Ο Αδόλφος Χίτλερ σχεδίαζε ένα Ράιχ που θα διαρκούσε χίλια χρόνια. Τελικά άντεξε 12 και μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα πέθαναν σχεδόν 100 χιλ. γκέι άνδρες. Σχεδόν οι μισοί από αυτούς είχαν φυλακιστεί ενώ 15 χιλιάδες είχαν σταλεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μέχρι το 1945 λειτουργούσαν περισσότερα από 40 χιλ. στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι ομοφυλόφιλοι στέλνονταν σε οποιοδήποτε από αυτά. Πολύ λίγοι όμως, είχαν σταλεί στο πιο διαβόητο από όλα, το Άουσβιτς.

Από τους 97 γκέι άνδρες που είναι γνωστό ότι είχαν σταλεί στο Άουσβιτς, οι 96 ήταν Γερμανοί και κάποιοι μελετητές «ξέθαψαν» τις συγκλονιστικές ιστορίες 64 από αυτούς. Οι 51 πέθαναν στο στρατόπεδο, δηλαδή το 80%, ένας αριθμός μεγαλύτερος από όλες τις υπόλοιπες «ανεπιθύμητες» κατηγορίες ανθρώπων, πέραν των Εβραίων, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Είναι σημαντικό να γνωρίζει κανείς πως το Άουσβιτς στην πραγματικότητα αποτελείτο από τρία στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το κεντρικό στρατόπεδο, το Άουσβιτς 1, ξεκίνησε να λειτουργεί τον Μάιο του 1940. Ήταν χτισμένο κοντά στην πόλη Oswiecim της Πολωνίας, εκεί που βρίσκεται η διάσημη πύλη που αναγράφει «Arbeit Mach Frei ( Η δουλειά σε ελευθερώνει)». Παρόλο που υπήρχε ένας πρόχειρος θάλαμος αερίων εκεί, το συγκεκριμένο στρατόπεδο επιτελούσε κυρίως τον ρόλο της φυλακής, ενώ πριν αξιοποιείτο ως στρατώνας. Οι φυλακισμένοι εκεί υποβάλλονταν σε εξαναγκαστική εργασία και έρχονταν αντιμέτωποι με τα απάνθρωπα πειράματα των γιατρών των SS, τη στείρωση και τον ευνουχισμό. Ενώ και οι εκτελέσεις δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο.

Η κατασκευή του δεύτερου στρατοπέδου ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 1941. Έλαβε το όνομα «Birkenau» και ήταν το μέρος όπου οι Ναζί σκότωσαν τους περισσότερους ανθρώπους και το οποίο έγινε τελικά το μεγαλύτερο νεκροταφείο του κόσμου. Το τρίτο στρατόπεδο, γνωστό ως «Monowitz», άνοιξε έναν χρόνο αργότερα. Εκεί ήταν όπου μεγάλες γερμανικές εταιρείες, όπως η «IG Farben» και η «Buna», έχτισαν εργοστάσια και χρησιμοποιούσαν τους κρατούμενους ως σκλάβους τους.

Σε αντίθεση με τους Εβραίους και τους Ρομά, οι γκέι άντρες δεν στέλνονταν κατευθείαν στο Birkenau ούτε προορίζονταν για άμεσο θάνατο. Υπέφεραν όμως, με πολύ ασυνήθιστους και βάναυσους τρόπους μέσα στα στρατόπεδα, όχι μόνο από τους SS -οι οποίοι έβαζαν τους όρχεις των γκέι ανδρών σε καυτό νερό και σε πολλές άλλες περιπτώσεις τους υπέβαλλαν σε επίπονα και επικίνδυνα πειράματα υπό το πρόγραμμα εξόντωσης μέσω εργασίας- αλλά και από συγκρατούμενούς τους, οι οποίοι τους έβλεπαν σαν τους κατώτερους των κατωτέρων. Τους απομόνωναν και κάθε προσπάθειά τους να επικοινωνήσουν με άλλους κρατούμενους τούς έκανε ύποπτους για «προσπάθεια για ξετσίπωτη σχέση».

Οι αριθμοί αυτοκτονιών ήταν πολύ μεγαλύτεροι συγκριτικά με τις αυτοκτονίες φυλακισμένων που άνηκαν σε άλλες ομάδες. Συγκεκριμένα, ήταν 10 φορές περισσότερες σε όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, άρα αδιαμφισβήτητα οι αυτοκτονίες γκέι ανδρών ήταν περισσότερες και στο Άουσβιτς. Μάλιστα, αυτοί οι αριθμοί μάλλον δεν περιλαμβάνουν όλες τις αυτοκτονίες, αφού οι Ναζί δεν ασχολούνταν με την καταγραφή τέτοιου είδους περιστατικών.

