Στα 16 του αναγκάστηκε να φύγει από την πατρίδα του. Για πολλούς λόγους. Είναι η κατάσταση που επικρατεί γενικά στο Αφγανιστάν, είναι η κοινωνία που βλέπει κάποιους αδύναμους ως μιάσματα. «Στο Αφγανιστάν τα άτομα με αναπηρία θεωρούνται καταδικασμένα. Θεωρείσαι άχρηστος. Οι γονείς μου προσπάθησαν να με προστατέψουν, κρατώντας με στο σπίτι. Εγώ ήθελα να βγαίνω έξω, να βλέπω τον κόσμο. Δεν είχα όμορφα παιδικά χρόνια, οι συνομήλικοί μου με κορόιδευαν με υποτιμητικές λέξεις, με προσβολές».

Πρόσφυγας κι αυτός όπως τόσοι άλλοι. Ο μεγαλύτερος αδερφός του ήταν αυτός που κατάφερε να τους βρει διαβατήρια για το ταξίδι προς μια διαφορετική ζωή. Από το Αφγανιστάν στο Ιράν, από εκεί στην Τουρκία. Πέρασαν από πολλά καμπ σε διάφορες χώρες μέχρι να καταλήξουν στις ΗΠΑ. Εκεί που θα μπορούσε ο Αμπάς να ασχοληθεί με την κολύμβηση που αγαπούσε πολύ. Εκεί που έγραψε ιστορία όταν το 2017, αγωνιζόμενος στα 50 μέτρα πεταλούδα, έγινε ο πρώτος πρόσφυγας αθλητής που ανέβηκε στο βάθρο ενός Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. 

«Προσπαθούσα να χαμογελάσω, αλλά τα χείλη μου έτρεμαν. Όλο το σώμα μου έτρεμε. Στεκόμουν στο βάθρο και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι τα είχα καταφέρει. Και σκεφτόμουν, επίσης, ότι δεν τελείωσα εκεί, ότι είχα και άλλα όνειρα». 

Ο Αμπάς ζει και προπονείται στη Φλόριντα. Μακριά από την οικογένειά του, εννέα χρόνια τώρα πια. Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Στο Αφγανιστάν έχει επιστρέψει μόνο μία φορά για να δει την μητέρα του. Έμεινε έντεκα μέρες, έκλαιγε στην αγκαλιά της κάθε μέρα.

Στο Τόκιο δεν θα κολυμπήσει υπό την σημαία της χώρας στην οποία γεννήθηκε, αλλά ως μέλος της παραολυμπιακής ομάδας των προσφύγων. 

«Έπρεπε να αρχίσω από το μηδέν. Έψαξα να βρω έναν προπονητή, μια ομάδα. Ήμουν ο κανένας». Όσο ήταν στην πατρίδα του κολυμπούσε πρόσθιο και ύπτιο. Στις ΗΠΑ «βούτηξε» στα δύσκολα της πεταλούδας. 


Οι αρτιμελείς κολυμβητές που κολυμπούν πεταλούδα μπορούν να παίρνουν αναπνοή μετά από κάθε χεριά, αλλά για τους αθλητές χωρίς τα άνω άκρα αυτό γίνεται ανά τέσσερις ή πέντε χεριές. 

«Κάθε αναπνοή που παίρνεις σου επιβραδύνει τον ρυθμό. Επομένως, πρέπει να έχεις το κεφάλι μέσα στο νερό και να κάνεις συνεχόμενες χεριές. Πρέπει να είσαι πολύ δυνατός και η αναπνοή που παίρνεις να είναι μεγάλη για να αντέξεις» λέει ο αθλητής. 

Η παραολυμπιακή ομάδα των προσφύγων αποτελείται στο Τόκιο από έξι αθλητές, οι οποίοι εκπροσωπούν περισσότερους από 80 εκατομμύρια ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, όπως συνηθίζεται να αποκαλούνται, σε όλο τον κόσμο. 

Ο Καρίμι δεν θα εκπροσωπεί την πατρίδα του, αλλά νιώθει τιμή που θα είναι στους Ολυμπιακούς Αγώνες εκπροσωπώντας ανθρώπους όπως ο ίδιος. 

«Το όνειρό μου γίνεται πραγματικότητα. Είναι τιμή για εμένα να βρίσκομαι στους Αγώνες. Ο αθλητισμός μου έσωσε τη ζωή. Και ο αθλητισμός μου χάρισε φίλους. Θέλουμε όλοι να στείλουμε ένα μήνυμα στα παιδιά που θα μας βλέπουν και ίσως σκέφτονται ότι είναι άτυχα επειδή έχουν κάποια αναπηρία. Να δουν πως αυτό που μετράει είναι πως είμαστε όλοι άνθρωποι, μετράει η καρδιά μας. Κανείς δεν είναι ίδιος με τον άλλο. Αρκεί να αποδεχτούμε αυτό που είμαστε και να προχωρήσουμε». 

Ο Αμπάς έπεσε για πρώτη φορά σε πισίνα όταν ήταν 13 χρόνων. Πίστεψε ότι θα πνιγεί, φώναζε στον αδερφό του να καλέσει έναν ναυαγοσώστη. «Από τότε μέχρι σήμερα η κολύμβηση άνοιξε την ψυχή μου. Πιστεύω πως ο Θεός θέλησε να μου πάρει τα χέρια, αλλά μου χάρισε δυνατά πόδια για να κολυμπώ σαν δελφίνι». Στο Τόκιο θέλει να δείξει σε όλο τον κόσμο ότι η ελπίδα δεν χάνεται ποτέ. Και για κανέναν. 

Οι πρώτοι αγώνες για αθλητές με αναπηρία έγιναν το 1948 στο Στόουκ Mάντεβιλ στην Αγγλία. Τέσσερα χρόνια αργότερα, αθλητές από την Ολλανδία συμμετείχαν σε αυτούς τους αγώνες και έτσι γεννήθηκε το διεθνές κίνημα που είναι γνωστό πλέον ως Παραολυμπιακό κίνημα. Οι πρώτοι Αγώνες Ολυμπιακού χαρακτήρα για αθλητές με αναπηρία οργανώθηκαν το 1960 στην Ρώμη, ύστερα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην ίδια πόλη. Θεωρούνται ως οι πρώτοι Παραολυμπιακοί Αγώνες. Περίπου 400 αθλητές από 23 χώρες συμμετείχαν σε 8 αθλήματα. Από τότε, οι Παραολυμπιακοί Αγώνες διεξάγονται κάθε 4 χρόνια, πάντα την ίδια χρονιά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες.