Ο Μάριος Μάζαρης είναι δάσκαλος σε ένα δημοτικό σχολείο της Ελλάδας και είναι από εκείνες τις περιπτώσεις δασκάλων που όλοι θα θέλαμε να έχουμε. Είναι ταυτόχρονα από εκείνους τους δασκάλους που με τις πράξεις τους δίνουν πραγματικό νόημα στο τόσο σπουδαίο λειτούργημα του παιδαγωγού.

Σε έναν κόσμο που συνεχώς μεταβάλλεται, ο Μάριος δεν διδάσκει στα παιδιά μόνο γραμματική, προσθέσεις και αφαιρέσεις γιατί μάλλον ξέρει πως αυτά είναι δευτερεύοντα εφόδια. Ο Μάριος, λοιπόν, έχοντας αναγνωρίσει πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του δασκάλου στο «πλάσιμο» του χαρακτήρα των παιδιών, φροντίζει να τους διδάσκει όρους και αξίες όπως είναι η αγάπη, η αποδοχή, ο σεβασμός, ο αλτρουισμός, το «αγκάλιασμα» του διαφορετικού. Όχι με θεωρίες, αλλά με πράξεις, διδάσκει στα παιδιά να κοιτάζουν τον κόσμο με μια πανανθρώπινη ματιά απαλλαγμένη από κάθε είδους στερεότυπα.

Όπως εκείνη τη φορά που φόρεσε διαφορετικές κάλτσες για να μιλήσει στα παιδιά (του) για τη διαφορετικότητα. «Σήμερα φορέσαμε κάλτσες διαφορετικές, σε κάθε μας πόδι άλλη. Κάποιοι φορέσαμε και παπούτσια διαφορετικά. γιατί μιλάμε πολύ τον τελευταίο καιρό για όσους διαφέρουν εκ γενετής ή από επιλογή τους στη γλώσσα, στην προφορά, στο ύψος, στο βάρος, στη διάπλαση, στο στυλ. Συνήθως οι άλλοι τους κοιτούν με περιέργεια, με ύφος ή ξινίλα ή κακία, τους σχολιάζουν, τους δείχνουν ή τους κοροϊδεύουν. Τις περισσότερες φορές είναι από έκπληξη, γιατί κάποιος τολμάει κάτι που δεν είναι σύνηθες ή μόδα ή διαφέρει και μόνο από αυτούς. Αλλά το περίεργο δεν είναι ποτέ λάθος, απλώς δεν το έχουμε συνηθίσει. Συνηθίστε μας λοιπόν», είχε γράψει τότε στη σελίδα που διατηρεί στο Facebook, για να μοιράζεται τις εμπειρίες του από την τάξη.

Στο τελευταίο του ποστ μιλά για τα λάθη, μαθαίνοντας στα παιδιά να τα «αγκαλιάζουν» και να μη νιώθουν άσχημα κάθε φορά που κάνουν κάποιο.

«Σήμερα έκανα το λάθος· έγραψα μια σειρά από λέξεις στον πίνακα, τα παιδιά όσο έγραφα έλεγαν τα δικά τους. Κάποια στιγμή έγραψα μία λάθος, αμέσως πετάχτηκε ένα παιδί ‘Κύριε, τη γράψατε λάθος!’. Επ, του απαντώ, ‘μου ξέφυγε, αλλά για στάσου, τόσες έγραψα σωστά, γιατί στέκεσαι σ’ αυτήν που έκανα λάθος;’. Κάγκελο ο μικρός, εγώ γέλαγα κι ύστερα κάναμε κουβέντα γι’ αυτό που κάνει τους ανθρώπους να προσέχουν παραπάνω τα λάθη από τα σωστά μας, αλλά και για μας τους ίδιους που τα βάζουμε με τον εαυτό μας για τα λάθη μας, για όσα δεν κάναμε και ξεχνάμε όσα κάναμε σωστά. ‘Καλά, δίκιο έχετε’, μου είπε μετά. ‘Δεν με πειράζει’, του είπα, ‘τ’ αγαπώ τα λάθη μου’. Κι αποφασίσαμε από κοινού, κάθε μέρα να κάνουμε όλοι από ένα λάθος που οι άλλοι θα κάνουν τα στραβά μάτια, όχι για να μας χαϊδέψουν τ’ αυτιά ή να μας καλοπιάσουν, αλλά γιατί έχουμε τόσα καλά να δώσουν σημασία. Το λάθος της ημέρας πάντως ακόμα κι έτσι σωστό είναι. Ή μάλλον, σοστώ!».

Εν τω μεταξύ, η σελίδα του δασκάλου αυτού στο Facebook είναι γεμάτη τέτοιες υπέροχες ιστορίες σε περίπτωση που θέλετε μια έξτρα έμπνευση.