Είναι γνωστό πως στις 20 Ιανουαρίου 1942, υπήρχαν 22 γκέι άντρες στο κεντρικό στρατόπεδο συγκέντρωσης και μέχρι τον Αύγουστο έγιναν 28 σε όλο το συγκρότημα του Άουσβιτς.

Μερικοί γκέι άντρες ήταν και Εβραίοι και η μοίρα τους αποφασιζόταν αναλόγως από το αν έφεραν πάνω τους το κίτρινο αστέρι του Δαυίδ (για τους Εβραίους) ή το ροζ τρίγωνο που ήταν υποχρεωμένοι να έχουν ραμμένο στα ρούχα τους οι ομοφυλόφιλοι άντρες.


Η συγκλονιστική ιστορία του Φρέντυ Χιρς

Ο Φρέντυ Χιρς ήταν αθλητής, καθηγητής φυσικής αγωγής, Εβραίος και γκέι. Γεννήθηκε στην πόλη Aachen της Γερμανίας το 1916. Μετακόμισε στην Τσεχοσλοβακία για να γλυτώσει από την καταδίωξη των Ναζί και ζούσε με τον σύντροφό του, τον Jan Mautner, έναν μεγαλύτερο άνδρα και φοιτητή ιατρικής, από το 1936 μέχρι το 1939, όπως δημοσιεύει το «Der Tagesspiegel».

Ο Φρέντυ διοργάνωνε κατασκηνώσεις για νέους και πρόσεχε νεαρούς Εβραίους που ήλπιζαν να μεταναστεύσουν κάποτε στην Παλαιστίνη. Όταν οι Ναζί εισέβαλαν στην Τσεχοσλοβακία το 1939 και απαγόρευσαν την κυκλοφορία των Εβραίων στους δημόσιους χώρους, ο Φρέντυ βρήκε ένα πάρκο, στο οποίο μπορούσαν να αθλούνται οι νέοι, τους οποίους είχε υπό την επίβλεψή του. 18 από αυτά τα παιδιά κατάφεραν να διαφύγουν προς τη Δανία.

Στα τέλη του 1941, έστειλαν τον Φρέντυ στο στρατόπεδο συγκέντρωσης «Theresienstadt», ένα στρατόπεδο που οι Γερμανοί χαρακτήριζαν ως «μοντέρνο γκέτο». Λίγους μήνες αργότερα έστειλαν και τον Mautner σε αυτό το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο Φρέντυ με το που βρέθηκε εκεί, ξεκίνησε να επιβλέπει μια ομάδα μικρών παιδιών, φρόντιζε να γυμνάζονται και να μένουν καθαρά σε αυτό το άθλιο και βρόμικο μέρος, διοργάνωνε μέχρι και διαγωνισμούς καθαριότητας για τα παιδιά.

Όλα τα παιδιά εξαναγκάζονταν σε εργασία και ο Φρέντυ φρόντιζε να παίρνουν «ευκολότερες» δουλειές, όπως αυτές που υπήρχαν στα χωράφια λαχανικών. Ο καθηγητής μιλούσε Γερμανικά και αυτό τον βοήθησε να δημιουργήσει σχέσεις με τους φύλακες, ασχέτως ότι ήταν Εβραίος και ανοιχτά γκέι. Υπήρξαν περιπτώσεις όπου αυτό τον βοήθησε να σώσει παιδιά που θα απομακρύνονταν από αυτό το στρατόπεδο και θα στέλνονταν σε στρατόπεδα θανάτου. Έπαιξε με την τύχη του πολλές φορές όμως. Μετά από μια προσπάθειά του να έρθει σε επικοινωνία με μια ομάδα που μόλις είχε αφιχθεί στο Theresienstadt, οι Ναζί αποφάσισαν να τον στείλουν στο Άουσβιτς, τον Σεπτέμβριο του 1943 σε μια διακίνηση που περιελάμβανε 300 παιδιά κάτω των 15 χρονών.

Όταν έφτασε στο Άουσβιτς τον έστειλαν σε ένα «οικογενειακό στρατόπεδο». Ο Φρέντυ συνέχισε το έργο του και εκεί, διδάσκοντας και προσέχοντας τα παιδιά και έκανε και διακανονισμούς για τις βάρδιες των παιδιών με τους φύλακες. Μια φορά μάλιστα τον χτύπησαν βάναυσα επειδή ένα παιδί είχε αποκοιμηθεί και δεν πήγε στη βάρδιά του.

