«Ο λόγος που το κάνω αυτό είναι τα παιδιά μου», ήταν η πρώτη κουβέντα που μου είπε όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο. «Δεν θα πεινάσουμε ούτε θα διψάσουμε, και είμαι σίγουρη πως κάποια λύση θα βρεθεί στο τέλος, έστω κι αν δεν είναι η ιδανική. Αυτό όμως, που με πονάει περισσότερο απ’ όλα είναι ότι στα καλά καθούμενα πρέπει να αλλάξω ολόκληρη τη ζωή μου και κυρίως τη ζωή των παιδιών μου, επειδή δεν είμαι πλούσια. Να τους αλλάξω σχολεία, ποιότητα ζωής και συνήθειες γιατί κάποιος αποφάσισε πως θέλει να χρεώνει τα διπλάσια απ’ όσα πριν, και αφού δεν μπορώ να ακολουθήσω, πρέπει να φύγω».

Εδώ και αρκετά χρόνια η Μαρία με την οικογένειά της διέμεναν σε ένα διαμέρισμα τριών υπνοδωματίων σε περιοχή της Λεμεσού. Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν ο νέος ιδιοκτήτης τής πολυκατοικίας, τον οποίο δεν γνώρισαν ποτέ έως σήμερα, αποφάσισε να ενημερώσει όλους τους ενοίκους πως θα προχωρήσει σε αύξηση των ενοικίων, διπλασιάζοντάς τα -αφού για έναν χρόνο πληρωνόταν κανονικά από τους ενοίκους χωρίς να εκδίδει αποδείξεις και χωρίς να συζητά τη σύναψη συμβολαίου.

Μάλιστα, σύμφωνα με τη Μαρία, όταν προσπάθησαν να τον μεταπείσουν αντιπροτείνοντας ένα αυξημένο, αλλά πιο λογικό ενοίκιο, ήταν κάθετα αρνητικός, δίνοντάς τους περιθώριο δύο μηνών (έπειτα από πίεση), για να αδειάσουν το διαμέρισμα και να φύγουν. «Γνωρίζω πολύ καλά πώς λειτουργεί η ελεύθερη αγορά και ξέρω πλέον -αφού επισκέφθηκα δύο δικηγόρους- ότι έχει κάθε δικαίωμα να το πράξει, καθώς ούτε συμβόλαιο υπάρχει ούτε κάποια άλλη νομοθεσία που να τον περιορίζει, με ενοχλεί όμως αυτή η απληστία και η απανθρωπιά. Πολλοί θα πουν ότι είναι ιδιώτης, έχει ανάγκες να καλύψει, πρέπει να δει το κέρδος του, αν δεν μπορείς και αν δεν σου αρέσει να βρεις αλλού. Ας έρθει κάποιος να μου βρει αλλού. Ψάξαμε την πόλη σπιθαμή προς σπιθαμή, και κάθε φορά που άκουγαν ότι μπορούμε να διαθέσουμε μέχρι 600 ευρώ για ενοίκιο γελούσαν στα μούτρα μας. Φτάσαμε σε σημείο να ντρεπόμαστε. Καμιά φορά πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πώς τα βγάζουν πέρα οι μονογονεϊκές οικογένειες ή οι οικογένειες με λιγότερα έσοδα από τα δικά μας, πώς επιβιώνουν;».

Όπως ξεκαθαρίζει η Μαρία δεν κατηγορεί τον ιδιοκτήτη, αυτός άλλωστε ακολουθεί τις τιμές της αγοράς, όπως έχουν διαμορφωθεί στη Λεμεσό τα τελευταία χρόνια. Αυτόν που κατηγορεί είναι το κράτος που δημιούργησε αυτό το ταξικό χάσμα, περιθωριοποιώντας ουσιαστικά τη μεσαία τάξη και τους οικονομικά ασθενείς. «Είναι τρομακτικό να νιώθεις πως δεν μπορείς να ζήσεις στην ίδιά σου την πόλη. Πως το περιβάλλον έχει γίνει εχθρικό για όσους δεν βγάζουν μια μικρή περιουσία κάθε μήνα. Και δεν δέχομαι να υποβιβάσω την ποιότητα ζωής μας για να μπορέσω να ζήσω στην πόλη μου. Αυτήν τη στιγμή με 600 ευρώ ενοίκιο στη Λεμεσό το μόνο σπίτι που μπορούμε να βρούμε είναι κάτι σε στούντιο. Ειλικρινά, ας μου πει κάποιος πώς μπορεί να ζήσει μία οικογένεια 4 ατόμων σε ένα στούντιο; Γιατί εγώ να υποβάλω τα παιδιά μου σε αυτήν τη συνθήκη; Η εναλλακτική επιλογή είναι να μετακινηθώ στην επαρχία, αρκετά μακριά από την πόλη, κάτι που σημαίνει πως θα πρέπει να περνώ τις μέρες και τις ώρες μου στον δρόμο για να καλύψω τις δικές μου υποχρεώσεις και τις υποχρεώσεις των παιδιών. Όχι, δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι πρέπει να πληρώνω 1000 ευρώ για ένα basic διαμέρισμα τριών υπνοδωματίων».

Όταν έλαβε το mail από τον ιδιοκτήτη με τα νέα δεδομένα, η Μαρία με την οικογένειά της βρίσκονταν στο αεροδρόμιο και όπως θυμάται, η πρώτη σκέψη που έκανε ήταν τι θα γίνει με τα παιδιά της. «Ψάχνουμε συνεχώς για σπίτι αλλά μάταια. Δεν ξέρω τι θα απογίνουμε ειλικρινά και στον ορίζοντα δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια λύση. Από το άγχος των τελευταίων εβδομάδων ήδη έχουν αρχίσει να εμφανίζονται και τα πρώτα προβλήματα υγείας. Είναι πολύ άδικο όλο αυτό που συμβαίνει. Φυσικά και αντιλαμβάνομαι ότι είναι περιουσία κάποιου εκείνα τα διαμερίσματα και έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει, αλλά όλες αυτές οι οικογένειες μεσαίων εισοδημάτων, οι νέοι εργαζόμενοι, οι φοιτητές, οι ευπαθείς, δεν έχουν δικαιώματα; Η στέγαση και η αξιοπρεπής διαβίωση αποτελούν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, πώς γίνεται να το καταπατάς αυτό στον βωμό του κέρδους; Το κράτος πού βρίσκεται σε όλο αυτό; Μπορεί να είναι κολακευτικό που η Λεμεσός έχει αναπτυχθεί με τέτοιο τρόπο, αλλά έχει χαθεί κάθε ισορροπία. Το κόστος διαβίωσης έχει εκτοξευθεί και δεν ανταποκρίνεται στα εισοδήματά μας. Πώς θα ζήσω τα παιδιά μου; Τι μέλλον θα έχουμε εάν όλα τα έσοδά μας καλύπτουν μόνο τα απολύτως απαραίτητα; Ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται σε πολύ χειρότερη μοίρα από εμένα και δεν συγκρίνω καταστάσεις. Ο λόγος που θέλησα να δημοσιοποιήσω την ιστορία μου ήταν ακριβώς για να ακουστεί το μεγάλο πρόβλημα που υπάρχει πίσω από τη βιτρίνα της λαμπερής Λεμεσού που πετά».

*Το όνομα που χρησιμοποιήθηκε είναι ψευδώνυμο για λόγους προστασίας προσωπικών δεδομένων.