Πιο κάτω αυτούσια η συγκινητική του ανάρτηση:

«Το αλτσχάιμερ είναι ο μεγαλύτερος φόβος της ζωής μου - το τρέμω περισσότερο κι απ' τον ίδιο τον θάνατο, γιατί έχω ζήσει ένα μικρό, φαρμακερό κομμάτι του στο πετσί μου.

Δυο μέρες αφότου τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία, υπέστην ένα ψυχωσικό επεισόδιο, που είχε ως συνέπεια, μεταξύ άλλων, την απώλεια πρόσφατης μνήμης: θυμάσαι με κάθε λεπτομέρεια την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο, αλλά το σήμερα, το τι συνέβη το πρωί, ή πριν μια ώρα, ή δέκα λεπτά, είναι χαμένο σε αδιαπέραστη ομίχλη.

Όταν ο Τάσος έπρεπε να λείψει για δουλειές, κάποιος φίλος ή φίλη με ντάντευε. Και κάθε πέντε, τρία, δύο λεπτά, γυρνούσα όλο αγωνία και ρωτούσα "Πού είναι ο Τάσος;". Μου εξηγούσαν για δέκατη φορά - και πάλι, σε λιγάκι, με τον ίδιο πανικό: "Πού είναι ο Τάσος;".

Ένιωθα πως κάτι δεν πήγαινε καλά, ψυχανεμιζόμουν προς στιγμήν την ανησυχία των αγαπημένων μου, την ανημποριά μου - κι έπειτα, ομίχλη. Κάθε μα κάθε βράδυ, γυρνούσα και πρότεινα στον Τάσο όλο χαρά: "Να δούμε τις 'Μέρες Ραδιοφώνου';" Είναι απ' τις λατρεμένες μου ταινίες - μα δεν θυμόμουν πως την είχαμε δει χτες, και προχτές, κι ότι ο καλός μου δεν άντεχε άλλη επανάληψη.

Όμως παρ' όλο τον φόβο, την αβεβαιότητα, τη σύγχυση, τον απόλυτο προσανατολισμό, η ανάγκη για αγάπη παρέμενε ακέραιη - κι όταν τη λάβαινα, με μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα στοργικό βλέμμα, το θολωμένο μου μυαλό - η τραυματισμένη μου ψυχή - παρηγοριόταν, κι ένιωθα την ασφάλεια του παιδιού, που το φροντίζουν άλλοι, προστάτες κι ήρωες της ζωής του.

Γι' αυτό, μέχρι η επιστήμη να κάνει το επόμενο άλμα - κι είναι κάτι που θα συμβεί σύντομα - η μόνη, πρόσκαιρη έστω, γιατρειά αυτής της φριχτής αρρώστιας, είναι η συντροφιά κι αγάπη.

Να 'σαι μαζί τους, να υπομένεις το λίγο απ' το πολύ που υπομένουν, να τους συγχωρείς το μπέρδεμα, την κούραση, τον φόβο, τις εκρήξεις.

Κι αν γίνονται παιδιά, σαν παιδί κι εσύ να τους δίνεις την καρδιά σου».