Εν καιρώ, ο Φρέντυ έγινε μέρος της Αντίστασης που λειτουργούσε εντός του στρατοπέδου και έμαθε πως ένας μεγάλος αριθμός παιδιών θα πήγαινε στους θαλάμους αερίων. Πιστεύεται πως όταν έφτασε η στιγμή, ο Φρέντυ αρνήθηκε να αποχωριστεί τα παιδιά του, παρόλο που του είπαν ότι δεν θα τον σκότωναν αν τα άφηνε να πάνε. Μερικοί επιστήμονες πιστεύουν πως ο Φρέντυ αυτοκτόνησε με υπερβολική δόση ουσιών, ενώ άλλοι πιστεύουν πως Εβραίοι επιστήμονες τον εξανάγκασαν σε υπερβολική δόση, έτσι ώστε να τον αποτρέψουν από το να ξεκινήσει μια επανάσταση. Το μόνο σίγουρο είναι πως το βράδυ της 8ης Μαρτίου 1944, τα παιδιά βρέθηκαν νεκρά και έκαψαν τα σώματά τους την ίδια μέρα που αποτέφρωσαν και το σώμα του 28χρονου Φρέντυ.

Ο άγνωστος σωτήρας της Κίτυ

Η Κίτυ Φίσερ ήταν 17 ετών όταν βρέθηκε στο Άουσβιτς το 1944, επειδή ήταν Εβραία. Άμα τη αφίξει της, την έβαλαν να ξυρίσει το κεφάλι της. Εκεί, γνώρισε έναν ζωγράφο από το Μόναχο, που έφερε πάνω του το ροζ τρίγωνο και είχε εξαναγκαστεί να καθαρίζει τις τουαλέτες 10 ώρες την ημέρα, επτά μέρες την εβδομάδα. Βλέποντας το ροζ τρίγωνό του, η Κίτυ τον ρώτησε τι σήμαινε. Όταν της είπε ότι ήταν γκέι, δεν το κατάλαβε. Της εξήγησε, λοιπόν, ότι ήταν ομοφυλόφιλος, αλλά η Κίτυ δεν είχε ιδέα τι σήμαινε η λέξη και ρώτησε αν ήταν κάποια θρησκεία, γεγονός που έκανε τον νεαρό άνδρα, που είχε σταλεί στο στρατόπεδο με τον σύντροφό του το 1940, να ξεσπάσει σε γέλια.

Λίγο καιρό αργότερα, ο άντρας έφερε σε αυτήν και την αδερφή της δύο πατάτες, ενώ συνέχισε να μεταφέρει λαθραία τρόφιμα στην Κίτυ σχεδόν κάθε μέρα. «Συνέβαλε στην επιβίωσή μου, αυτό είναι γεγονός», είπε χρόνια αργότερα η ίδια.

Ο καλλιτέχνης, το όνομα του οποίου παραμένει άγνωστο, την προσέγγισε έναν μήνα αργότερα για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο. Επρόκειτο να τον μεταφέρουν σε ένα άλλο στρατόπεδο, αλλά την προειδοποίησε ότι την επόμενη μέρα οι Ναζί θα έστελναν μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων στους θαλάμους αερίων. Ο ομοφυλόφιλος άνδρας τής είπε ότι μια εταιρεία αναζητούσε υφάντρες για να δουλέψουν έξω από τον καταυλισμό. Για να σωθεί, της είπε να πει ψέματα ότι ξέρει να υφαίνει, έτσι ώστε να γλιτώσει από τον θάνατο.

Η Κίτυ άκουσε τις συμβουλές του άντρα και κατάφερε να επιβιώσει και να απελευθερωθεί εν τέλει από το εργοστάσιο, τον Μάιο του 1945. Όταν έφτασε στο Σίδνεϊ και ήρθε αντιμέτωπη με το μεγάλο χτύπημα που υπέστη από τον HIV/AIDS η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή της προσφέροντας συναισθηματική και ψυχολογική υποστήριξη σε όσους υπέφεραν. Πέθανε το 2001. Η τύχη του σωτήρα της όπως και η ταυτότητά του παραμένουν μέχρι σήμερα άγνωστα.

