Πάντα εκτιμούσα λίγο παραπάνω τους καλλιτέχνες που μετουσιώνουν σε τέχνη, σε κάτι όμορφο, αυτό που θέλουν να πουν. Ακόμα κι αν αυτό είναι σαν τερμίτες που τρώνε το μέσα τους.
Ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα στον καλλιτεχνικό χώρο που περιγράφει αυτή ακριβώς τη συνθήκη είναι η δημιουργία του τραγουδιού «Το νερό των Σταγιατών» από τον Αλκίνοο.
Μέσω ενός χαρούμενου τραγουδιού και μιας ωραίας μουσικής συνεύρεσης στην παλιά βρύση του χωριού, στην οποία συμμετείχαν σημαντικοί άνθρωποι της Τέχνης (συμβολίζοντας την παράδοση) αλλά και μικρά παιδιά (συμβολίζοντας το μέλλον), ο Αλκίνοος κατάφερε να αναδείξει τα υποχθόνια σχέδια κάποιων οι οποίοι με το ζόρι θα στερούσαν την απρόσκοπτη πρόσβαση των ανθρώπων της περιοχής στο καθαρό νερό της πηγής.
Επίσης, καλό παράδειγμα, είναι και το ανατριχιαστικό τραγούδι «Πάντα θα ξημερώνει» που έγραψε λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τη νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής, υποσχόμενος στον εαυτό του ότι θα το τραγουδά σε κάθε συναυλία μέχρι να δικαστούν οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της. Όπως φυσικά και το τραγούδι «Ο Χομαγιούν και ο Βακάν» μέσω του οποίου ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου εξυμνεί τον άνθρωπο, μέσω της αυτοθυσίας δύο μεταναστών στην Ελλάδα, ή το συγκλονιστικό τραγούδι «Τάλα» όπου πραγματεύεται την ιστορία ενός 4χρονου κοριτσιού το οποία ο πατέρας του πέρασε με αυτοθυσία από τον Έβρο, αφήνοντας λίγο μετά την τελευταία του πνοή.
Η Τέχνη πολλές φορές λειτουργεί ως φορέας μηνυμάτων, τα οποία, με τον άλλο, τον παραδοσιακό τρόπο, ενίοτε αδυνατούν να φτάσουν στον παραλήπτη.
Είναι λυτρωτικές οι συνευρέσεις ανθρώπων, όταν μαζεύονται και μέσω της Τέχνης (τους), μέσω της μουσικής, προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν τους υπόλοιπους για πράγματα για τα οποία νοιάζονται. Για τη φύση, για την άγρια ζωή, για τις παραδόσεις, για τον πολιτισμό, για τους συνανθρώπους τους, για τα αυτονόητα…
Όσοι ξέρουν τον Ακάμα, όσοι τον αγαπούν γι’ αυτό που είναι, για αυτά που έχει, αλλά και για αυτά που δεν έχει, όσοι ανησυχούν για τα περιβόητα αναψυκτήρια και για την περιβόητη «ανάπτυξη» του τελευταίου παρθένου κομματιού στο νησί, πάνω στο οποίο κάθε είδους επέμβαση θα είναι καταστροφική μη αναστρέψιμη, θα νοιώσουν ανακούφιση παρακολουθώντας το παρακάτω βίντεο: τον χορό, την ενέργεια, και την όρεξη όλων όσοι υλοποίησαν την εν λόγω διασκευή του «Βενζινάδικου». Ενώ αναπόφευκτα θα πάρουν δυνατή γεύση και από την ανησυχία που είναι διάχυτη ανάμεσα στους συμμετέχοντες στο βίντεο.
Ας ελπίσουμε ότι και αυτή τη φορά θα επικρατήσει η ομορφιά και η λογική. Ας ελπίσουμε ότι και στον Ακάμα… πάντα θα ξημερώνει, με τον τρόπο που ξημέρωσε την καλοκαιρινή μέρα που βγήκε αέρα αυτό το τραγούδι.
