έτσι όμως δεν χάνεται και η ιδιοκτησία; Και ναι και όχι. Ο φόνος καταστρέφει το αντικείμενο της ιδιοκτησίας, αλλά σώζει την ιδέα της -αν δεν μπορεί να την έχει αυτός, κανένας άλλος δεν θα την έχει, θα είναι πάντα δική του, έστω και νεκρή.

Η ιδιοκτησία είναι έμφυλη, μόνο οι γυναίκες γίνονται αντικείμενά της, όχι οι άντρες. Αυτοί είναι πάντα ιδιοκτήτες στο ανθρώπινο κτηματολόγιο.

Να γιατί η κοινωνία αντιμετωπίζει με κατανόηση τους γυναικοκτόνους. Γιατί μπορεί να σκότωσαν μια γυναίκα, αλλά το έκαναν στο όνομα της ιδιοκτησίας. Αυτόν τον θεμέλιο λίθο της κοινωνίας μας.

Η γυναίκα είναι μεν άνθρωπος, αλλά είναι και ιδιοκτησία. Ως άνθρωπος έχει, ασφαλώς, δικαιώματα, αλλά μέχρι εκεί που δεν αμφισβητούν την ιδιοκτησία του άνδρα. Διαφορετικά, αλίμονο της.