«Γνώρισα τον έρωτα της ζωής μου στο Άουσβιτς»

Ο Καρλ Γκόραθ έφτασε στο Άουσβιτς όταν ήταν 26 χρονών. Τον είχε καταγγείλει ένας πρώην σύντροφός του ο οποίος τον ζήλευε και οι Ναζί τον συνέλαβαν σύμφωνα με την παράγραφο 175, η οποία καθιστούσε παράνομες τις ομοφυλόφιλες πράξεις -συμπεριλαμβανομένων των φιλιών και των αγκαλιών- και παρέμεινε στη Γερμανία μέχρι το 1969.

Είχε σταλεί σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης κοντά στο Αμβούργο και τον έβαλαν να δουλεύει στο νοσοκομείο ενός υποστρατοπέδου αφού σπούδαζε για να γίνει νοσηλευτής. Όταν αρνήθηκε να μειώσει τις μερίδες φαγητού που έδινε στους Πολωνούς κρατουμένους, τον τιμώρησαν με το να τον μεταφέρουν στο Άουσβιτς, αφού το έγκλημά του θεωρείτο πλέον πολιτικό. Ήταν αναγκασμένος να φορά ένα κόκκινο τρίγωνο και του έκαναν τατουάζ τον αριθμό 123630.

Μετά το Άουσβιτς τον μετέφεραν σε δύο άλλα στρατόπεδα, μέχρι που απελευθερώθηκε από τις αμερικανικές δυνάμεις στις 6 Μαΐου του 1945.

Στα απομνημονεύματά του έγραψε πως γνώρισε 2 νεαρούς Πολωνούς, τον Tadeusz και τον Zbigniew, με τους οποίους είχε ερωτικές σχέσεις. Γράφει: «Είχα το δικό μου δωμάτιο ως επόπτης και εκεί μέσα πέρασα τις πιο χαρούμενες μέρες όλης μου της ζωής, με τον Zbigniew […] Προσθέτει ότι μόνο μία φορά στη ζωή του βίωσε τόσο βαθιά αγάπη από έναν άλλον άντρα και ότι ήταν «εδώ, στο στρατόπεδο, ανάμεσα σε όλη τη δυστυχία που μας περιβάλλει, ποτέ πριν, και ποτέ ξανά - ποτέ ξανά: γνώρισα τον έρωτα της ζωής μου στο Άουσβιτς». Και οι δύο σύντροφοι του Κάρλ πέθαναν στο Άουσβιτς.

Ο Κάρλ συνελήφθη πάλι τον Μάρτιο του 1946, όπως και πολλοί γκέι άντρες, επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος, οι οποίοι θεωρούνταν σεξουαλικοί παραβάτες στη Γερμανία. Απελευθερώθηκε τον Απρίλιο του 1951, έχοντας ποινικό μητρώο λόγω της σεξουαλικότητάς του μέχρι και το 1980. Πέθανε το 2003 στην ηλικία των 90 ετών και η Παράγραφος 175 – υπό την οποία είχε συλληφθεί αρχικά ο Κάρλ- παρέμεινε στη νομοθεσία της Γερμανίας μέχρι το 1994.

Υπάρχουν πολλές περισσότερες από τρεις ιστορίες γραμμένες από γκέι άνδρες, οι οποίοι στάλθηκαν στο Άουσβιτς και πέθαναν ή κατάφεραν να επιβιώσουν. Υπάρχουν άλλες τόσες οι οποίες δεν είδαν ποτέ το φως, ιστορίες ανδρών που βασανίστηκαν και πέθαναν, επειδή αγαπούσαν έναν άλλον άνδρα.

Αν αυτές οι ιστορίες έχουν να μάς μεταδώσουν κάτι σήμερα, που είναι η Διεθνής Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος, ας είναι ότι οι Ναζί δεν σκότωναν απλά ανθρώπους. Όπως επισημαίνουν και οι ιστορικοί, ένας γκέι άνδρας που πέθανε κατά το Ολοκαύτωμα ίσως θα δημιουργούσε κάτι θαυμάσιο κάποτε, ίσως να γινόταν σπουδαίος διπλωμάτης ή ηγέτης που θα απέτρεπε έναν άλλον αιματηρό πόλεμο. Τα παιδιά που πέθαναν ίσως μεγάλωναν και γίνονταν επιστήμονες ή γιατροί που θα θεράπευαν τον καρκίνο την Έμπολα, τον HIV ή το κοινό κρυολόγημα.


Οι Ναζί δεν σκότωσαν απλά ανθρώπους, σκότωσαν το μέλλον


Με πληροφορίες από Attitude